به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت

690عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تیمار من پشت دوته باید داشت
چشم از پی حاجتم بره باید داشت
اندر وقتی که جان بود بر سرپایی
به زین دل دوستان نگه باید داشت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 2شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 3شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 4شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 5شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 6شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 7شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 8شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 9شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 10شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 11شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 12شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 13شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 14شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 15شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 16شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 17شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 18شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 19شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 20شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 21شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 22شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 23شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 24شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 25شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 26شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 27شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 28شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 29شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 30شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 31شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 32شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 33شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 34شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 35شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 36شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 37شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 38شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 39شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 40شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 41شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 42شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 43شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 44شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 45شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 46شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 47شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 48شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 49شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 50شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 51شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 52شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 53شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 54شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 55شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 56شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 57شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 58شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 59شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 60شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟61شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 62شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 63شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 64شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 65شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 66شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 67شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 68شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟69شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 70شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 71شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 72شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 73شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 74شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 75شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 76شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 77شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 78شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 79شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 80شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 81شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 82شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 83شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 84شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 85شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 86شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 87شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 88شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟89شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 90شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 91شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 92شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 93شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 94شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 95شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 96شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 97شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 98شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 99شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 100شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 101شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 102شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 103شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 104شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 105شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 106شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 107شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 108شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 109شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 110شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 111شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 112شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 113شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 114شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 115شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 116شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 117شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 118شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 119شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 120شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 121شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 122شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 123شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 124شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 125شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 126شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 127شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 128شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 129شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 130شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 131شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 132شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 133شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 134شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 135شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 136شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 137شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 138شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 139شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 140شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 141شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 142شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 143شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 144شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 145شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 146شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 147شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 148شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 149شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 150شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 151شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 152شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 153شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 154شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 155شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 156شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 157شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 158شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 159شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 160شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 161شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 162شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 163شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 164شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 165شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 166شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 167شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 168شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 169شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 170شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 171شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 172شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 173شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 174شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 175شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 176شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 177شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 178شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 179شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 180شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 181شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 182شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 183شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 184شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 185شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 186شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 187شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 188شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 189شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 190شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 191شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 192شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 193شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 194شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 195شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 196شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 197شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 198شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 199شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 200شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 201شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 202شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 203شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 204شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 205شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 206شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 207شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 208شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 209شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 210شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 211شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 212شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 213شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 214شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 215شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 216شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 217شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 218شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 219شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 220شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 221شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 222شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 223شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 224شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 225شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 226شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 227شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 228شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 229شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 230شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 231شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 232شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...233شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 234شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 235شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 236شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 237شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 238شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 239شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 240شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 241شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 242شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 243شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 244شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 245شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 246شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 247شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 248شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 249شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 250شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 251شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 252شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 253شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 254شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 255شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 256شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 257شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 258شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 259شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 260شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 261شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 262شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 263شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 264شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 265شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 266شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 267شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 268شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 269شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 270شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 271شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 272شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 273شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 274شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 275شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 276شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 277شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 278شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 279شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 280شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 281شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 282شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 283شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 284شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 285شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 286شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 287شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 288شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 289شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 290شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 291شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 292شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 293شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 294شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 295شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 296شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟297شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 298شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 299شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 300شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 301شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 302شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 303شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 304شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 305شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 306شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 307شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 308شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 309شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 310شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 311شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 312شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 313شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 314شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...315شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 316شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 317شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 318شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 319شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 320شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 321شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 322شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 323شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 324شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 325شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 326شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 327شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 328شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 329شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 330شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 331شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 332شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 333شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 334شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 335شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 336شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 337شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 338شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 339شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 340شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 341شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 342شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 343شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 344شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 345شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 346شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 347شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 348شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 349شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 350شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 351شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 352شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 353شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 354شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 355شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 356شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 357شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 358شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 359شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 360شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 361شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 362شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 363شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 364شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 365شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 366شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 367شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 368شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 369شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 370شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 371شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 372شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 373شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 374شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 375شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 376شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 377شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 378شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 379شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 380شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 381شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 382شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 383شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 384شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 385شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 386شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 387شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 388شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 389شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 390شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 391شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 392شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 393شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 394شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 395شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 396شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 397شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 398شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 399شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...400شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 401شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 402شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 403شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 404شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 405شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 406شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 407شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 408شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 409شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 410شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 411شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 412شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 413شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 414شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 415شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟416شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 417شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 418شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 419شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 420شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 421شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 422شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 423شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 424شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 425شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 426شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 427شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 428شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 429شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 430شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 431شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 432شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 433شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 434شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 435شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 436شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 437شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 438شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 439شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 440شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 441شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 442شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 443شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 444شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 445شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 446شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 447شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 448شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 449شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 450شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 451شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 452شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 453شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 454شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 455شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 456شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 457شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 458شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 459شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 460شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 461شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 462شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 463شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 464شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 465شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 466شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 467شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 468شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 469شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 470شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 471شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 472شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 473شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 474شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 475شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟476شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 477شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 478شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 479شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 480شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 481شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 482شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 483شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 484شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 485شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 486شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 487شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 488شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 489شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 490شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 491شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 492شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 493شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 494شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 495شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 496شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 497شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 498شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 499شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 500شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 501شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟502شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 503شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 504شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 505شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 506شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 507شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 508شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 509شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 510شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 511شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 512شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 513شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 514شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 515شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 516شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 517شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 518شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 519شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 520شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 521شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 522شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 523شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 524شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 525شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 526شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 527شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 528شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 529شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 530شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 531شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 532شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 533شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟534شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 535شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 536شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 537شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 538شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 539شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 540شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 541شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 542شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 543شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 544شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 545شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 546شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 547شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 548شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 549شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 550شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 551شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...552شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 553شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 554شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 555شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 556شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 557شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 558شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 559شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 560شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 561شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 562شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 563شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 564شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 565شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 566شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 567شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 568شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 569شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 570شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 571شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 572شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 573شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 574شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 575شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 576شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 577شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 578شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 579شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 580شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 581شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 582شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 583شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 584شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 585شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 586شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 587شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 588شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 589شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 590شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 591شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 592شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 593شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 594شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 595شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 596شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 597شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 598شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 599شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 600شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 601شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 602شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 603شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 604شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 605شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 606شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 607شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 608شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 609شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 610شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 611شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 612شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 613شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 614شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 615شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 616شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟617شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 618شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 619شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 620شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 621شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 622شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 623شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 624شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 625شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 626شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 627شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 628شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 629شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 630شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 631شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 632شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 633شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 634شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 635شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 636شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 637شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 638شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 639شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 640شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 641شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 642شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 643شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 644شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 645شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 646شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 647شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 648شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 649شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 650شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 651شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 652شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 653شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 654شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 655شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 656شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 657شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 658شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 659شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 660شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 661شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 662شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 663شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 664شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 665شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 666شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 667شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 668شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 669شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 670شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 671شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 672شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 673شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 674شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 675شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 676شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 677شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 678شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 679شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 680شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 681شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 682شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 683شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 684شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 685شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 686شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 687شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 688شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 689شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 690شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 691شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 692شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 693شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 694شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 695شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 696شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 697شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 698شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 699شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 700شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 701شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 702شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 703شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 704شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 705شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 706شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 707شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 708شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 709شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 710شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 711شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 712شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 713شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 714شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ