به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد

630عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گل راز طرب همه دهان می خندد
گویی ز برای چه چنان می خندد؟
آری همه کار کش ببرگست ز زر
زان خفت ستان و بر جهان می خندد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 2شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 3شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 4شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 5شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 6شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 7شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 8شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 9شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 10شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 11شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 12شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 13شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 14شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 15شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 16شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 17شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟18شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 19شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 20شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 21شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 22شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 23شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 24شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 25شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 26شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 27شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 28شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 29شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 30شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 31شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 32شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 33شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 34شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 35شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 36شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 37شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 38شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 39شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 40شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 41شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 42شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 43شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 44شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 45شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 46شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 47شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 48شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 49شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 50شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 51شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 52شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 53شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 54شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 55شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 56شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 57شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 58شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 59شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 60شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 61شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 62شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 63شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 64شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 65شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 66شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 67شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 68شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 69شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 70شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 71شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 72شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 73شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 74شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 75شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 76شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 77شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 78شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 79شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 80شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 81شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 82شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 83شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 84شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 85شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 86شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 87شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 88شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 89شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 90شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 91شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 92شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 93شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 94شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 95شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 96شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 97شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 98شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 99شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 100شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 101شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 102شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 103شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 104شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 105شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 106شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 107شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 108شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 109شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 110شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 111شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 112شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 113شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 114شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 115شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 116شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 117شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 118شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 119شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 120شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 121شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 122شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 123شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 124شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 125شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 126شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 127شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 128شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 129شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 130شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 131شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 132شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 133شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 134شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 135شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 136شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 137شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 138شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 139شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 140شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 141شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 142شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 143شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 144شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 145شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 146شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 147شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 148شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 149شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 150شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 151شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 152شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 153شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 154شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 155شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 156شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 157شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 158شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 159شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 160شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 161شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...162شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 163شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 164شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 165شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 166شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 167شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 168شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 169شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 170شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 171شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 172شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 173شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 174شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 175شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 176شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 177شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 178شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 179شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 180شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 181شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 182شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 183شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 184شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 185شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 186شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 187شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 188شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 189شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 190شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 191شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 192شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 193شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 194شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 195شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 196شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 197شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 198شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 199شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 200شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 201شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 202شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 203شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 204شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 205شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 206شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 207شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 208شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 209شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 210شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 211شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 212شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 213شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 214شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 215شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 216شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 217شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 218شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 219شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 220شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 221شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 222شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 223شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 224شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 225شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟226شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 227شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 228شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 229شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 230شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 231شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 232شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 233شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 234شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 235شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 236شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 237شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 238شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 239شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 240شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 241شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 242شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 243شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...244شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 245شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 246شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 247شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 248شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 249شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 250شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 251شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 252شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 253شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 254شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 255شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 256شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 257شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 258شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 259شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 260شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 261شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 262شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 263شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 264شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 265شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 266شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 267شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 268شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 269شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 270شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 271شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 272شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 273شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 274شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 275شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 276شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 277شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 278شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 279شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 280شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 281شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 282شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 283شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 284شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 285شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 286شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 287شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 288شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 289شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 290شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 291شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 292شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 293شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 294شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 295شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 296شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 297شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 298شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 299شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 300شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 301شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 302شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 303شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 304شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 305شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 306شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 307شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 308شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 309شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 310شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 311شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 312شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 313شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 314شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 315شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 316شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 317شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 318شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 319شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 320شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 321شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 322شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 323شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 324شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 325شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 326شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 327شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 328شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...329شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 330شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 331شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 332شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 333شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 334شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 335شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 336شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 337شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 338شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 339شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 340شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 341شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 342شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 343شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 344شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟345شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 346شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 347شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 348شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 349شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 350شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 351شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 352شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 353شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 354شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 355شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 356شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 357شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 358شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 359شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 360شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 361شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 362شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 363شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 364شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 365شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 366شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 367شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 368شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 369شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 370شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 371شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 372شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 373شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 374شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 375شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 376شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 377شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 378شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 379شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 380شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 381شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 382شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 383شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 384شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 385شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 386شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 387شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 388شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 389شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 390شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 391شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 392شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 393شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 394شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 395شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 396شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 397شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 398شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 399شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 400شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 401شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 402شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 403شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 404شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟405شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 406شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 407شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 408شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 409شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 410شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 411شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 412شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 413شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 414شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 415شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 416شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 417شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 418شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 419شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 420شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 421شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 422شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 423شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 424شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 425شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 426شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 427شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 428شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 429شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 430شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟431شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 432شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 433شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 434شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 435شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 436شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 437شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 438شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 439شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 440شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 441شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 442شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 443شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 444شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 445شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 446شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 447شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 448شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 449شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 450شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 451شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 452شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 453شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 454شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 455شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 456شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 457شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 458شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 459شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 460شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 461شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 462شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟463شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 464شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 465شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 466شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 467شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 468شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 469شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 470شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 471شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 472شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 473شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 474شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 475شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 476شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 477شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 478شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 479شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 480شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...481شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 482شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 483شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 484شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 485شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 486شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 487شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 488شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 489شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 490شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 491شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 492شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 493شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 494شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 495شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 496شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 497شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 498شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 499شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 500شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 501شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 502شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 503شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 504شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 505شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 506شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 507شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 508شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 509شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 510شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 511شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 512شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 513شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 514شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 515شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 516شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 517شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 518شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 519شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 520شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 521شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 522شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 523شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 524شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 525شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 526شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 527شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 528شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 529شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 530شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 531شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 532شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 533شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 534شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 535شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 536شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 537شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 538شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 539شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 540شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 541شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 542شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 543شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 544شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 545شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟546شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 547شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 548شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 549شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 550شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 551شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 552شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 553شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 554شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 555شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 556شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 557شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 558شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 559شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 560شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 561شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 562شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 563شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 564شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 565شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 566شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 567شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 568شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 569شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 570شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 571شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 572شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 573شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 574شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 575شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 576شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 577شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 578شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 579شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 580شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 581شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 582شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 583شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 584شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 585شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 586شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 587شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 588شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 589شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 590شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 591شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 592شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 593شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 594شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 595شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 596شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 597شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 598شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 599شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 600شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 601شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 602شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 603شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 604شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 605شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 606شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 607شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 608شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 609شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 610شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 611شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 612شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 613شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 614شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 615شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 616شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 617شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 618شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 619شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 620شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 621شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 622شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 623شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 624شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 625شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 626شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 627شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 628شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 629شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 630شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 631شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 632شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 633شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 634شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 635شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 636شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 637شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 638شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 639شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 640شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 641شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 642شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 643شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ