به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد

630عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد
در دست کسی یک گل بی خار نداد
چون آخر کار جان بخواهد ستدن
پس هر چه زمانه داد انگار نداد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 2شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 3شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 4شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 5شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 6شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟7شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 8شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 9شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 10شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 11شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 12شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 13شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 14شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟15شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 16شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 17شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 18شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 19شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 20شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 21شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 22شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 23شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 24شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 25شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 26شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 27شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 28شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 29شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 30شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 31شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 32شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 33شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 34شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟35شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 36شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 37شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 38شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 39شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 40شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 41شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 42شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 43شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 44شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 45شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 46شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 47شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 48شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 49شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 50شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 51شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 52شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 53شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 54شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 55شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 56شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 57شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 58شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 59شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 60شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 61شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 62شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 63شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 64شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 65شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 66شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 67شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 68شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 69شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 70شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 71شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 72شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 73شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 74شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 75شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 76شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 77شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 78شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 79شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 80شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 81شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 82شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 83شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 84شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 85شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 86شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 87شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 88شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 89شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 90شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 91شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 92شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 93شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 94شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 95شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 96شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 97شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 98شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 99شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 100شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 101شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 102شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 103شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 104شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 105شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 106شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 107شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 108شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 109شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 110شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 111شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 112شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 113شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 114شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 115شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 116شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 117شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 118شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 119شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 120شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 121شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 122شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 123شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 124شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 125شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 126شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 127شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 128شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 129شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 130شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 131شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 132شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 133شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 134شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 135شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 136شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 137شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 138شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 139شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 140شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 141شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 142شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 143شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 144شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 145شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 146شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 147شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 148شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 149شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 150شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 151شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 152شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 153شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 154شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 155شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 156شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 157شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 158شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 159شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 160شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 161شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 162شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 163شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 164شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 165شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 166شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 167شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 168شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 169شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 170شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 171شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 172شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 173شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 174شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 175شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 176شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 177شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 178شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...179شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 180شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 181شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 182شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 183شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 184شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 185شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 186شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 187شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 188شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 189شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 190شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 191شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 192شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 193شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 194شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 195شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 196شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 197شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 198شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 199شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 200شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 201شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 202شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 203شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 204شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 205شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 206شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 207شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 208شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 209شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 210شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 211شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 212شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 213شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 214شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 215شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 216شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 217شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 218شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 219شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 220شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 221شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 222شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 223شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 224شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 225شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 226شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 227شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 228شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 229شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 230شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 231شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 232شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 233شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 234شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 235شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 236شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 237شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 238شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 239شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 240شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 241شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 242شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟243شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 244شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 245شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 246شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 247شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 248شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 249شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 250شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 251شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 252شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 253شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 254شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 255شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 256شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 257شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 258شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 259شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 260شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...261شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 262شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 263شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 264شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 265شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 266شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 267شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 268شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 269شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 270شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 271شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 272شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 273شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 274شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 275شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 276شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 277شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 278شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 279شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 280شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 281شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 282شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 283شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 284شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 285شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 286شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 287شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 288شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 289شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 290شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 291شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 292شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 293شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 294شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 295شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 296شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 297شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 298شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 299شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 300شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 301شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 302شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 303شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 304شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 305شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 306شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 307شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 308شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 309شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 310شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 311شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 312شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 313شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 314شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 315شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 316شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 317شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 318شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 319شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 320شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 321شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 322شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 323شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 324شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 325شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 326شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 327شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 328شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 329شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 330شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 331شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 332شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 333شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 334شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 335شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 336شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 337شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 338شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 339شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 340شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 341شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 342شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 343شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 344شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 345شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...346شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 347شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 348شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 349شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 350شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 351شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 352شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 353شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 354شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 355شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 356شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 357شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 358شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 359شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 360شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 361شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟362شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 363شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 364شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 365شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 366شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 367شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 368شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 369شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 370شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 371شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 372شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 373شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 374شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 375شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 376شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 377شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 378شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 379شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 380شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 381شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 382شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 383شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 384شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 385شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 386شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 387شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 388شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 389شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 390شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 391شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 392شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 393شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 394شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 395شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 396شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 397شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 398شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 399شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 400شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 401شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 402شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 403شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 404شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 405شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 406شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 407شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 408شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 409شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 410شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 411شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 412شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 413شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 414شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 415شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 416شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 417شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 418شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 419شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 420شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 421شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟422شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 423شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 424شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 425شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 426شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 427شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 428شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 429شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 430شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 431شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 432شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 433شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 434شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 435شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 436شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 437شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 438شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 439شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 440شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 441شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 442شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 443شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 444شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 445شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 446شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 447شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟448شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 449شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 450شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 451شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 452شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 453شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 454شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 455شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 456شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 457شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 458شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 459شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 460شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 461شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 462شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 463شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 464شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 465شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 466شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 467شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 468شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 469شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 470شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 471شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 472شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 473شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 474شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 475شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 476شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 477شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 478شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 479شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟480شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 481شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 482شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 483شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 484شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 485شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 486شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 487شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 488شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 489شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 490شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 491شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 492شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 493شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 494شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 495شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 496شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 497شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...498شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 499شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 500شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 501شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 502شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 503شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 504شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 505شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 506شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 507شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 508شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 509شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 510شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 511شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 512شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 513شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 514شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 515شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 516شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 517شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 518شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 519شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 520شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 521شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 522شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 523شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 524شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 525شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 526شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 527شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 528شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 529شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 530شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 531شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 532شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 533شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 534شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 535شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 536شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 537شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 538شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 539شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 540شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 541شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 542شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 543شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 544شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 545شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 546شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 547شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 548شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 549شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 550شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 551شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 552شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 553شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 554شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 555شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 556شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 557شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 558شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 559شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 560شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 561شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 562شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟563شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 564شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 565شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 566شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 567شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 568شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 569شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 570شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 571شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 572شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 573شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 574شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 575شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 576شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 577شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 578شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 579شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 580شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 581شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 582شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 583شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 584شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 585شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 586شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 587شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 588شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 589شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 590شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 591شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 592شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 593شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 594شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 595شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 596شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 597شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 598شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 599شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 600شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 601شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 602شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 603شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 604شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 605شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 606شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 607شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 608شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 609شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 610شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 611شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 612شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 613شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 614شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 615شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 616شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 617شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 618شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 619شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 620شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 621شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 622شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 623شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 624شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 625شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 626شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 627شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 628شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 629شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 630شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 631شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 632شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 633شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 634شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 635شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 636شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 637شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 638شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 639شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 640شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 641شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 642شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 643شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 644شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 645شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 646شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 647شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 648شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 649شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 650شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 651شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 652شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 653شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 654شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 655شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 656شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 657شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 658شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 659شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 660شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ