به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت

700عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دل باز حدیث شادی افسانه گرفت
در گوی غمت آمد و کاشانه گرفت
گر خانۀ خود سیه نمی خواست دلم
بگرفت سرشک چشم من هر سر راه ...انه گرفت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 2شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 3شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 4شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 5شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 6شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 7شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 8شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 9شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 10شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 11شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 12شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 13شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 14شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 15شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 16شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 17شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 18شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 19شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 20شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 21شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 22شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 23شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 24شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 25شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 26شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 27شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 28شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 29شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 30شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 31شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 32شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 33شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 34شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 35شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 36شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 37شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 38شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 39شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 40شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 41شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟42شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 43شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 44شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 45شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 46شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 47شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 48شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 49شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟50شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 51شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 52شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 53شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 54شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 55شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 56شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 57شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 58شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 59شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 60شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 61شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 62شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 63شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 64شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 65شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 66شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 67شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 68شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 69شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟70شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 71شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 72شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 73شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 74شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 75شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 76شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 77شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 78شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 79شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 80شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 81شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 82شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 83شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 84شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 85شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 86شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 87شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 88شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 89شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 90شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 91شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 92شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 93شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 94شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 95شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 96شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 97شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 98شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 99شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 100شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 101شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 102شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 103شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 104شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 105شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 106شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 107شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 108شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 109شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 110شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 111شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 112شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 113شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 114شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 115شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 116شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 117شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 118شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 119شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 120شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 121شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 122شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 123شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 124شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 125شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 126شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 127شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 128شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 129شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 130شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 131شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 132شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 133شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 134شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 135شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 136شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 137شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 138شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 139شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 140شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 141شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 142شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 143شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 144شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 145شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 146شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 147شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 148شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 149شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 150شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 151شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 152شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 153شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 154شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 155شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 156شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 157شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 158شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 159شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 160شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 161شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 162شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 163شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 164شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 165شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 166شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 167شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 168شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 169شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 170شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 171شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 172شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 173شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 174شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 175شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 176شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 177شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 178شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 179شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 180شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 181شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 182شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 183شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 184شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 185شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 186شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 187شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 188شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 189شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 190شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 191شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 192شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 193شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 194شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 195شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 196شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 197شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 198شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 199شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 200شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 201شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 202شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 203شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 204شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 205شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 206شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 207شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 208شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 209شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 210شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 211شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 212شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 213شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...214شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 215شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 216شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 217شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 218شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 219شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 220شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 221شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 222شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 223شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 224شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 225شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 226شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 227شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 228شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 229شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 230شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 231شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 232شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 233شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 234شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 235شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 236شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 237شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 238شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 239شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 240شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 241شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 242شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 243شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 244شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 245شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 246شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 247شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 248شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 249شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 250شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 251شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 252شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 253شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 254شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 255شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 256شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 257شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 258شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 259شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 260شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 261شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 262شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 263شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 264شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 265شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 266شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 267شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 268شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 269شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 270شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 271شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 272شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 273شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 274شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 275شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 276شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 277شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟278شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 279شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 280شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 281شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 282شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 283شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 284شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 285شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 286شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 287شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 288شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 289شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 290شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 291شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 292شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 293شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 294شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 295شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...296شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 297شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 298شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 299شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 300شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 301شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 302شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 303شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 304شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 305شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 306شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 307شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 308شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 309شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 310شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 311شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 312شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 313شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 314شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 315شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 316شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 317شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 318شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 319شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 320شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 321شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 322شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 323شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 324شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 325شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 326شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 327شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 328شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 329شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 330شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 331شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 332شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 333شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 334شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 335شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 336شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 337شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 338شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 339شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 340شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 341شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 342شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 343شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 344شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 345شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 346شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 347شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 348شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 349شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 350شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 351شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 352شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 353شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 354شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 355شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 356شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 357شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 358شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 359شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 360شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 361شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 362شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 363شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 364شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 365شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 366شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 367شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 368شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 369شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 370شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 371شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 372شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 373شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 374شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 375شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 376شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 377شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 378شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 379شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 380شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...381شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 382شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 383شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 384شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 385شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 386شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 387شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 388شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 389شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 390شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 391شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 392شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 393شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 394شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 395شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 396شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟397شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 398شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 399شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 400شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 401شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 402شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 403شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 404شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 405شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 406شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 407شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 408شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 409شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 410شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 411شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 412شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 413شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 414شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 415شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 416شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 417شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 418شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 419شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 420شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 421شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 422شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 423شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 424شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 425شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 426شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 427شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 428شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 429شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 430شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 431شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 432شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 433شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 434شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 435شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 436شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 437شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 438شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 439شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 440شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 441شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 442شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 443شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 444شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 445شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 446شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 447شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 448شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 449شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 450شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 451شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 452شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 453شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 454شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 455شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 456شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟457شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 458شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 459شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 460شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 461شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 462شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 463شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 464شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 465شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 466شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 467شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 468شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 469شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 470شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 471شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 472شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 473شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 474شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 475شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 476شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 477شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 478شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 479شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 480شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 481شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 482شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟483شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 484شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 485شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 486شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 487شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 488شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 489شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 490شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 491شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 492شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 493شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 494شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 495شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 496شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 497شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 498شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 499شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 500شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 501شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 502شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 503شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 504شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 505شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 506شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 507شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 508شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 509شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 510شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 511شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 512شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 513شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 514شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟515شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 516شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 517شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 518شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 519شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 520شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 521شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 522شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 523شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 524شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 525شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 526شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 527شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 528شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 529شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 530شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 531شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 532شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...533شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 534شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 535شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 536شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 537شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 538شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 539شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 540شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 541شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 542شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 543شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 544شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 545شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 546شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 547شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 548شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 549شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 550شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 551شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 552شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 553شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 554شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 555شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 556شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 557شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 558شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 559شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 560شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 561شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 562شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 563شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 564شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 565شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 566شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 567شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 568شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 569شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 570شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 571شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 572شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 573شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 574شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 575شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 576شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 577شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 578شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 579شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 580شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 581شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 582شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 583شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 584شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 585شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 586شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 587شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 588شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 589شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 590شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 591شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 592شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 593شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 594شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 595شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 596شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 597شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟598شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 599شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 600شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 601شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 602شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 603شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 604شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 605شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 606شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 607شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 608شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 609شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 610شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 611شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 612شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 613شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 614شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 615شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 616شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 617شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 618شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 619شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 620شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 621شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 622شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 623شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 624شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 625شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 626شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 627شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 628شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 629شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 630شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 631شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 632شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 633شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 634شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 635شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 636شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 637شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 638شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 639شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 640شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 641شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 642شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 643شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 644شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 645شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 646شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 647شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 648شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 649شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 650شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 651شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 652شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 653شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 654شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 655شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 656شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 657شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 658شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 659شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 660شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 661شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 662شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 663شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 664شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 665شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 666شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 667شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 668شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 669شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 670شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 671شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 672شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 673شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 674شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 675شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 676شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 677شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 678شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 679شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 680شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 681شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 682شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 683شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 684شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 685شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 686شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 687شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 688شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 689شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 690شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 691شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 692شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 693شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 694شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 695شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ