به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۲۴: می آمد و می رفت پیاله بر ما

760عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

می آمد و می رفت پیاله بر ما
تا خون بنماند در رگ و ساغر ما
چون چشم خروه بس که شد در سرما
چون تاج خروه لعل شد افسرما

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۳: هر کو بشناخت مستی و پستی را 2شمارهٔ ۲۴: می آمد و می رفت پیاله بر ما 3شمارهٔ ۲۵: گر چه خوش نیست حالت ناخوش ما 4شمارهٔ ۲۶: در باغ بین زگونه گون برگ و نوا 5شمارهٔ ۲۷: رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب 6شمارهٔ ۲۸: داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب 7شمارهٔ ۲۹: ماییم نهاده سر بفرمان شراب 8شمارهٔ ۳۰: چشم تو همی داشت دلم را بعذاب 9شمارهٔ ۳۱: چون مردمک دیده ام ای در خوشاب 10شمارهٔ ۳۲: گفتم که مرا وصل تو نفزاید آب 11شمارهٔ ۳۳: وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب 12شمارهٔ ۳۴: کام همه ناله و خروشست امشب 13شمارهٔ ۳۵: هستم ز وصال دوست دلشاد امشب 14شمارهٔ ۳۶: ای دل چو رسید روز اومید بشب 15شمارهٔ ۳۷: شاها همه کار تو زهم طرفه ترست 16شمارهٔ ۳۸: بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست 17شمارهٔ ۳۹: آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت 18شمارهٔ ۴۰: گر خسته دل مرا بر آری حاجت 19شمارهٔ ۴۱: از بس که تنم ز آتش دل بگداخت 20شمارهٔ ۴۲: آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت 21شمارهٔ ۴۳: شاها چوبداد داد هر کس دادت 22شمارهٔ ۴۴: خواهی که هنر و ران نکودارندت 23شمارهٔ ۴۵: دربند کسی باش که یاری کندت 24شمارهٔ ۴۶: روزی گیرم میان تو چون کمرت 25شمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت 26شمارهٔ ۴۸: از بس که کنم شام و سحر در کارت 27شمارهٔ ۴۹: باور نکنی که از من عشوه پرست 28شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 29شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 30شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 31شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 32شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 33شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 34شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 35شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 36شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 37شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 38شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 39شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 40شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 41شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 42شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 43شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 44شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 45شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 46شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 47شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 48شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 49شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 50شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 51شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 52شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 53شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 54شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 55شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...56شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 57شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 58شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 59شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 60شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 61شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 62شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 63شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 64شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 65شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 66شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 67شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 68شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 69شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 70شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 71شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 72شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 73شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 74شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 75شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 76شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 77شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 78شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 79شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 80شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 81شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 82شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 83شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 84شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 85شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 86شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 87شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 88شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 89شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 90شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 91شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 92شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 93شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 94شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 95شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 96شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 97شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...98شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 99شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 100شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 101شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 102شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 103شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 104شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 105شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 106شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 107شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 108شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 109شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 110شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 111شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 112شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 113شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 114شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 115شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 116شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 117شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 118شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 119شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 120شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 121شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 122شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 123شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 124شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...125شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 126شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 127شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 128شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 129شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 130شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 131شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 132شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 133شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 134شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 135شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 136شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 137شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 138شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 139شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 140شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 141شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 142شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 143شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 144شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 145شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 146شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 147شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 148شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 149شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 150شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 151شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 152شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 153شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 154شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 155شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 156شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 157شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 158شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 159شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 160شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 161شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 162شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 163شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 164شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 165شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 166شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 167شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 168شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 169شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 170شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 171شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 172شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 173شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 174شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 175شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 176شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 177شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 178شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 179شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 180شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 181شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 182شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 183شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 184شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 185شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 186شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 187شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 188شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 189شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 190شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 191شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟192شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 193شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 194شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 195شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 196شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 197شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 198شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 199شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟200شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 201شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 202شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 203شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 204شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 205شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 206شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 207شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 208شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 209شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 210شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 211شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 212شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 213شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 214شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 215شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 216شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 217شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 218شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 219شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟220شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 221شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 222شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 223شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 224شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 225شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 226شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 227شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 228شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 229شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 230شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 231شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 232شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 233شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 234شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 235شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 236شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 237شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 238شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 239شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 240شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 241شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 242شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 243شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 244شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 245شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 246شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 247شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 248شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 249شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 250شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 251شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 252شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 253شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 254شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 255شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 256شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 257شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 258شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 259شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 260شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 261شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 262شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 263شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 264شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 265شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 266شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 267شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 268شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 269شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 270شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 271شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 272شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 273شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 274شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 275شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 276شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 277شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 278شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 279شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 280شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 281شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 282شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 283شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 284شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 285شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 286شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 287شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 288شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 289شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 290شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 291شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 292شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 293شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 294شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 295شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 296شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 297شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 298شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 299شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 300شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 301شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 302شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 303شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 304شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 305شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 306شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 307شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 308شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 309شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 310شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 311شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 312شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 313شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 314شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 315شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 316شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 317شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 318شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 319شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 320شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 321شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 322شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 323شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 324شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 325شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 326شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 327شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 328شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 329شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 330شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 331شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 332شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 333شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 334شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 335شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 336شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 337شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 338شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 339شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 340شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 341شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 342شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 343شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 344شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 345شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 346شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 347شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 348شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 349شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 350شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 351شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 352شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 353شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 354شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 355شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 356شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 357شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 358شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 359شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 360شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 361شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 362شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 363شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...364شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 365شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 366شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 367شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 368شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 369شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 370شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 371شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 372شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 373شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 374شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 375شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 376شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 377شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 378شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 379شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 380شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 381شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 382شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 383شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 384شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 385شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 386شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 387شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 388شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 389شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 390شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 391شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 392شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 393شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 394شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 395شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 396شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 397شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 398شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 399شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 400شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 401شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 402شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 403شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 404شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 405شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 406شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 407شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 408شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 409شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 410شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 411شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 412شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 413شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 414شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 415شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 416شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 417شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 418شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 419شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 420شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 421شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 422شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 423شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 424شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 425شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 426شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 427شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟428شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 429شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 430شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 431شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 432شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 433شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 434شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 435شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 436شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 437شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 438شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 439شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 440شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 441شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 442شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 443شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 444شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 445شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...446شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 447شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 448شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 449شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 450شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 451شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 452شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 453شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 454شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 455شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 456شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 457شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 458شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 459شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 460شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 461شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 462شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 463شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 464شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 465شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 466شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 467شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 468شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 469شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 470شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 471شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 472شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 473شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 474شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 475شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 476شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 477شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 478شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 479شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 480شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 481شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 482شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 483شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 484شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 485شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 486شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 487شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 488شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 489شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 490شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 491شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 492شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 493شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 494شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 495شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 496شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 497شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 498شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 499شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 500شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 501شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 502شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 503شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 504شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 505شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 506شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 507شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 508شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 509شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 510شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 511شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 512شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 513شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 514شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 515شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 516شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 517شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 518شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 519شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 520شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 521شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 522شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 523شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 524شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 525شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 526شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 527شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 528شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 529شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 530شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...531شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 532شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 533شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 534شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 535شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 536شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 537شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 538شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 539شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 540شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 541شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 542شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 543شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 544شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 545شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 546شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟547شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 548شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 549شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 550شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 551شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 552شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 553شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 554شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 555شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 556شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 557شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 558شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 559شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 560شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 561شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 562شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 563شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 564شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 565شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 566شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 567شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 568شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 569شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 570شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 571شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 572شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 573شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 574شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 575شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 576شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 577شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 578شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 579شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 580شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 581شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 582شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 583شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 584شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 585شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 586شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 587شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 588شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 589شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 590شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 591شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 592شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 593شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 594شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 595شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 596شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 597شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 598شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 599شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 600شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 601شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 602شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 603شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 604شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 605شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 606شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟607شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 608شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 609شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 610شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 611شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 612شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 613شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 614شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 615شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 616شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 617شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 618شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 619شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 620شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 621شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 622شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 623شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 624شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 625شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 626شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 627شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 628شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 629شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 630شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 631شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 632شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟633شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 634شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 635شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 636شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 637شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 638شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 639شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 640شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 641شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 642شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 643شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 644شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 645شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 646شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 647شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 648شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 649شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 650شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 651شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 652شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 653شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 654شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 655شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 656شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 657شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 658شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 659شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 660شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 661شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 662شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 663شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 664شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟665شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 666شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 667شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 668شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 669شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 670شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 671شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 672شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 673شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 674شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 675شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 676شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 677شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 678شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 679شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 680شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 681شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 682شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...683شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 684شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 685شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 686شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 687شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 688شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 689شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 690شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 691شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 692شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 693شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 694شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 695شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 696شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 697شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 698شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 699شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 700شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 701شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 702شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 703شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 704شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 705شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 706شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 707شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 708شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 709شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 710شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 711شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 712شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 713شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 714شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 715شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 716شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 717شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 718شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 719شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 720شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 721شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 722شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 723شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 724شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 725شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 726شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 727شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 728شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 729شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 730شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 731شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 732شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 733شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 734شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 735شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 736شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 737شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 738شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 739شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 740شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 741شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 742شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 743شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 744شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 745شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 746شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 747شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟748شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 749شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 750شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 751شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 752شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 753شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 754شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 755شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 756شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 757شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 758شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 759شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 760شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 761شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 762شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 763شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 764شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 765شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 766شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 767شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 768شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 769شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 770شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 771شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 772شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 773شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 774شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 775شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 776شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 777شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 778شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 779شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 780شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 781شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 782شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 783شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 784شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 785شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 786شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 787شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 788شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 789شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 790شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 791شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 792شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 793شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 794شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 795شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 796شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 797شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 798شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 799شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 800شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 801شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 802شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 803شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 804شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 805شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 806شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 807شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 808شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 809شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 810شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 811شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 812شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 813شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 814شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 815شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 816شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 817شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 818شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 819شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 820شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 821شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 822شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 823شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 824شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 825شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 826شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 827شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 828شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 829شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 830شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 831شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 832شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 833شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 834شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 835شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 836شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 837شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 838شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 839شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 840شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 841شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 842شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 843شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 844شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 845شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ