به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست

740عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دی توبت من ز آستین برزد دست
بشکست پیاله را د پنداشت که رست
امروز پیاله کمر کین در بست
و آمد بقصاص توبتم را بشکست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 2شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 3شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 4شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 5شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 6شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 7شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 8شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 9شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 10شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 11شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 12شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 13شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 14شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 15شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 16شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 17شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 18شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 19شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 20شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 21شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 22شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 23شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 24شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 25شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 26شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 27شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 28شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...29شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 30شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 31شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 32شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 33شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 34شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 35شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 36شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 37شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 38شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 39شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 40شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 41شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 42شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 43شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 44شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 45شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 46شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 47شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 48شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 49شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 50شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 51شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 52شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 53شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 54شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 55شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 56شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 57شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 58شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 59شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 60شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 61شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 62شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 63شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 64شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 65شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 66شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 67شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 68شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 69شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 70شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...71شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 72شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 73شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 74شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 75شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 76شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 77شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 78شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 79شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 80شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 81شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 82شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 83شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 84شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 85شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 86شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 87شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 88شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 89شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 90شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 91شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 92شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 93شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 94شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 95شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 96شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 97شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...98شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 99شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 100شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 101شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 102شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 103شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 104شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 105شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 106شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 107شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 108شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 109شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 110شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 111شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 112شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 113شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 114شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 115شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 116شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 117شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 118شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 119شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 120شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 121شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 122شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 123شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 124شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 125شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 126شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 127شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 128شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 129شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 130شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 131شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 132شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 133شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 134شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 135شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 136شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 137شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 138شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 139شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 140شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 141شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 142شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 143شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 144شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 145شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 146شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 147شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 148شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 149شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 150شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 151شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 152شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 153شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 154شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 155شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 156شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 157شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 158شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 159شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 160شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 161شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 162شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 163شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 164شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟165شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 166شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 167شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 168شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 169شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 170شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 171شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 172شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟173شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 174شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 175شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 176شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 177شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 178شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 179شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 180شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 181شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 182شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 183شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 184شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 185شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 186شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 187شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 188شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 189شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 190شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 191شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 192شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟193شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 194شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 195شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 196شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 197شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 198شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 199شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 200شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 201شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 202شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 203شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 204شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 205شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 206شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 207شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 208شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 209شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 210شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 211شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 212شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 213شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 214شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 215شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 216شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 217شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 218شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 219شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 220شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 221شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 222شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 223شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 224شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 225شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 226شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 227شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 228شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 229شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 230شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 231شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 232شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 233شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 234شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 235شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 236شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 237شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 238شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 239شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 240شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 241شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 242شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 243شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 244شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 245شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 246شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 247شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 248شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 249شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 250شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 251شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 252شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 253شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 254شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 255شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 256شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 257شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 258شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 259شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 260شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 261شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 262شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 263شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 264شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 265شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 266شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 267شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 268شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 269شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 270شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 271شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 272شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 273شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 274شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 275شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 276شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 277شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 278شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 279شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 280شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 281شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 282شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 283شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 284شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 285شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 286شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 287شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 288شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 289شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 290شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 291شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 292شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 293شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 294شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 295شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 296شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 297شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 298شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 299شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 300شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 301شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 302شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 303شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 304شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 305شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 306شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 307شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 308شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 309شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 310شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 311شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 312شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 313شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 314شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 315شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 316شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 317شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 318شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 319شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 320شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 321شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 322شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 323شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 324شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 325شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 326شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 327شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 328شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 329شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 330شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 331شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 332شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 333شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 334شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 335شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 336شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...337شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 338شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 339شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 340شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 341شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 342شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 343شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 344شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 345شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 346شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 347شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 348شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 349شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 350شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 351شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 352شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 353شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 354شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 355شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 356شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 357شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 358شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 359شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 360شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 361شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 362شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 363شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 364شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 365شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 366شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 367شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 368شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 369شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 370شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 371شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 372شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 373شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 374شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 375شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 376شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 377شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 378شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 379شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 380شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 381شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 382شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 383شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 384شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 385شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 386شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 387شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 388شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 389شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 390شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 391شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 392شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 393شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 394شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 395شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 396شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 397شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 398شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 399شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 400شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟401شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 402شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 403شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 404شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 405شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 406شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 407شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 408شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 409شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 410شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 411شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 412شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 413شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 414شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 415شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 416شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 417شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 418شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...419شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 420شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 421شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 422شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 423شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 424شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 425شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 426شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 427شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 428شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 429شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 430شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 431شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 432شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 433شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 434شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 435شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 436شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 437شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 438شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 439شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 440شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 441شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 442شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 443شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 444شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 445شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 446شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 447شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 448شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 449شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 450شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 451شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 452شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 453شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 454شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 455شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 456شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 457شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 458شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 459شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 460شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 461شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 462شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 463شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 464شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 465شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 466شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 467شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 468شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 469شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 470شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 471شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 472شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 473شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 474شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 475شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 476شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 477شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 478شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 479شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 480شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 481شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 482شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 483شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 484شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 485شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 486شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 487شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 488شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 489شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 490شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 491شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 492شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 493شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 494شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 495شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 496شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 497شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 498شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 499شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 500شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 501شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 502شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 503شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...504شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 505شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 506شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 507شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 508شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 509شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 510شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 511شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 512شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 513شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 514شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 515شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 516شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 517شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 518شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 519شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟520شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 521شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 522شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 523شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 524شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 525شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 526شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 527شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 528شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 529شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 530شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 531شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 532شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 533شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 534شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 535شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 536شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 537شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 538شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 539شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 540شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 541شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 542شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 543شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 544شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 545شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 546شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 547شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 548شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 549شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 550شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 551شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 552شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 553شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 554شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 555شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 556شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 557شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 558شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 559شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 560شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 561شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 562شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 563شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 564شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 565شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 566شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 567شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 568شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 569شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 570شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 571شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 572شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 573شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 574شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 575شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 576شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 577شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 578شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 579شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟580شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 581شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 582شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 583شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 584شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 585شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 586شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 587شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 588شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 589شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 590شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 591شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 592شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 593شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 594شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 595شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 596شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 597شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 598شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 599شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 600شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 601شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 602شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 603شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 604شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 605شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟606شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 607شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 608شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 609شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 610شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 611شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 612شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 613شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 614شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 615شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 616شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 617شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 618شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 619شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 620شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 621شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 622شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 623شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 624شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 625شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 626شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 627شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 628شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 629شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 630شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 631شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 632شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 633شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 634شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 635شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 636شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 637شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟638شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 639شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 640شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 641شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 642شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 643شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 644شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 645شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 646شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 647شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 648شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 649شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 650شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 651شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 652شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 653شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 654شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 655شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...656شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 657شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 658شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 659شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 660شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 661شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 662شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 663شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 664شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 665شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 666شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 667شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 668شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 669شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 670شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 671شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 672شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 673شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 674شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 675شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 676شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 677شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 678شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 679شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 680شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 681شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 682شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 683شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 684شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 685شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 686شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 687شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 688شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 689شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 690شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 691شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 692شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 693شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 694شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 695شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 696شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 697شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 698شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 699شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 700شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 701شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 702شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 703شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 704شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 705شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 706شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 707شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 708شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 709شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 710شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 711شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 712شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 713شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 714شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 715شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 716شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 717شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 718شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 719شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 720شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟721شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 722شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 723شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 724شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 725شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 726شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 727شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 728شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 729شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 730شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 731شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 732شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 733شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 734شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 735شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 736شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 737شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 738شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 739شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 740شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 741شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 742شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 743شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 744شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 745شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 746شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 747شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 748شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 749شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 750شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 751شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 752شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 753شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 754شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 755شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 756شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 757شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 758شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 759شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 760شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 761شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 762شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 763شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 764شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 765شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 766شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 767شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 768شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 769شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 770شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 771شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 772شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 773شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 774شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 775شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 776شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 777شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 778شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 779شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 780شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 781شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 782شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 783شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 784شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 785شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 786شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 787شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 788شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 789شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 790شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 791شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 792شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 793شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 794شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 795شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 796شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 797شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 798شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 799شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 800شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 801شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 802شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 803شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 804شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 805شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 806شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 807شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 808شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 809شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 810شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 811شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 812شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 813شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 814شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 815شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 816شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 817شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 818شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ