به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد

720عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

نام تو مرا چو بر زبان می گذرد
صد چشمۀ نوش در دهان می گذرد
گفتی که چگونه می گذاری بی من؟
ناگفته بهست قصه ، هان می گذرد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 2شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 3شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 4شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 5شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 6شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 7شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 8شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 9شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 10شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 11شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 12شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 13شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 14شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 15شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 16شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 17شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 18شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 19شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 20شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 21شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 22شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 23شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 24شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 25شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 26شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 27شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 28شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 29شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 30شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 31شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 32شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 33شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 34شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 35شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 36شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 37شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 38شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 39شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 40شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 41شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 42شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 43شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 44شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 45شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 46شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 47شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 48شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 49شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 50شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 51شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 52شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 53شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 54شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 55شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 56شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 57شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 58شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 59شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 60شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 61شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 62شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 63شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 64شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 65شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 66شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 67شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 68شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 69شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 70شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 71شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 72شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 73شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 74شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 75شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 76شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 77شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 78شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 79شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 80شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 81شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 82شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 83شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 84شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 85شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 86شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 87شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 88شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 89شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 90شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 91شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 92شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 93شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 94شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 95شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 96شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 97شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 98شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 99شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 100شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 101شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 102شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 103شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 104شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 105شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 106شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 107شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 108شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 109شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 110شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 111شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 112شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 113شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 114شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 115شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 116شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 117شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 118شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 119شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 120شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 121شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 122شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 123شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 124شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 125شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 126شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 127شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 128شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 129شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 130شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 131شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...132شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 133شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 134شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 135شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 136شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 137شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 138شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 139شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 140شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 141شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 142شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 143شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 144شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 145شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 146شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 147شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 148شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 149شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 150شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 151شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 152شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 153شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 154شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 155شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 156شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 157شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 158شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 159شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 160شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 161شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 162شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 163شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 164شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 165شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 166شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 167شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 168شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 169شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 170شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 171شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 172شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 173شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 174شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 175شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 176شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 177شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 178شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 179شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 180شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 181شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 182شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 183شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 184شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 185شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 186شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 187شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 188شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 189شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 190شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 191شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 192شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 193شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 194شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 195شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟196شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 197شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 198شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 199شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 200شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 201شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 202شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 203شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 204شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 205شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 206شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 207شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 208شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 209شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 210شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 211شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 212شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 213شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...214شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 215شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 216شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 217شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 218شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 219شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 220شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 221شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 222شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 223شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 224شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 225شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 226شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 227شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 228شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 229شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 230شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 231شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 232شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 233شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 234شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 235شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 236شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 237شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 238شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 239شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 240شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 241شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 242شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 243شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 244شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 245شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 246شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 247شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 248شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 249شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 250شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 251شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 252شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 253شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 254شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 255شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 256شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 257شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 258شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 259شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 260شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 261شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 262شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 263شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 264شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 265شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 266شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 267شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 268شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 269شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 270شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 271شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 272شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 273شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 274شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 275شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 276شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 277شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 278شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 279شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 280شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 281شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 282شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 283شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 284شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 285شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 286شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 287شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 288شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 289شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 290شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 291شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 292شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 293شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 294شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 295شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 296شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 297شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 298شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...299شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 300شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 301شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 302شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 303شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 304شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 305شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 306شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 307شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 308شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 309شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 310شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 311شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 312شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 313شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 314شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟315شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 316شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 317شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 318شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 319شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 320شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 321شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 322شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 323شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 324شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 325شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 326شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 327شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 328شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 329شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 330شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 331شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 332شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 333شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 334شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 335شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 336شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 337شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 338شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 339شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 340شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 341شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 342شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 343شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 344شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 345شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 346شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 347شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 348شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 349شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 350شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 351شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 352شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 353شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 354شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 355شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 356شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 357شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 358شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 359شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 360شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 361شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 362شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 363شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 364شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 365شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 366شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 367شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 368شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 369شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 370شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 371شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 372شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 373شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 374شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟375شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 376شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 377شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 378شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 379شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 380شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 381شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 382شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 383شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 384شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 385شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 386شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 387شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 388شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 389شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 390شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 391شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 392شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 393شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 394شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 395شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 396شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 397شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 398شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 399شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 400شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟401شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 402شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 403شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 404شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 405شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 406شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 407شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 408شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 409شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 410شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 411شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 412شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 413شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 414شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 415شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 416شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 417شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 418شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 419شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 420شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 421شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 422شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 423شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 424شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 425شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 426شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 427شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 428شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 429شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 430شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 431شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 432شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟433شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 434شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 435شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 436شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 437شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 438شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 439شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 440شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 441شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 442شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 443شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 444شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 445شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 446شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 447شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 448شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 449شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 450شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...451شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 452شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 453شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 454شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 455شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 456شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 457شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 458شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 459شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 460شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 461شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 462شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 463شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 464شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 465شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 466شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 467شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 468شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 469شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 470شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 471شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 472شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 473شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 474شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 475شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 476شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 477شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 478شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 479شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 480شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 481شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 482شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 483شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 484شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 485شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 486شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 487شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 488شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 489شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 490شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 491شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 492شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 493شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 494شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 495شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 496شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 497شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 498شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 499شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 500شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 501شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 502شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 503شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 504شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 505شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 506شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 507شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 508شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 509شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 510شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 511شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 512شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 513شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 514شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 515شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟516شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 517شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 518شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 519شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 520شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 521شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 522شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 523شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 524شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 525شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 526شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 527شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 528شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 529شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 530شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 531شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 532شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 533شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 534شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 535شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 536شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 537شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 538شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 539شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 540شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 541شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 542شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 543شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 544شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 545شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 546شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 547شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 548شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 549شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 550شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 551شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 552شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 553شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 554شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 555شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 556شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 557شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 558شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 559شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 560شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 561شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 562شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 563شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 564شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 565شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 566شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 567شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 568شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 569شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 570شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 571شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 572شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 573شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 574شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 575شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 576شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 577شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 578شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 579شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 580شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 581شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 582شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 583شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 584شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 585شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 586شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 587شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 588شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 589شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 590شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 591شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 592شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 593شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 594شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 595شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 596شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 597شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 598شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 599شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 600شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 601شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 602شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 603شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 604شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 605شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 606شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 607شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 608شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 609شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 610شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 611شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 612شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 613شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ