به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت

700عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گیرم بنقاب در کشی رخسارت
یا پست کنی رغم مرا گفتارت
دانم نتوانی بنهفتن باری
چستی قد و چابکی رفتارت

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۶: روزی گیرم میان تو چون کمرت 2شمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت 3شمارهٔ ۴۸: از بس که کنم شام و سحر در کارت 4شمارهٔ ۴۹: باور نکنی که از من عشوه پرست 5شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 6شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 7شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 8شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 9شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 10شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 11شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 12شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 13شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 14شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 15شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 16شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 17شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 18شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 19شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 20شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 21شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 22شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 23شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 24شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 25شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 26شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 27شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 28شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 29شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 30شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 31شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 32شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...33شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 34شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 35شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 36شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 37شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 38شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 39شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 40شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 41شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 42شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 43شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 44شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 45شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 46شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 47شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 48شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 49شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 50شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 51شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 52شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 53شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 54شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 55شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 56شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 57شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 58شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 59شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 60شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 61شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 62شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 63شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 64شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 65شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 66شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 67شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 68شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 69شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 70شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 71شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 72شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 73شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 74شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...75شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 76شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 77شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 78شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 79شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 80شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 81شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 82شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 83شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 84شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 85شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 86شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 87شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 88شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 89شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 90شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 91شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 92شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 93شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 94شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 95شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 96شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 97شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 98شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 99شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 100شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 101شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...102شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 103شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 104شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 105شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 106شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 107شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 108شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 109شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 110شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 111شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 112شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 113شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 114شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 115شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 116شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 117شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 118شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 119شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 120شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 121شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 122شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 123شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 124شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 125شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 126شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 127شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 128شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 129شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 130شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 131شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 132شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 133شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 134شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 135شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 136شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 137شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 138شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 139شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 140شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 141شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 142شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 143شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 144شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 145شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 146شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 147شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 148شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 149شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 150شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 151شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 152شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 153شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 154شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 155شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 156شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 157شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 158شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 159شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 160شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 161شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 162شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 163شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 164شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 165شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 166شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 167شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 168شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟169شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 170شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 171شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 172شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 173شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 174شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 175شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 176شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟177شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 178شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 179شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 180شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 181شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 182شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 183شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 184شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 185شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 186شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 187شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 188شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 189شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 190شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 191شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 192شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 193شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 194شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 195شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 196شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟197شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 198شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 199شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 200شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 201شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 202شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 203شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 204شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 205شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 206شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 207شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 208شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 209شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 210شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 211شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 212شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 213شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 214شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 215شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 216شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 217شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 218شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 219شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 220شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 221شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 222شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 223شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 224شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 225شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 226شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 227شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 228شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 229شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 230شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 231شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 232شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 233شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 234شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 235شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 236شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 237شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 238شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 239شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 240شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 241شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 242شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 243شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 244شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 245شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 246شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 247شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 248شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 249شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 250شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 251شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 252شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 253شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 254شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 255شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 256شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 257شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 258شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 259شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 260شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 261شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 262شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 263شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 264شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 265شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 266شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 267شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 268شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 269شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 270شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 271شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 272شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 273شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 274شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 275شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 276شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 277شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 278شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 279شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 280شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 281شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 282شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 283شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 284شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 285شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 286شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 287شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 288شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 289شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 290شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 291شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 292شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 293شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 294شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 295شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 296شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 297شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 298شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 299شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 300شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 301شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 302شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 303شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 304شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 305شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 306شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 307شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 308شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 309شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 310شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 311شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 312شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 313شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 314شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 315شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 316شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 317شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 318شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 319شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 320شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 321شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 322شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 323شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 324شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 325شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 326شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 327شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 328شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 329شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 330شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 331شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 332شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 333شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 334شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 335شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 336شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 337شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 338شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 339شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 340شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...341شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 342شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 343شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 344شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 345شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 346شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 347شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 348شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 349شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 350شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 351شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 352شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 353شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 354شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 355شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 356شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 357شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 358شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 359شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 360شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 361شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 362شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 363شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 364شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 365شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 366شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 367شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 368شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 369شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 370شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 371شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 372شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 373شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 374شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 375شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 376شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 377شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 378شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 379شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 380شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 381شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 382شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 383شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 384شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 385شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 386شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 387شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 388شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 389شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 390شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 391شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 392شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 393شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 394شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 395شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 396شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 397شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 398شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 399شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 400شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 401شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 402شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 403شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 404شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟405شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 406شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 407شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 408شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 409شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 410شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 411شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 412شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 413شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 414شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 415شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 416شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 417شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 418شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 419شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 420شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 421شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 422شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...423شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 424شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 425شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 426شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 427شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 428شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 429شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 430شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 431شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 432شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 433شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 434شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 435شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 436شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 437شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 438شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 439شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 440شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 441شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 442شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 443شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 444شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 445شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 446شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 447شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 448شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 449شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 450شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 451شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 452شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 453شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 454شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 455شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 456شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 457شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 458شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 459شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 460شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 461شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 462شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 463شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 464شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 465شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 466شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 467شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 468شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 469شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 470شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 471شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 472شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 473شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 474شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 475شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 476شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 477شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 478شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 479شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 480شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 481شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 482شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 483شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 484شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 485شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 486شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 487شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 488شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 489شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 490شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 491شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 492شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 493شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 494شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 495شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 496شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 497شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 498شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 499شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 500شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 501شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 502شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 503شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 504شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 505شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 506شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 507شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...508شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 509شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 510شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 511شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 512شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 513شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 514شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 515شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 516شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 517شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 518شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 519شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 520شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 521شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 522شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 523شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟524شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 525شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 526شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 527شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 528شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 529شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 530شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 531شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 532شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 533شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 534شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 535شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 536شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 537شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 538شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 539شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 540شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 541شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 542شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 543شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 544شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 545شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 546شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 547شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 548شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 549شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 550شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 551شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 552شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 553شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 554شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 555شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 556شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 557شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 558شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 559شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 560شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 561شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 562شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 563شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 564شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 565شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 566شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 567شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 568شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 569شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 570شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 571شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 572شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 573شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 574شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 575شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 576شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 577شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 578شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 579شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 580شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 581شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 582شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 583شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟584شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 585شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 586شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 587شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 588شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 589شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 590شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 591شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 592شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 593شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 594شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 595شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 596شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 597شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 598شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 599شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 600شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 601شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 602شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 603شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 604شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 605شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 606شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 607شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 608شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 609شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟610شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 611شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 612شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 613شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 614شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 615شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 616شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 617شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 618شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 619شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 620شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 621شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 622شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 623شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 624شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 625شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 626شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 627شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 628شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 629شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 630شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 631شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 632شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 633شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 634شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 635شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 636شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 637شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 638شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 639شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 640شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 641شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟642شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 643شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 644شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 645شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 646شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 647شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 648شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 649شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 650شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 651شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 652شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 653شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 654شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 655شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 656شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 657شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 658شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 659شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...660شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 661شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 662شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 663شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 664شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 665شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 666شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 667شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 668شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 669شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 670شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 671شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 672شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 673شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 674شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 675شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 676شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 677شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 678شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 679شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 680شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 681شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 682شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 683شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 684شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 685شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 686شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 687شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 688شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 689شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 690شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 691شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 692شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 693شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 694شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 695شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 696شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 697شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 698شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 699شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 700شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 701شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 702شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 703شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 704شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 705شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 706شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 707شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 708شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 709شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 710شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 711شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 712شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 713شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 714شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 715شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 716شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 717شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 718شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 719شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 720شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 721شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 722شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 723شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 724شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟725شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 726شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 727شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 728شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 729شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 730شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 731شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 732شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 733شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 734شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 735شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 736شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 737شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 738شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 739شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 740شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 741شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 742شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 743شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 744شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 745شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 746شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 747شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 748شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 749شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 750شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 751شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 752شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 753شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 754شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 755شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 756شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 757شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 758شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 759شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 760شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 761شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 762شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 763شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 764شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 765شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 766شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 767شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 768شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 769شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 770شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 771شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 772شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 773شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 774شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 775شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 776شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 777شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 778شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 779شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 780شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 781شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 782شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 783شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 784شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 785شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 786شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 787شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 788شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 789شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 790شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 791شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 792شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 793شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 794شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 795شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 796شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 797شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 798شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 799شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 800شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 801شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 802شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 803شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 804شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 805شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 806شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 807شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 808شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 809شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 810شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 811شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 812شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 813شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 814شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 815شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 816شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 817شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 818شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 819شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 820شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 821شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 822شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ