به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست

600عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست
از دست مده که آن نوای مرگست
چندین نکنی کوشش اگر بشناسی
کآسایش زندگی بلای مرگست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 2شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 3شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 4شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 5شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 6شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 7شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 8شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 9شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 10شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 11شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 12شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 13شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 14شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 15شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 16شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 17شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 18شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...19شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 20شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 21شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 22شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 23شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 24شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 25شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 26شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 27شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 28شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 29شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 30شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 31شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 32شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 33شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 34شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 35شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 36شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 37شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 38شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 39شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 40شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 41شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 42شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 43شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 44شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 45شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...46شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 47شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 48شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 49شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 50شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 51شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 52شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 53شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 54شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 55شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 56شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 57شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 58شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 59شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 60شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 61شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 62شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 63شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 64شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 65شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 66شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 67شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 68شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 69شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 70شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 71شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 72شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 73شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 74شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 75شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 76شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 77شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 78شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 79شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 80شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 81شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 82شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 83شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 84شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 85شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 86شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 87شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 88شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 89شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 90شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 91شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 92شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 93شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 94شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 95شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 96شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 97شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 98شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 99شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 100شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 101شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 102شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 103شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 104شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 105شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 106شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 107شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 108شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 109شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 110شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 111شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 112شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟113شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 114شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 115شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 116شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 117شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 118شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 119شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 120شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟121شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 122شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 123شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 124شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 125شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 126شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 127شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 128شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 129شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 130شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 131شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 132شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 133شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 134شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 135شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 136شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 137شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 138شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 139شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 140شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟141شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 142شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 143شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 144شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 145شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 146شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 147شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 148شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 149شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 150شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 151شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 152شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 153شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 154شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 155شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 156شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 157شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 158شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 159شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 160شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 161شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 162شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 163شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 164شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 165شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 166شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 167شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 168شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 169شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 170شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 171شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 172شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 173شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 174شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 175شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 176شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 177شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 178شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 179شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 180شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 181شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 182شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 183شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 184شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 185شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 186شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 187شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 188شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 189شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 190شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 191شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 192شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 193شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 194شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 195شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 196شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 197شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 198شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 199شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 200شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 201شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 202شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 203شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 204شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 205شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 206شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 207شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 208شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 209شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 210شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 211شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 212شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 213شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 214شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 215شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 216شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 217شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 218شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 219شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 220شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 221شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 222شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 223شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 224شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 225شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 226شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 227شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 228شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 229شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 230شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 231شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 232شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 233شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 234شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 235شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 236شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 237شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 238شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 239شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 240شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 241شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 242شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 243شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 244شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 245شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 246شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 247شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 248شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 249شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 250شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 251شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 252شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 253شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 254شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 255شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 256شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 257شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 258شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 259شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 260شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 261شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 262شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 263شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 264شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 265شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 266شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 267شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 268شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 269شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 270شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 271شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 272شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 273شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 274شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 275شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 276شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 277شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 278شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 279شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 280شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 281شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 282شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 283شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 284شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...285شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 286شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 287شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 288شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 289شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 290شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 291شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 292شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 293شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 294شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 295شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 296شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 297شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 298شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 299شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 300شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 301شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 302شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 303شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 304شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 305شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 306شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 307شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 308شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 309شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 310شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 311شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 312شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 313شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 314شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 315شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 316شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 317شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 318شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 319شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 320شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 321شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 322شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 323شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 324شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 325شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 326شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 327شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 328شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 329شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 330شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 331شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 332شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 333شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 334شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 335شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 336شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 337شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 338شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 339شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 340شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 341شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 342شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 343شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 344شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 345شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 346شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 347شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 348شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟349شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 350شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 351شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 352شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 353شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 354شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 355شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 356شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 357شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 358شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 359شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 360شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 361شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 362شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 363شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 364شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 365شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 366شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...367شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 368شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 369شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 370شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 371شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 372شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 373شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 374شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 375شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 376شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 377شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 378شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 379شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 380شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 381شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 382شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 383شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 384شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 385شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 386شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 387شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 388شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 389شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 390شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 391شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 392شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 393شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 394شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 395شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 396شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 397شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 398شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 399شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 400شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 401شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 402شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 403شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 404شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 405شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 406شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 407شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 408شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 409شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 410شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 411شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 412شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 413شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 414شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 415شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 416شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 417شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 418شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 419شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 420شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 421شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 422شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 423شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 424شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 425شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 426شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 427شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 428شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 429شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 430شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 431شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 432شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 433شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 434شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 435شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 436شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 437شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 438شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 439شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 440شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 441شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 442شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 443شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 444شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 445شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 446شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 447شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 448شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 449شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 450شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 451شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...452شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 453شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 454شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 455شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 456شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 457شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 458شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 459شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 460شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 461شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 462شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 463شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 464شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 465شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 466شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 467شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟468شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 469شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 470شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 471شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 472شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 473شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 474شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 475شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 476شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 477شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 478شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 479شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 480شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 481شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 482شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 483شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 484شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 485شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 486شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 487شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 488شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 489شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 490شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 491شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 492شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 493شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 494شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 495شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 496شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 497شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 498شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 499شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 500شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 501شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 502شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 503شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 504شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 505شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 506شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 507شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 508شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 509شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 510شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 511شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 512شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 513شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 514شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 515شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 516شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 517شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 518شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 519شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 520شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 521شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 522شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 523شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 524شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 525شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 526شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 527شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟528شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 529شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 530شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 531شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 532شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 533شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 534شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 535شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 536شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 537شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 538شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 539شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 540شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 541شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 542شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 543شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 544شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 545شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 546شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 547شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 548شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 549شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 550شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 551شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 552شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 553شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟554شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 555شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 556شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 557شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 558شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 559شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 560شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 561شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 562شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 563شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 564شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 565شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 566شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 567شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 568شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 569شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 570شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 571شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 572شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 573شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 574شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 575شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 576شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 577شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 578شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 579شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 580شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 581شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 582شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 583شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 584شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 585شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟586شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 587شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 588شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 589شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 590شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 591شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 592شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 593شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 594شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 595شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 596شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 597شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 598شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 599شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 600شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 601شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 602شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 603شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...604شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 605شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 606شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 607شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 608شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 609شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 610شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 611شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 612شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 613شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 614شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 615شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 616شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 617شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 618شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 619شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 620شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 621شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 622شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 623شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 624شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 625شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 626شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 627شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 628شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 629شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 630شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 631شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 632شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 633شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 634شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 635شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 636شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 637شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 638شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 639شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 640شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 641شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 642شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 643شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 644شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 645شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 646شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 647شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 648شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 649شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 650شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 651شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 652شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 653شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 654شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 655شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 656شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 657شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 658شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 659شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 660شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 661شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 662شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 663شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 664شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 665شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 666شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 667شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 668شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟669شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 670شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 671شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 672شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 673شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 674شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 675شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 676شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 677شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 678شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 679شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 680شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 681شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 682شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 683شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 684شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 685شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 686شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 687شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 688شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 689شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 690شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 691شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 692شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 693شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 694شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 695شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 696شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 697شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 698شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 699شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 700شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 701شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 702شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 703شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 704شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 705شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 706شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 707شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 708شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 709شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 710شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 711شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 712شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 713شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 714شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 715شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 716شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 717شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 718شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 719شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 720شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 721شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 722شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 723شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 724شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 725شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 726شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 727شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 728شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 729شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 730شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 731شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 732شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 733شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 734شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 735شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 736شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 737شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 738شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 739شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 740شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 741شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 742شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 743شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 744شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 745شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 746شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 747شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 748شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 749شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 750شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 751شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 752شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 753شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 754شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 755شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 756شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 757شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 758شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 759شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 760شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 761شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 762شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 763شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 764شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 765شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 766شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ