به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست

860عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

چون دید بگاه رفتن از عزم درست
بر رهگذر لب پی جانم شده سست
بگریست، مرا گفت نه هم روز نخست
می گفتمت این کار نه اندازۀ تست؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 2شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 3شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 4شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 5شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 6شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 7شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 8شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 9شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 10شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 11شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 12شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 13شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 14شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 15شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 16شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 17شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 18شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 19شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 20شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 21شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 22شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...23شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 24شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 25شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 26شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 27شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 28شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 29شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 30شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 31شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 32شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 33شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 34شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 35شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 36شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 37شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 38شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 39شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 40شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 41شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 42شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 43شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 44شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 45شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 46شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 47شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 48شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 49شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 50شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 51شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 52شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 53شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 54شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 55شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 56شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 57شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 58شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 59شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 60شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 61شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 62شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 63شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 64شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...65شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 66شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 67شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 68شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 69شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 70شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 71شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 72شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 73شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 74شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 75شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 76شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 77شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 78شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 79شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 80شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 81شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 82شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 83شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 84شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 85شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 86شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 87شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 88شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 89شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 90شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 91شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...92شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 93شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 94شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 95شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 96شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 97شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 98شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 99شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 100شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 101شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 102شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 103شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 104شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 105شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 106شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 107شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 108شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 109شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 110شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 111شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 112شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 113شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 114شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 115شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 116شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 117شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 118شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 119شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 120شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 121شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 122شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 123شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 124شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 125شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 126شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 127شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 128شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 129شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 130شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 131شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 132شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 133شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 134شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 135شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 136شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 137شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 138شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 139شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 140شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 141شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 142شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 143شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 144شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 145شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 146شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 147شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 148شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 149شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 150شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 151شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 152شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 153شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 154شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 155شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 156شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 157شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 158شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟159شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 160شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 161شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 162شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 163شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 164شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 165شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 166شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟167شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 168شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 169شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 170شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 171شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 172شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 173شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 174شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 175شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 176شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 177شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 178شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 179شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 180شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 181شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 182شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 183شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 184شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 185شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 186شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟187شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 188شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 189شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 190شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 191شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 192شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 193شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 194شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 195شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 196شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 197شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 198شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 199شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 200شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 201شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 202شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 203شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 204شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 205شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 206شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 207شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 208شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 209شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 210شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 211شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 212شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 213شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 214شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 215شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 216شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 217شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 218شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 219شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 220شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 221شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 222شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 223شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 224شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 225شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 226شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 227شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 228شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 229شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 230شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 231شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 232شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 233شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 234شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 235شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 236شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 237شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 238شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 239شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 240شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 241شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 242شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 243شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 244شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 245شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 246شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 247شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 248شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 249شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 250شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 251شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 252شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 253شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 254شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 255شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 256شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 257شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 258شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 259شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 260شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 261شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 262شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 263شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 264شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 265شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 266شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 267شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 268شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 269شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 270شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 271شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 272شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 273شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 274شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 275شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 276شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 277شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 278شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 279شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 280شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 281شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 282شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 283شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 284شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 285شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 286شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 287شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 288شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 289شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 290شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 291شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 292شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 293شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 294شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 295شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 296شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 297شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 298شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 299شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 300شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 301شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 302شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 303شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 304شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 305شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 306شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 307شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 308شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 309شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 310شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 311شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 312شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 313شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 314شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 315شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 316شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 317شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 318شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 319شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 320شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 321شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 322شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 323شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 324شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 325شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 326شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 327شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 328شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 329شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 330شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...331شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 332شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 333شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 334شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 335شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 336شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 337شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 338شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 339شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 340شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 341شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 342شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 343شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 344شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 345شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 346شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 347شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 348شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 349شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 350شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 351شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 352شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 353شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 354شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 355شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 356شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 357شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 358شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 359شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 360شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 361شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 362شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 363شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 364شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 365شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 366شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 367شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 368شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 369شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 370شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 371شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 372شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 373شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 374شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 375شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 376شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 377شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 378شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 379شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 380شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 381شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 382شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 383شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 384شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 385شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 386شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 387شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 388شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 389شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 390شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 391شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 392شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 393شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 394شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟395شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 396شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 397شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 398شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 399شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 400شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 401شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 402شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 403شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 404شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 405شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 406شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 407شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 408شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 409شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 410شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 411شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 412شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...413شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 414شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 415شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 416شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 417شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 418شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 419شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 420شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 421شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 422شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 423شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 424شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 425شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 426شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 427شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 428شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 429شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 430شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 431شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 432شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 433شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 434شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 435شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 436شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 437شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 438شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 439شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 440شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 441شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 442شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 443شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 444شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 445شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 446شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 447شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 448شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 449شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 450شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 451شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 452شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 453شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 454شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 455شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 456شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 457شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 458شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 459شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 460شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 461شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 462شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 463شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 464شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 465شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 466شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 467شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 468شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 469شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 470شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 471شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 472شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 473شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 474شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 475شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 476شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 477شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 478شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 479شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 480شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 481شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 482شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 483شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 484شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 485شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 486شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 487شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 488شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 489شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 490شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 491شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 492شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 493شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 494شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 495شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 496شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 497شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...498شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 499شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 500شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 501شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 502شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 503شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 504شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 505شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 506شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 507شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 508شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 509شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 510شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 511شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 512شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 513شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟514شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 515شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 516شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 517شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 518شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 519شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 520شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 521شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 522شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 523شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 524شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 525شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 526شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 527شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 528شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 529شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 530شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 531شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 532شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 533شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 534شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 535شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 536شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 537شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 538شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 539شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 540شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 541شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 542شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 543شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 544شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 545شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 546شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 547شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 548شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 549شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 550شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 551شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 552شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 553شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 554شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 555شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 556شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 557شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 558شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 559شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 560شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 561شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 562شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 563شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 564شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 565شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 566شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 567شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 568شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 569شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 570شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 571شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 572شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 573شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟574شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 575شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 576شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 577شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 578شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 579شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 580شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 581شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 582شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 583شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 584شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 585شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 586شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 587شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 588شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 589شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 590شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 591شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 592شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 593شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 594شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 595شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 596شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 597شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 598شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 599شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟600شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 601شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 602شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 603شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 604شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 605شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 606شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 607شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 608شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 609شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 610شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 611شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 612شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 613شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 614شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 615شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 616شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 617شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 618شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 619شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 620شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 621شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 622شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 623شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 624شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 625شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 626شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 627شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 628شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 629شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 630شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 631شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟632شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 633شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 634شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 635شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 636شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 637شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 638شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 639شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 640شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 641شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 642شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 643شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 644شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 645شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 646شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 647شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 648شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 649شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...650شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 651شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 652شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 653شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 654شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 655شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 656شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 657شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 658شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 659شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 660شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 661شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 662شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 663شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 664شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 665شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 666شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 667شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 668شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 669شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 670شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 671شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 672شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 673شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 674شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 675شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 676شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 677شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 678شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 679شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 680شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 681شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 682شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 683شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 684شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 685شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 686شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 687شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 688شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 689شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 690شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 691شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 692شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 693شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 694شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 695شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 696شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 697شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 698شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 699شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 700شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 701شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 702شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 703شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 704شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 705شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 706شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 707شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 708شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 709شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 710شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 711شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 712شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 713شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 714شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟715شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 716شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 717شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 718شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 719شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 720شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 721شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 722شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 723شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 724شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 725شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 726شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 727شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 728شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 729شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 730شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 731شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 732شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 733شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 734شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 735شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 736شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 737شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 738شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 739شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 740شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 741شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 742شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 743شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 744شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 745شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 746شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 747شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 748شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 749شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 750شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 751شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 752شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 753شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 754شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 755شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 756شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 757شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 758شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 759شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 760شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 761شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 762شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 763شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 764شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 765شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 766شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 767شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 768شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 769شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 770شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 771شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 772شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 773شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 774شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 775شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 776شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 777شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 778شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 779شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 780شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 781شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 782شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 783شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 784شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 785شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 786شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 787شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 788شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 789شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 790شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 791شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 792شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 793شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 794شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 795شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 796شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 797شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 798شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 799شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 800شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 801شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 802شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 803شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 804شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 805شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 806شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 807شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 808شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 809شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 810شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 811شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 812شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ