به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است

750عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آتش که بطبع جان کداز آمده است
وز روی نهاد سرفراز آمده است
میخواست که بر دل منش دست بود
بنگر بکدام دست باز آمده است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 2شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 3شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 4شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 5شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 6شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 7شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 8شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 9شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 10شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...11شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 12شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 13شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 14شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 15شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 16شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 17شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 18شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 19شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 20شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 21شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 22شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 23شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 24شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 25شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 26شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 27شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 28شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 29شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 30شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 31شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 32شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 33شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 34شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 35شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 36شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 37شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 38شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 39شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 40شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 41شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 42شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 43شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 44شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 45شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 46شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 47شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 48شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 49شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 50شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 51شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 52شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...53شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 54شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 55شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 56شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 57شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 58شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 59شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 60شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 61شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 62شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 63شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 64شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 65شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 66شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 67شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 68شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 69شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 70شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 71شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 72شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 73شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 74شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 75شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 76شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 77شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 78شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 79شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...80شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 81شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 82شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 83شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 84شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 85شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 86شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 87شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 88شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 89شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 90شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 91شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 92شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 93شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 94شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 95شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 96شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 97شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 98شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 99شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 100شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 101شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 102شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 103شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 104شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 105شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 106شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 107شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 108شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 109شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 110شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 111شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 112شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 113شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 114شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 115شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 116شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 117شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 118شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 119شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 120شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 121شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 122شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 123شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 124شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 125شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 126شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 127شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 128شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 129شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 130شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 131شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 132شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 133شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 134شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 135شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 136شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 137شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 138شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 139شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 140شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 141شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 142شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 143شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 144شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 145شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 146شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟147شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 148شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 149شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 150شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 151شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 152شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 153شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 154شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟155شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 156شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 157شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 158شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 159شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 160شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 161شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 162شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 163شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 164شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 165شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 166شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 167شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 168شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 169شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 170شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 171شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 172شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 173شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 174شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟175شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 176شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 177شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 178شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 179شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 180شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 181شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 182شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 183شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 184شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 185شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 186شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 187شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 188شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 189شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 190شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 191شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 192شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 193شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 194شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 195شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 196شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 197شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 198شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 199شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 200شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 201شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 202شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 203شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 204شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 205شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 206شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 207شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 208شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 209شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 210شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 211شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 212شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 213شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 214شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 215شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 216شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 217شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 218شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 219شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 220شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 221شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 222شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 223شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 224شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 225شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 226شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 227شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 228شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 229شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 230شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 231شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 232شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 233شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 234شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 235شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 236شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 237شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 238شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 239شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 240شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 241شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 242شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 243شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 244شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 245شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 246شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 247شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 248شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 249شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 250شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 251شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 252شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 253شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 254شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 255شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 256شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 257شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 258شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 259شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 260شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 261شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 262شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 263شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 264شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 265شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 266شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 267شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 268شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 269شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 270شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 271شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 272شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 273شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 274شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 275شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 276شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 277شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 278شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 279شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 280شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 281شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 282شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 283شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 284شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 285شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 286شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 287شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 288شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 289شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 290شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 291شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 292شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 293شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 294شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 295شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 296شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 297شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 298شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 299شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 300شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 301شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 302شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 303شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 304شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 305شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 306شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 307شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 308شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 309شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 310شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 311شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 312شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 313شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 314شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 315شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 316شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 317شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 318شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...319شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 320شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 321شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 322شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 323شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 324شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 325شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 326شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 327شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 328شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 329شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 330شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 331شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 332شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 333شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 334شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 335شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 336شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 337شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 338شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 339شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 340شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 341شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 342شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 343شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 344شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 345شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 346شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 347شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 348شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 349شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 350شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 351شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 352شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 353شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 354شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 355شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 356شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 357شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 358شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 359شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 360شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 361شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 362شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 363شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 364شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 365شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 366شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 367شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 368شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 369شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 370شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 371شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 372شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 373شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 374شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 375شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 376شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 377شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 378شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 379شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 380شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 381شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 382شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟383شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 384شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 385شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 386شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 387شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 388شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 389شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 390شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 391شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 392شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 393شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 394شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 395شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 396شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 397شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 398شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 399شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 400شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...401شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 402شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 403شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 404شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 405شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 406شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 407شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 408شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 409شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 410شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 411شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 412شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 413شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 414شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 415شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 416شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 417شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 418شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 419شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 420شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 421شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 422شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 423شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 424شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 425شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 426شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 427شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 428شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 429شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 430شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 431شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 432شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 433شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 434شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 435شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 436شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 437شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 438شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 439شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 440شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 441شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 442شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 443شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 444شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 445شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 446شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 447شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 448شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 449شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 450شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 451شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 452شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 453شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 454شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 455شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 456شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 457شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 458شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 459شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 460شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 461شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 462شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 463شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 464شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 465شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 466شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 467شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 468شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 469شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 470شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 471شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 472شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 473شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 474شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 475شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 476شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 477شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 478شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 479شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 480شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 481شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 482شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 483شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 484شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 485شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...486شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 487شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 488شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 489شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 490شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 491شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 492شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 493شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 494شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 495شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 496شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 497شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 498شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 499شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 500شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 501شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟502شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 503شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 504شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 505شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 506شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 507شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 508شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 509شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 510شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 511شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 512شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 513شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 514شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 515شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 516شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 517شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 518شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 519شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 520شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 521شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 522شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 523شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 524شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 525شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 526شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 527شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 528شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 529شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 530شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 531شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 532شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 533شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 534شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 535شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 536شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 537شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 538شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 539شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 540شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 541شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 542شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 543شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 544شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 545شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 546شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 547شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 548شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 549شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 550شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 551شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 552شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 553شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 554شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 555شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 556شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 557شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 558شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 559شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 560شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 561شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟562شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 563شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 564شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 565شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 566شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 567شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 568شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 569شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 570شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 571شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 572شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 573شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 574شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 575شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 576شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 577شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 578شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 579شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 580شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 581شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 582شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 583شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 584شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 585شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 586شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 587شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟588شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 589شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 590شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 591شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 592شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 593شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 594شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 595شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 596شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 597شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 598شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 599شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 600شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 601شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 602شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 603شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 604شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 605شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 606شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 607شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 608شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 609شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 610شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 611شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 612شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 613شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 614شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 615شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 616شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 617شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 618شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 619شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟620شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 621شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 622شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 623شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 624شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 625شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 626شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 627شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 628شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 629شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 630شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 631شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 632شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 633شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 634شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 635شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 636شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 637شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...638شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 639شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 640شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 641شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 642شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 643شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 644شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 645شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 646شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 647شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 648شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 649شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 650شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 651شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 652شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 653شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 654شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 655شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 656شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 657شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 658شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 659شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 660شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 661شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 662شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 663شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 664شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 665شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 666شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 667شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 668شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 669شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 670شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 671شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 672شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 673شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 674شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 675شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 676شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 677شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 678شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 679شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 680شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 681شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 682شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 683شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 684شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 685شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 686شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 687شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 688شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 689شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 690شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 691شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 692شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 693شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 694شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 695شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 696شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 697شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 698شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 699شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 700شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 701شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 702شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟703شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 704شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 705شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 706شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 707شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 708شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 709شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 710شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 711شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 712شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 713شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 714شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 715شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 716شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 717شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 718شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 719شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 720شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 721شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 722شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 723شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 724شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 725شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 726شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 727شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 728شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 729شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 730شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 731شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 732شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 733شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 734شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 735شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 736شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 737شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 738شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 739شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 740شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 741شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 742شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 743شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 744شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 745شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 746شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 747شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 748شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 749شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 750شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 751شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 752شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 753شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 754شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 755شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 756شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 757شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 758شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 759شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 760شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 761شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 762شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 763شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 764شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 765شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 766شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 767شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 768شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 769شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 770شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 771شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 772شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 773شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 774شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 775شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 776شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 777شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 778شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 779شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 780شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 781شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 782شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 783شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 784شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 785شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 786شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 787شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 788شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 789شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 790شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 791شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 792شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 793شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 794شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 795شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 796شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 797شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 798شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 799شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 800شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ