به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست

630عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

کس را ز غم تو با طرب کاری نیست
جز ناله مرا بروز و شب کاری نیست
مشغول بکار آب چشم تر ماست
چشم تو چنان مست عجب کاری نیست؟

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...2شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 3شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 4شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 5شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 6شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 7شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 8شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 9شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 10شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 11شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 12شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 13شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 14شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 15شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 16شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 17شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 18شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 19شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 20شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 21شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 22شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 23شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 24شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 25شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 26شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 27شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 28شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 29شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 30شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 31شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 32شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 33شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 34شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 35شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 36شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 37شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 38شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 39شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 40شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 41شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 42شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 43شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 44شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 45شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 46شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 47شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 48شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 49شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 50شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 51شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 52شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 53شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 54شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 55شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 56شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 57شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 58شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 59شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 60شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 61شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 62شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 63شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 64شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 65شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 66شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 67شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 68شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟69شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 70شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 71شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 72شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 73شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 74شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 75شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 76شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟77شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 78شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 79شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 80شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 81شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 82شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 83شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 84شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 85شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 86شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 87شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 88شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 89شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 90شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 91شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 92شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 93شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 94شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 95شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 96شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟97شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 98شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 99شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 100شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 101شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 102شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 103شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 104شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 105شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 106شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 107شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 108شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 109شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 110شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 111شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 112شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 113شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 114شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 115شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 116شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 117شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 118شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 119شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 120شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 121شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 122شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 123شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 124شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 125شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 126شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 127شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 128شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 129شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 130شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 131شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 132شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 133شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 134شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 135شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 136شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 137شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 138شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 139شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 140شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 141شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 142شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 143شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 144شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 145شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 146شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 147شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 148شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 149شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 150شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 151شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 152شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 153شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 154شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 155شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 156شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 157شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 158شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 159شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 160شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 161شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 162شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 163شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 164شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 165شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 166شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 167شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 168شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 169شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 170شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 171شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 172شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 173شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 174شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 175شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 176شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 177شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 178شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 179شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 180شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 181شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 182شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 183شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 184شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 185شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 186شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 187شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 188شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 189شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 190شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 191شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 192شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 193شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 194شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 195شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 196شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 197شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 198شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 199شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 200شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 201شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 202شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 203شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 204شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 205شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 206شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 207شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 208شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 209شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 210شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 211شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 212شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 213شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 214شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 215شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 216شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 217شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 218شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 219شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 220شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 221شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 222شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 223شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 224شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 225شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 226شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 227شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 228شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 229شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 230شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 231شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 232شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 233شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 234شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 235شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 236شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 237شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 238شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 239شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 240شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...241شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 242شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 243شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 244شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 245شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 246شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 247شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 248شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 249شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 250شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 251شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 252شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 253شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 254شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 255شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 256شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 257شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 258شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 259شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 260شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 261شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 262شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 263شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 264شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 265شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 266شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 267شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 268شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 269شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 270شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 271شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 272شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 273شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 274شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 275شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 276شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 277شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 278شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 279شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 280شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 281شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 282شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 283شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 284شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 285شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 286شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 287شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 288شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 289شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 290شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 291شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 292شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 293شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 294شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 295شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 296شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 297شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 298شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 299شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 300شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 301شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 302شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 303شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 304شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟305شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 306شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 307شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 308شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 309شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 310شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 311شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 312شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 313شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 314شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 315شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 316شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 317شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 318شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 319شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 320شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 321شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 322شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...323شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 324شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 325شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 326شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 327شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 328شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 329شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 330شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 331شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 332شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 333شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 334شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 335شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 336شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 337شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 338شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 339شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 340شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 341شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 342شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 343شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 344شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 345شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 346شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 347شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 348شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 349شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 350شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 351شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 352شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 353شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 354شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 355شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 356شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 357شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 358شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 359شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 360شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 361شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 362شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 363شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 364شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 365شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 366شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 367شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 368شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 369شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 370شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 371شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 372شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 373شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 374شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 375شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 376شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 377شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 378شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 379شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 380شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 381شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 382شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 383شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 384شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 385شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 386شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 387شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 388شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 389شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 390شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 391شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 392شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 393شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 394شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 395شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 396شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 397شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 398شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 399شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 400شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 401شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 402شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 403شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 404شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 405شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 406شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 407شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...408شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 409شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 410شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 411شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 412شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 413شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 414شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 415شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 416شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 417شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 418شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 419شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 420شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 421شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 422شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 423شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟424شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 425شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 426شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 427شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 428شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 429شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 430شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 431شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 432شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 433شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 434شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 435شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 436شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 437شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 438شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 439شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 440شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 441شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 442شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 443شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 444شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 445شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 446شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 447شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 448شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 449شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 450شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 451شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 452شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 453شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 454شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 455شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 456شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 457شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 458شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 459شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 460شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 461شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 462شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 463شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 464شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 465شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 466شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 467شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 468شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 469شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 470شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 471شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 472شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 473شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 474شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 475شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 476شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 477شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 478شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 479شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 480شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 481شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 482شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 483شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟484شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 485شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 486شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 487شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 488شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 489شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 490شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 491شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 492شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 493شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 494شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 495شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 496شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 497شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 498شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 499شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 500شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 501شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 502شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 503شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 504شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 505شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 506شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 507شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 508شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 509شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟510شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 511شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 512شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 513شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 514شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 515شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 516شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 517شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 518شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 519شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 520شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 521شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 522شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 523شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 524شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 525شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 526شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 527شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 528شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 529شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 530شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 531شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 532شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 533شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 534شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 535شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 536شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 537شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 538شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 539شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 540شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 541شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟542شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 543شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 544شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 545شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 546شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 547شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 548شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 549شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 550شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 551شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 552شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 553شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 554شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 555شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 556شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 557شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 558شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 559شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...560شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 561شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 562شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 563شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 564شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 565شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 566شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 567شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 568شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 569شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 570شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 571شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 572شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 573شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 574شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 575شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 576شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 577شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 578شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 579شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 580شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 581شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 582شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 583شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 584شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 585شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 586شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 587شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 588شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 589شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 590شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 591شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 592شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 593شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 594شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 595شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 596شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 597شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 598شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 599شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 600شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 601شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 602شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 603شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 604شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 605شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 606شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 607شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 608شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 609شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 610شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 611شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 612شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 613شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 614شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 615شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 616شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 617شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 618شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 619شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 620شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 621شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 622شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 623شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 624شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟625شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 626شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 627شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 628شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 629شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 630شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 631شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 632شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 633شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 634شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 635شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 636شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 637شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 638شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 639شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 640شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 641شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 642شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 643شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 644شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 645شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 646شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 647شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 648شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 649شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 650شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 651شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 652شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 653شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 654شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 655شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 656شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 657شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 658شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 659شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 660شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 661شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 662شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 663شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 664شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 665شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 666شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 667شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 668شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 669شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 670شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 671شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 672شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 673شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 674شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 675شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 676شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 677شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 678شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 679شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 680شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 681شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 682شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 683شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 684شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 685شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 686شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 687شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 688شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 689شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 690شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 691شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 692شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 693شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 694شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 695شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 696شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 697شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 698شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 699شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 700شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 701شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 702شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 703شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 704شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 705شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 706شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 707شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 708شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 709شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 710شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 711شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 712شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 713شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 714شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 715شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 716شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 717شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 718شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 719شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 720شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 721شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 722شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ