به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

کمال الدین اصفهانی

کمال الدین اصفهانیرباعی هاشمارهٔ ۲۷: رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب

780عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب
هر رومی و هندوی نشیند بطرب
گه چنگ سپید را نهی رخ بر رخ
گه نای سیاه چرده را لب بر لب

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۲۶: در باغ بین زگونه گون برگ و نوا 2شمارهٔ ۲۷: رشک آیدم ای دوست که با تو هر شب 3شمارهٔ ۲۸: داری ز پی چشم بد ای درّ خوشاب 4شمارهٔ ۲۹: ماییم نهاده سر بفرمان شراب 5شمارهٔ ۳۰: چشم تو همی داشت دلم را بعذاب 6شمارهٔ ۳۱: چون مردمک دیده ام ای در خوشاب 7شمارهٔ ۳۲: گفتم که مرا وصل تو نفزاید آب 8شمارهٔ ۳۳: وقتست که پر زچین شود طرّۀ آب 9شمارهٔ ۳۴: کام همه ناله و خروشست امشب 10شمارهٔ ۳۵: هستم ز وصال دوست دلشاد امشب 11شمارهٔ ۳۶: ای دل چو رسید روز اومید بشب 12شمارهٔ ۳۷: شاها همه کار تو زهم طرفه ترست 13شمارهٔ ۳۸: بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست 14شمارهٔ ۳۹: آزرده چو شد ز زخم نشتر دستت 15شمارهٔ ۴۰: گر خسته دل مرا بر آری حاجت 16شمارهٔ ۴۱: از بس که تنم ز آتش دل بگداخت 17شمارهٔ ۴۲: آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت 18شمارهٔ ۴۳: شاها چوبداد داد هر کس دادت 19شمارهٔ ۴۴: خواهی که هنر و ران نکودارندت 20شمارهٔ ۴۵: دربند کسی باش که یاری کندت 21شمارهٔ ۴۶: روزی گیرم میان تو چون کمرت 22شمارهٔ ۴۷: گیرم بنقاب در کشی رخسارت 23شمارهٔ ۴۸: از بس که کنم شام و سحر در کارت 24شمارهٔ ۴۹: باور نکنی که از من عشوه پرست 25شمارهٔ ۵۰: ای عزم تو بر شکستن عهد درست 26شمارهٔ ۵۱: دی توبت من ز آستین برزد دست 27شمارهٔ ۵۲: غمگین دل من که شادمان از غم تست 28شمارهٔ ۵۳: ترکم سوی آما جگه آمد سر مست 29شمارهٔ ۵۴: این ساغر می که بر کف دست منست 30شمارهٔ ۵۵: عید آمد و ساز پارسایی بشکست 31شمارهٔ ۵۶: تا هست ترا چراغ دانش در دست 32شمارهٔ ۵۷: چون دید بگاه رفتن از عزم درست 33شمارهٔ ۵۸: فرزند ترا اگر بکوهست نشست 34شمارهٔ ۵۹: ای ترک حصاری همه چیزت بنواست 35شمارهٔ ۶۰: یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست 36شمارهٔ ۶۱: ای دل اگرت بوصل دلدار هواست 37شمارهٔ ۶۲: تا دل بهوا جویی مهرت برخاست 38شمارهٔ ۶۳: در چاه ز نخدانت دل ما بنواست 39شمارهٔ ۶۴: چون ساغر می راز نهانم پیداست 40شمارهٔ ۶۵: اقطاع طرب در نظر ساغر ماست 41شمارهٔ ۶۶: از هر چه بدو میل دل غافل ماست 42شمارهٔ ۶۷: زلف سیهت که آشیان دل ماست 43شمارهٔ ۶۸: ای هست وزنیست برتر اندیشۀ ماست 44شمارهٔ ۶۹: آتش که بطبع جان کداز آمده است 45شمارهٔ ۷۰: امروز مرا ز چشم بارندگی است 46شمارهٔ ۷۱: هر لحظه دل اندر هوسی نتوان بست 47شمارهٔ ۷۲: رنگ رخ زر ز سکّۀ دولت تست 48شمارهٔ ۷۳: زلف تو که در سیه گری چا کرتست 49شمارهٔ ۷۴: چشم تو که بیماری او ننهفتست 50شمارهٔ ۷۵: از روی تو زلف پاره یی بگرفتست 51شمارهٔ ۷۶: ای آنکه زمانه کمترین بندۀ تست 52شمارهٔ ۷۷ - فاجابه: خورشید غلام رای درخشندهٔ ...53شمارهٔ ۷۸: خون خوارۀ مهربان غمزه تست 54شمارهٔ ۷۹: چون تیغ زند اجل سپرها هیچست 55شمارهٔ ۸۰: اشکم که ز خون این دل ناشادست 56شمارهٔ ۸۱: آتش که همه دلی ازو ناشادست 57شمارهٔ ۸۲: گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست 58شمارهٔ ۸۳: آن غنچۀ گل نگر چه چست افتادست 59شمارهٔ ۸۴: در پای تو دل گرچه زبون افتادست 60شمارهٔ ۸۵: هر کجا که ز مهرت نظری افتادست 61شمارهٔ ۸۶: گر افتدم آن ماه شبی مست بدست 62شمارهٔ ۸۷: عشق تو ز لطفها که با ما کردست 63شمارهٔ ۸۸: اشکم که ز خون چو دردی شیره شدست 64شمارهٔ ۸۹: هر کجا که دلی هست ز غم فرسودست 65شمارهٔ ۹۰: در عمر مرا با تو شبی خوش بودست 66شمارهٔ ۹۱: گر لاله بهجران تو خوشدل بودست 67شمارهٔ ۹۲: از حلقۀ گوش تو دلم را خبرست 68شمارهٔ ۹۳: در بند جهان کسی که او بیشترست 69شمارهٔ ۹۴: تا تنگ دلم جای تو خوش پسرست 70شمارهٔ ۹۵: تا تنگ دلم جای چو تو خوش پسرست 71شمارهٔ ۹۶: تیغ تو که همچو مرگ مردم خوارست 72شمارهٔ ۹۷: گفتم که مرا بر تو ببوسی نازست 73شمارهٔ ۹۸: اندیشۀ تو چو در دل ما بنشست 74شمارهٔ ۹۹: این اشک که مونس من غمناکست 75شمارهٔ ۱۰۰: زلف که هزار عهد محکم بشکست 76شمارهٔ ۱۰۱: دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست 77شمارهٔ ۱۰۲: بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست 78شمارهٔ ۱۰۳: از عشق دهانت دل مسکین تنگست 79شمارهٔ ۱۰۴: هر چند که روی لاله بس دلگسلست 80شمارهٔ ۱۰۵: غمهای فراخ من نه در خورد دلست 81شمارهٔ ۱۰۶: بی روی تو شادی همه در درد دلست 82شمارهٔ ۱۰۷: در حضرت عشق هر که او مقبولست 83شمارهٔ ۱۰۸: دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست 84شمارهٔ ۱۰۹: شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست 85شمارهٔ ۱۱۰: تیغ تو که لب تا لب او دندانست 86شمارهٔ ۱۱۱: از بس که رخ لاله خوش و خندانست 87شمارهٔ ۱۱۲: وقتی که درو راحت درویشانست 88شمارهٔ ۱۱۳: آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست 89شمارهٔ ۱۱۴: شیرین دهنت که تنگنای سخنست 90شمارهٔ ۱۱۵: شادیّ زمانه عاشق طبع منست 91شمارهٔ ۱۱۶: درد تو دوای دل وارون منست 92شمارهٔ ۱۱۷: این خشک گیا که زرد چون روی منست 93شمارهٔ ۱۱۸: گر شرح دهم که بی تو کارم چونست 94شمارهٔ ۱۱۹ - و قال ایضاً فی حالة قتله: دل خون ...95شمارهٔ ۱۲۰: گازر بچه را سپید کاری آهوست 96شمارهٔ ۱۲۱: تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست 97شمارهٔ ۱۲۲: می ده که دل ریش مرا مرهم اوست 98شمارهٔ ۱۲۳: بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست 99شمارهٔ ۱۲۴: برخاک درت بخت مرا بخوابگهست 100شمارهٔ ۱۲۵: بشنو سخن باد که چون دلخواهست 101شمارهٔ ۱۲۶: از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست 102شمارهٔ ۱۲۷: گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست 103شمارهٔ ۱۲۸: گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست 104شمارهٔ ۱۲۹: دی گفت ندیدمت درین روزی بیست 105شمارهٔ ۱۳۰: گر چه دل من چو شمع آتش خایست 106شمارهٔ ۱۳۱: در خدمت تو گر تن من برپایست 107شمارهٔ ۱۳۲: بس که بشب مرا خروش و زاریست 108شمارهٔ ۱۳۳: تا ظن نبری که در نکوئیت شکیست 109شمارهٔ ۱۳۴: شاها ز غمت زمانه چون دلتنگیست 110شمارهٔ ۱۳۵: گر در دهن تو از فراخی سخنیست 111شمارهٔ ۱۳۶: در آرزوی روی چو روزت شب نیست 112شمارهٔ ۱۳۷: یک ذره هوای من مسکینت نیست 113شمارهٔ ۱۳۸: با روی تو این دیدۀ پرنم بدنیست 114شمارهٔ ۱۳۹: آن دل که بجز سوی غمت رهبر نیست 115شمارهٔ ۱۴۰: بی روی تو غمگسار من جز غم نیست 116شمارهٔ ۱۴۱: امشب که نشان روز در عالم نیست 117شمارهٔ ۱۴۲: در روی زمین هیچ کست دشمن نیست 118شمارهٔ ۱۴۳: امشب که فراق را گذر بر من نیست 119شمارهٔ ۱۴۴: ای دل چو ترا ذوق لب جانان نیست 120شمارهٔ ۱۴۵: خون باد دل ارشاد بپیوند تو نیست 121شمارهٔ ۱۴۶: گل خواست که چون رخش نکو باشد و نی ...122شمارهٔ ۱۴۷: کس را ز غم تو با طرب کاری نیست 123شمارهٔ ۱۴۸: چشم تو که کار او بازی نیست 124شمارهٔ ۱۴۹: زین بیش گرم چه رای خاموشی نیست 125شمارهٔ ۱۵۰: امشب که بجز یار مرا ساقی نیست 126شمارهٔ ۱۵۱: احدات زمانه را چوپایانی نیست 127شمارهٔ ۱۵۲: همچو نفس تو عمر فرسایی نیست 128شمارهٔ ۱۵۳: ای در حق من وصل ترارایی ست 129شمارهٔ ۱۵۴: بلبل نالان ز شاخ چون دلشده ییست 130شمارهٔ ۱۵۵: تیمار من پشت دوته باید داشت 131شمارهٔ ۱۵۶: آنکس که چو شمع آتش اندر جان داشت 132شمارهٔ ۱۵۷: آمد بر من چو بر کفم زر پنداشت 133شمارهٔ ۱۵۸: فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت 134شمارهٔ ۱۵۹: نقّاش که آن صورت زیبا بنگاشت 135شمارهٔ ۱۶۰: غافل بودم که یار بر ما بگذشت 136شمارهٔ ۱۶۱: از بحر کف تو چون برامد تیغت 137شمارهٔ ۱۶۲: تیغ تو که مغز شهریاران بشکافت 138شمارهٔ ۱۶۳: چون بلبل مست راه در بستان یافت 139شمارهٔ ۱۶۴: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت 140شمارهٔ ۱۶۵: بس کس که زجور خلق دل ریش برفت 141شمارهٔ ۱۶۶: مویی که ز فرق آن دلارای برفت 142شمارهٔ ۱۶۷: روی تو بدید عقل را رای برفت 143شمارهٔ ۱۶۸: اطراف چمن لالۀ دلکش بگرفت 144شمارهٔ ۱۶۹: دیشب هوس دل غمینم بگرفت 145شمارهٔ ۱۷۰: وقت سحرش چو عزم رفتن بگرفت 146شمارهٔ ۱۷۱: آن بت که جهان بغمزۀ مست گرفت 147شمارهٔ ۱۷۲: گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت 148شمارهٔ ۱۷۳: یارآمد و دست من آشفته گرفت 149شمارهٔ ۱۷۴: دل باز حدیث شادی افسانه گرفت 150شمارهٔ ۱۷۵: دل را هوس زلف دلارای گرفت 151شمارهٔ ۱۷۶: راز تو بنزد این و آن نتوان گفت 152شمارهٔ ۱۷۷: در کوی وفا چو بی درنگیست دلت 153شمارهٔ ۱۷۸: ای جان و جهانرا مدد از لطف و دمت 154شمارهٔ ۱۷۹: ای جان جهان را مدد از لطف دمت 155شمارهٔ ۱۸۰: در حیله گری هزار رنگ آورمت 156شمارهٔ ۱۸۱: با آنکه زیان شدست یکسر قلمت 157شمارهٔ ۱۸۲: از لطف نمی شود مصور دهنت 158شمارهٔ ۱۸۳: من دوش دلی ز دستکار دهنت 159شمارهٔ ۱۸۴: تا من نکنم چو گل پر از زر دهنت 160شمارهٔ ۱۸۵: یک شب خواهم خراب و ناپروایت 161شمارهٔ ۱۸۶: در حسن ندارد گل صد پر پایت 162شمارهٔ ۱۸۷: ای قبله گه ملک خم ابرویت 163شمارهٔ ۱۸۸: بشنو زمن ای قبلۀ جانم رویت 164شمارهٔ ۱۸۹: تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ 165شمارهٔ ۱۹۰: شد راحت آن روی دلارای فراخ 166شمارهٔ ۱۹۱: گردون که همه گرد جفا می گردد 167شمارهٔ ۱۹۲: آن باده که چشم عیش روشن دارد 168شمارهٔ ۱۹۳: دریاب گرت دست رسی خواهد بود 169شمارهٔ ۱۹۴: بلبل بسپیده دم همی زد فریاد 170شمارهٔ ۱۹۵: دمی می رفتم مست و کش و خرّم و شاد 171شمارهٔ ۱۹۶: وقتی که بتم گره بر آن زلف نهاد 172شمارهٔ ۱۹۷: از بس که سوی چمن برد بوی تو باد 173شمارهٔ ۱۹۸: پیوسته مرا چون تو بتی در بر باد 174شمارهٔ ۱۹۹: ای داده مرا جان و جوانی بر باد 175شمارهٔ ۲۰۰: خورشید غلام آن رخ مه وش باد 176شمارهٔ ۲۰۱: کس چون تو اسیر ریش بسیار مباد 177شمارهٔ ۲۰۲: .... عشق تو فیروز مباد 178شمارهٔ ۲۰۳: بی روی توام صبر و دل و هوش مباد 179شمارهٔ ۲۰۴: پیوسته کمان دولتت بر زه باد 180شمارهٔ ۲۰۵: جام طربم زناگه از دست افتاد 181شمارهٔ ۲۰۶: گل گر چه بطبع خوب و دمساز افتاد 182شمارهٔ ۲۰۷: دل چون ز جهان عیش یکسو افتاد 183شمارهٔ ۲۰۸: آن دل که بکام دل بدخواه افتاد 184شمارهٔ ۲۰۹: ایّام جز از عشوۀ بسیار نداد 185شمارهٔ ۲۱۰: یک روز فلک کار مرا ساز نداد 186شمارهٔ ۲۱۱: ساقی بر من چو جام روشن بنهاد 187شمارهٔ ۲۱۲: ذوقیست لب ترا که جان دریابد 188شمارهٔ ۲۱۳: بی روی تو جز بخت نگون کی خسبد؟189شمارهٔ ۲۱۴: در بزم ملک زهره نواگر زیبد 190شمارهٔ ۲۱۵: چون آه دمادمم افتد 191شمارهٔ ۲۱۶: زلفت که زروی باز پس می افتد 192شمارهٔ ۲۱۷: عکس رخ تو چون بر فلک می افتد 193شمارهٔ ۲۱۸: چون غنچۀ گل در تک و پو می افتد 194شمارهٔ ۲۱۹: زلفت همه بر لالۀ تر می غلتند 195شمارهٔ ۲۲۰: اشکم ز تو در خون جگر می غلتد 196شمارهٔ ۲۲۱: کی بی تو مرا چو غنچه دل خوش گردد؟197شمارهٔ ۲۲۲: از عکس لبت دیده بدخشان گردد 198شمارهٔ ۲۲۳: جایی که مل لعل پیاپی گردد 199شمارهٔ ۲۲۴: چون کار زمانه بر گذر می‌گردد 200شمارهٔ ۲۲۵: مشک تو نقاب ارغوان می گردد 201شمارهٔ ۲۲۶: گل راز طرب همه دهان می خندد 202شمارهٔ ۲۲۷: گل در مه روزه همچنان می خندد 203شمارهٔ ۲۲۸: چون دید بر آورده غم از جانم گرد 204شمارهٔ ۲۲۹: دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد 205شمارهٔ ۲۳۰: هر کس که در آن قامت موزون نگرد 206شمارهٔ ۲۳۱: آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد 207شمارهٔ ۲۳۲: زین سر که زبان دور باشت دارد 208شمارهٔ ۲۳۳: بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد 209شمارهٔ ۲۳۴: آیین ستمگری که عالم دراد 210شمارهٔ ۲۳۵: زلف تو از آن باد که در سر دارد 211شمارهٔ ۲۳۶: خون گشته دلم با تو چنان خو داد 212شمارهٔ ۲۳۷: زلف تو که خون خلق ازو می بارد 213شمارهٔ ۲۳۸: گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد 214شمارهٔ ۲۳۹: آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد 215شمارهٔ ۲۴۰: اشکیم ز اندازه برون می بارد 216شمارهٔ ۲۴۱: ... که طاقت فراقت دارد ؟217شمارهٔ ۲۴۲: نرگس که دلش هوای ساغر دارد 218شمارهٔ ۲۴۳: دل گرچه امید وصل کمتر دارد 219شمارهٔ ۲۴۴: امروز ملالی بکمالم دارد 220شمارهٔ ۲۴۵: آن شاخ سمن که روی خندان دراد 221شمارهٔ ۲۴۶: لعل تو ز لطف صورت جان دارد 222شمارهٔ ۲۴۷: شاخ ارز شکوفه شکل پروین دارد 223شمارهٔ ۲۴۸: گر دیدۀ نرگس نه سبل می دارد 224شمارهٔ ۲۴۹: شب گر چه ز روشنی جدایی دارد 225شمارهٔ ۲۵۰: هر سال شکوفه سیم چندان بارد 226شمارهٔ ۲۵۱: گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد 227شمارهٔ ۲۵۲: چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد 228شمارهٔ ۲۵۳: عشق تو گرم چه غم فراوان آرد 229شمارهٔ ۲۵۴: زلفت که دلم را بفغان می آرد 230شمارهٔ ۲۵۵: مهر تو نشان آب و گل می ببرد 231شمارهٔ ۲۵۶: نام تو مرا چو بر زبان می گذرد 232شمارهٔ ۲۵۷: می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد 233شمارهٔ ۲۵۸: دیوان بگناه تو سفید باید کرد 234شمارهٔ ۲۵۹: با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد 235شمارهٔ ۲۶۰: چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد 236شمارهٔ ۲۶۱: بی روی تو صبر ازین فزون نتوان کرد 237شمارهٔ ۲۶۲: دل خوی فراقفای غم خوردن کرد 238شمارهٔ ۲۶۳: یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد 239شمارهٔ ۲۶۴: امسال بهار رسم دیگر گون کرد 240شمارهٔ ۲۶۵: تا این دل محنت زده آهنگ تو کرد 241شمارهٔ ۲۶۶: با من سر زلفش ار پریشانی کرد 242شمارهٔ ۲۶۷: آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد 243شمارهٔ ۲۶۸: خون دل من بتم بصد ناز خورد 244شمارهٔ ۲۶۹: غمگین دل من غم همه عالم خورد 245شمارهٔ ۲۷۰: گردون چو غم زشت و نکومی نخورد 246شمارهٔ ۲۷۱: دل را زرخ خوب تو می نگزیرد 247شمارهٔ ۲۷۲: چون دست افق گلوی پروین گیرد 248شمارهٔ ۲۷۳: نه عقل ز کار من شماری گیرد 249شمارهٔ ۲۷۴: عاشقی که بیاد روی دلبر میرود 250شمارهٔ ۲۷۵: هر لحظه فلک بهانه یی آغازد 251شمارهٔ ۲۷۶: شاید که دلم بمن نمی پردازد 252شمارهٔ ۲۷۷: شمعم که چو باد هوسم بر سر زد 253شمارهٔ ۲۷۸: آن ماه و شی که طعنه اندر خور زد 254شمارهٔ ۲۷۹: از دست بشد دلی که صد جان ارزد 255شمارهٔ ۲۸۰: بر سوز دل من دل آتش سوزد 256شمارهٔ ۲۸۱: گفتی که دلت چند پیاپی سوزد 257شمارهٔ ۲۸۲: پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد 258شمارهٔ ۲۸۳: باز این چشمم چه فتنه می انگیزد 259شمارهٔ ۲۸۴: شمعم که چو غم بقصد من برخیزد 260شمارهٔ ۲۸۵: مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد 261شمارهٔ ۲۸۶: تا با لب تو لبم هم دآواز نشد 262شمارهٔ ۲۸۷: گل خواست که چون روی تو زیبا باشد 263شمارهٔ ۲۸۸: آنرا که چو تونگار در خور باشد 264شمارهٔ ۲۸۹: ساقی که بلطف سمن تر باشد 265شمارهٔ ۲۹۰: گر قامت بنده زین بخم تر باشد 266شمارهٔ ۲۹۱: لعل لب او که درج گوهر باشد 267شمارهٔ ۲۹۲: آن می که ز خون دختر رز باشد 268شمارهٔ ۲۹۳: آنرا که دل از غمی مشوّش باشد 269شمارهٔ ۲۹۴: یاد تو کند کسی که خامش باشد 270شمارهٔ ۲۹۵: آن کو بسلامی ز تو قانع باشد 271شمارهٔ ۲۹۶: چون در تو نه فضل و نه تفضل باشد 272شمارهٔ ۲۹۷: شمعم که غذای چشمم از نم باشد 273شمارهٔ ۲۹۸: بسیار بدیدم و چو تو کم باشد 274شمارهٔ ۲۹۹: چون چنگ تو تارگیم در تن باشد 275شمارهٔ ۳۰۰: پیوسته ترا حال پریشان باشد 276شمارهٔ ۳۰۱: نالیدن بلبل ار چه موزون باشد 277شمارهٔ ۳۰۲: عشق تو مراجان وروان می بخشد 278شمارهٔ ۳۰۳: عمر تو درین هوس هبا خواهد شد 279شمارهٔ ۳۰۴: دل در پی دلبر بسفر خواهد شد 280شمارهٔ ۳۰۵: از رای تو کارها نکو خواهد شد 281شمارهٔ ۳۰۶: چون موم بدست غم زبون باید شد 282شمارهٔ ۳۰۷: آلوده مشو که پاک می باید شد 283شمارهٔ ۳۰۸: عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد 284شمارهٔ ۳۰۹: گه شانه زبان در خم گیسوت کشد 285شمارهٔ ۳۱۰: آن شمع دراز قد که جز سر نکشد 286شمارهٔ ۳۱۱: زلف تو دلم برد و بقصد جان شد 287شمارهٔ ۳۱۲: با ذوق لب تو باده گر می کوشد 288شمارهٔ ۳۱۳: روی تو نقاب همچنان می پوشد 289شمارهٔ ۳۱۴: سودای تو در چشم خرد ناخنه شد 290شمارهٔ ۳۱۵: سحر بنفشه موی اگر بشکافد 291شمارهٔ ۳۱۶: رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد 292شمارهٔ ۳۱۷: بیداد جهان بسر نخواهد آمد 293شمارهٔ ۳۱۸: خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد 294شمارهٔ ۳۱۹: در زرم چوکس تو بآواز آمد 295شمارهٔ ۳۲۰: بر یاد تو جان من چو دمساز آمد 296شمارهٔ ۳۲۱: انگام سحر باد صبا می آمد 297شمارهٔ ۳۲۲: هر گوهر معنی که دلم کرد پسند 298شمارهٔ ۳۲۳: گفتی که بگو حال دل غم پیوند 299شمارهٔ ۳۲۴: دیدی که دگر بی رخ آن سرو بلند 300شمارهٔ ۳۲۵: ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند 301شمارهٔ ۳۲۶: یارم چو سوار سوی میدان راند 302شمارهٔ ۳۲۷: ایّام بر آنست که تا بتواند 303شمارهٔ ۳۲۸: پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند 304شمارهٔ ۳۲۹: بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند 305شمارهٔ ۳۳۰: لعل تو طریق مهربانی داند 306شمارهٔ ۳۳۱: با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند 307شمارهٔ ۳۳۲: اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند 308شمارهٔ ۳۳۳: اهل طبرستان همه چون فاخته اند 309شمارهٔ ۳۳۴: چشم و دل من زبس که پر غم شده اند 310شمارهٔ ۳۳۵: زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند 311شمارهٔ ۳۳۶: نام کف تو چو پیش دشمن بردند 312شمارهٔ ۳۳۷: از جور که بر سرو بلندت مردند 313شمارهٔ ۳۳۸: صاحبنظران چو شمع در بر گیرند 314شمارهٔ ۳۳۹: اقبال تو با سپهر و اختر بزند 315شمارهٔ ۳۴۰: چون کالبدم ز روح وا پردازند 316شمارهٔ ۳۴۱: چوگان زلفان که سوی میدان یازند 317شمارهٔ ۳۴۲: با چشم تو باد چشم عبهر بکند 318شمارهٔ ۳۴۳: وقتست که بار بلبل آشوب کند 319شمارهٔ ۳۴۴: وقتست که بلبل بگل آواز کند 320شمارهٔ ۳۴۵: وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند 321شمارهٔ ۳۴۶: قلب صف عقل عقربی می شکند 322شمارهٔ ۳۴۷: هر کو سر و زر بیار تسلیم کند 323شمارهٔ ۳۴۸: با آنکه دلم ز وصل خرم نکند 324شمارهٔ ۳۴۹: پیوسته دلم میل بسوی تو کند 325شمارهٔ ۳۵۰: شاید که دلم میل بسوی تو کند 326شمارهٔ ۳۵۱: در کار جهان کسی که اندیشه کند 327شمارهٔ ۳۵۲: بر یاد قدت دل رهی ناله کند 328شمارهٔ ۳۵۳: هر چند ز نرگس صفت چشم کنند 329شمارهٔ ۳۵۴: آنها که مرا بعشوه مغرور کنند 330شمارهٔ ۳۵۵: وقتست که گلها بنیایند و روند 331شمارهٔ ۳۵۶: این قوم بجز غصه و دردت ندهد 332شمارهٔ ۳۵۷: هر کس که رخ و قد نگارم بیند 333شمارهٔ ۳۵۸: آنان که طریق علم می پیمایند 334شمارهٔ ۳۵۹: دیده ز فراق تو زیان می بیند 335شمارهٔ ۳۶۰: عشّاق نه از غم جوانی گریند 336شمارهٔ ۳۶۱: گفتم که ترا ماه زمین می گویند 337شمارهٔ ۳۶۲: راز من و تو چو هر کسی می گویند 338شمارهٔ ۳۶۳: گر زانکه ترا غم دلی روی نمود 339شمارهٔ ۳۶۴: روزی دل من ز جست و جویی ناسود 340شمارهٔ ۳۶۵: گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود 341شمارهٔ ۳۶۶: روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود 342شمارهٔ ۳۶۷: انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود 343شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود 344شمارهٔ ۳۶۹: تیغ تو گیاهیست که مردم درود 345شمارهٔ ۳۷۰: از بهر چه لاله بر سر کرد بود 346شمارهٔ ۳۷۱: خورشید اگر چه در جهان فرو برد 347شمارهٔ ۳۷۲: وقتی که مرا می طرب در سر بود 348شمارهٔ ۳۷۳: آسوده تنی کز تو بتیمار بود 349شمارهٔ ۳۷۴: صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود 350شمارهٔ ۳۷۵: جایی که فراق آن دلفروز بود 351شمارهٔ ۳۷۶: خاک طبرستان ز طرب دلکش بود 352شمارهٔ ۳۷۷: چون روی ترا آیینه در پیش بود 353شمارهٔ ۳۷۸: مهرت ز ستم همیشه در میغ بود 354شمارهٔ ۳۷۹: معشوقه چو شاهد و باندام بود 355شمارهٔ ۳۸۰: آنرا که بمردمی اشارت نبود 356شمارهٔ ۳۸۱: زلف تو اگر جعد بغایت نبود 357شمارهٔ ۳۸۲: از خواجه مرا اگر نوازش نبود 358شمارهٔ ۳۸۳: پیش از توغم در نهان من بود 359شمارهٔ ۳۸۴: دی اسب مرا گفت که نیکو نبود 360شمارهٔ ۳۸۵ - و قال ایضاً فی مرثیة ابنه لماهلک ...361شمارهٔ ۳۸۶: آن شد که مرا دل و توانایی بود 362شمارهٔ ۳۸۷: جایی که چنان صید ز دامی برود 363شمارهٔ ۳۸۸: وقتست که گل تاج سر انگشت شود 364شمارهٔ ۳۸۹: چون باد اجل هم نفس مرد شود 365شمارهٔ ۳۹۰: چون نرگس نیم خفته بیدار شود 366شمارهٔ ۳۹۱: زین باقی عمر کام حاصل نشود 367شمارهٔ ۳۹۲: گر باد در آن طرّة دلخواه شود 368شمارهٔ ۳۹۳: گر سوز توام یک نفس آهسته شود 369شمارهٔ ۳۹۴: هرگونه زراه صدق گویند شود 370شمارهٔ ۳۹۵: وقتست که گل حریف پیمانه شود 371شمارهٔ ۳۹۶: تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود 372شمارهٔ ۳۹۷: چشمت که همیشه چشم من تر خواهد 373شمارهٔ ۳۹۸: هر سوخته کو شادی عالم خواهد 374شمارهٔ ۳۹۹: دل باز مرا خوار و خجل می خواهد 375شمارهٔ ۴۰۰: چون از دلم حکایتی ساز نهد 376شمارهٔ ۴۰۱: شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید 377شمارهٔ ۴۰۲: چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید 378شمارهٔ ۴۰۳: گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید 379شمارهٔ ۴۰۴: باغ از گل و لاله ار چه می آراید 380شمارهٔ ۴۰۵: این مردم چشم من همی نا ساید 381شمارهٔ ۴۰۶: آنرا که بدت زلف دلکش باید 382شمارهٔ ۴۰۷: هرچند فضول عیش کم می باید 383شمارهٔ ۴۰۸: گل را همه ساز و رنگ و بومی باید 384شمارهٔ ۴۰۹: می خوارگی اندر مه دی می باید 385شمارهٔ ۴۱۰: آنرا که ز ملک آب و جاهی باید 386شمارهٔ ۴۱۱: هر سال که غنچه را قبا تنگ آید 387شمارهٔ ۴۱۲: جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید 388شمارهٔ ۴۱۳: بی یاد تو از من نفسی برناید 389شمارهٔ ۴۱۴: نه از دل کس بوی طرب می آید 390شمارهٔ ۴۱۵: شمعم که سرم آفت تن می آید 391شمارهٔ ۴۱۶: هر بد که زگردش زمن می آید 392شمارهٔ ۴۱۷: چشمم جو بران روی نکو می آید 393شمارهٔ ۴۱۸: چون یادم از آن روی نکو می آید 394شمارهٔ ۴۱۹: دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید 395شمارهٔ ۴۲۰: چشم ز میان تو نشان هیچ ندید 396شمارهٔ ۴۲۱: می نتوانم اشک فراوان بارید 397شمارهٔ ۴۲۲: گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید 398شمارهٔ ۴۲۳: کو دیده که تا بر وطن خود گرید 399شمارهٔ ۴۲۴: بیداری چشم و خواب بختم نگرید 400شمارهٔ ۴۲۵: هنگام صبوحست حریفان خیزید 401شمارهٔ ۴۲۶: چون زلف ترا کار ببالا برسید 402شمارهٔ ۴۲۷: لطف تو بآشنا و بیگانه رسید 403شمارهٔ ۴۲۸: آنان که زوصلشان دلم می بالید 404شمارهٔ ۴۲۹: ای وصل تو بر تراز تمنای امید 405شمارهٔ ۴۳۰: گر در همه عمر خویش فرصت جوید 406شمارهٔ ۴۳۱: خصمت که ره قضای بد می جوید 407شمارهٔ ۴۳۲: ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر 408شمارهٔ ۴۳۳: مانند دو چشمیم من و آن دلبر 409شمارهٔ ۴۳۴: تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر 410شمارهٔ ۴۳۵: تا کرد مرا دیده بروی تو نظر 411شمارهٔ ۴۳۶: در طبع تو ناکسی و در دست تو زر 412شمارهٔ ۴۳۷: تا شاخ شکوفه سیم خود کرد نثار 413شمارهٔ ۴۳۸: بستند گرو با نفس مشک تتار 414شمارهٔ ۴۳۹: در کار سخن رنج کشیدم بسیار 415شمارهٔ ۴۴۰: تا هست گل سعادت ای دوست ببار 416شمارهٔ ۴۴۱: ای فتنه شده ززلف پستت بیدار 417شمارهٔ ۴۴۲: ای دل سخن زلف مشوّش بگذار 418شمارهٔ ۴۴۳: رو مرغ نشاط را بپرواز گذار 419شمارهٔ ۴۴۴: آمد دی و دستهای فرو بست از کار 420شمارهٔ ۴۴۵: تا دست بسر و بن بر آورد چنار 421شمارهٔ ۴۴۶: این پیش نیاز کرده از زر دیوار 422شمارهٔ ۴۴۷: برخیز و دوای این دل تنگ بیار 423شمارهٔ ۴۴۸: ای از رسرشک باران از ابر 424شمارهٔ ۴۴۹: من کشتۀ هجرم از وصالم چه خبر؟425شمارهٔ ۴۵۰: رفتم بوداع جان بدروازۀ صبر 426شمارهٔ ۴۵۱: اسبی دارم بکندی از خر خرتر 427شمارهٔ ۴۵۲: ماییم و وجودی ز عدم ناخوشتر 428شمارهٔ ۴۵۳: ای طبع تو از هنر نکو آیین تر 429شمارهٔ ۴۵۴: هر شب ز تو جفت شیونم تا بسحر 430شمارهٔ ۴۵۵: از بوی تو گشت دل تنگ باد سحر 431شمارهٔ ۴۵۶: زلفش دیدم بجنبش باد اندر 432شمارهٔ ۴۵۷: خوبان همه را صید توان کرد بزر 433شمارهٔ ۴۵۸: ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر 434شمارهٔ ۴۵۹: آمد گل و آورد به پیراهن زر 435شمارهٔ ۴۶۰: در خون جگر شدم نهان چون ساغر 436شمارهٔ ۴۶۱: یارم بسخن دوش همی سفت شکر 437شمارهٔ ۴۶۲: باور نکنی که خوب رویان یکسر 438شمارهٔ ۴۶۳: شکلیست زنقش بندی دیباگر 439شمارهٔ ۴۶۴: ای در فن عشق هر دمت رای دگر 440شمارهٔ ۴۶۵: روزی که بهرزه می گذاریم ز عمر 441شمارهٔ ۴۶۶: کس در غم نیستی نماند همه عمر 442شمارهٔ ۴۶۷: زین گونه که شد خوار و فرو مایه هن ...443شمارهٔ ۴۶۸: گویی که درین تیره شب پهناور 444شمارهٔ ۴۶۹: ای بحر کف تو چون امل پنهاور 445شمارهٔ ۴۷۰: ای دل زر و سیم رامیندیش بخور 446شمارهٔ ۴۷۱: ای دل که ترا گفت این دم میخور 447شمارهٔ ۴۷۲: شد بر دل من زلفک هندوی تو چیر 448شمارهٔ ۴۷۳: از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر 449شمارهٔ ۴۷۴: ای دوست بیکباره ره ناز مگیر 450شمارهٔ ۴۷۵: گر لاله بشد، سیاه کامی کم گیر 451شمارهٔ ۴۷۶: ایوان سرا بر فلک افراشته گیر 452شمارهٔ ۴۷۷: کار همه دنیا بمرادت شده گیر 453شمارهٔ ۴۷۸: در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز 454شمارهٔ ۴۷۹: در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز 455شمارهٔ ۴۸۰: کردیم دگر شیوۀ رندی آغاز 456شمارهٔ ۴۸۱: من تختة نام و ننگ بستردم باز 457شمارهٔ ۴۸۲: خرم رخ تو دژم مبادا هرگز 458شمارهٔ ۴۸۳: چون می شنوم برطمع خودپیروز 459شمارهٔ ۴۸۴: بگذشت و مرا اشک روان بود هنوز 460شمارهٔ ۴۸۵: ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز 461شمارهٔ ۴۸۶: ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز 462شمارهٔ ۴۸۷: چشم تو اگر چه ناتوانست او نیز 463شمارهٔ ۴۸۸: احوال منت باور اگر نیست ز کس 464شمارهٔ ۴۸۹: آخر خبری زین دل تنگ بپرس 465شمارهٔ ۴۹۰: ... زمان آینده مترس 466شمارهٔ ۴۹۱: از حال من سوخته خر من بررس 467شمارهٔ ۴۹۲: خالیست سیاه بر رخ آن مه وش 468شمارهٔ ۴۹۳: زلف تو که نیست در درازی همتاش 469شمارهٔ ۴۹۴: در عالم هجر آن بت شکر پاش 470شمارهٔ ۴۹۵: خصم تو که هست تیغ گلگون ز قفاش 471شمارهٔ ۴۹۶: گل را دیدم دمیده از کام آتش 472شمارهٔ ۴۹۷: بلبل که پریر از دل شاداش 473شمارهٔ ۴۹۸: نرگس که صبا بروی درمی جهدش 474شمارهٔ ۴۹۹: چون رنگ بدزدید گل از رخسارش 475شمارهٔ ۵۰۰: ای دیده، خیال روی چون گلنارش 476شمارهٔ ۵۰۱: افتاد دلم در تک و پو مگذارش 477شمارهٔ ۵۰۲: بلبل که نبود در چمن پر وازش 478شمارهٔ ۵۰۳: از غایت آنکه هست بر من نازش 479شمارهٔ ۵۰۴: تا دورم از آن دو لعل جان آویزش 480شمارهٔ ۵۰۵: خواهی بریار سیم بر، زر برکش 481شمارهٔ ۵۰۶: همچون آواز یک زمانم برکش 482شمارهٔ ۵۰۷: ای زلف توی که با همه نیرنگش 483شمارهٔ ۵۰۸: نرگس که مرا در نظر آمد چشمش 484شمارهٔ ۵۰۹: این آتش غم که بر جگر می کشمش 485شمارهٔ ۵۱۰: گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش 486شمارهٔ ۵۱۱: گر جان خواهد ز من همه جان دهمش 487شمارهٔ ۵۱۲: رشک ایدم از جعد تو ای عشوه فروش 488شمارهٔ ۵۱۳: امشب منم و جام می و نوشانوش 489شمارهٔ ۵۱۴: گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش 490شمارهٔ ۵۱۵: ای بر دل من خشم تو چون ناز تو خوش 491شمارهٔ ۵۱۶: در هم زده یی ز زلف و رخ رنگی خوش 492شمارهٔ ۵۱۷: ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش 493شمارهٔ ۵۱۸: ای مونس جان ، لطف توام مرهم ریش 494شمارهٔ ۵۱۹: آن سرو که نیست در جهان همتایش 495شمارهٔ ۵۲۰: بیزار شدم بی تو زهر آسایش 496شمارهٔ ۵۲۱: زین پس نکنم شکایت این دل ریش 497شمارهٔ ۵۲۲: ای دل بنشین طریق کاری اندیش 498شمارهٔ ۵۲۳: بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش 499شمارهٔ ۵۲۴: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 500شمارهٔ ۵۲۵: گل کرد ز باده لعل پیراهن خویش 501شمارهٔ ۵۲۶: ای لعل تورا نهاده جان سر برخط 502شمارهٔ ۵۲۷: لعل تو کزو شکر شدست اندر خط 503شمارهٔ ۵۲۸: دل پیشکشت جان و تن آورد چو شمع 504شمارهٔ ۵۲۹: بر رشتۀ کا رتو فتادیم چو شمع 505شمارهٔ ۵۳۰: با دشمن و دوست انس گیریم چو شمع 506شمارهٔ ۵۳۱: ای دشمن ملک تو بغم کشته چو شمع 507شمارهٔ ۵۳۲: یاری که ندارد از لبش جام طمع 508شمارهٔ ۵۳۳: یاری که ز عشق اوست جانم غمناک 509شمارهٔ ۵۳۴: یارب که چگونه خفت دوش اندر خاک 510شمارهٔ ۵۳۵: چون دید فسرده بر رخم ده تو اشک 511شمارهٔ ۵۳۶: ای دانۀ دل نهاده در خوشۀ اشک 512شمارهٔ ۵۳۷: در شوق تو از شرح و بیان من و کلک 513شمارهٔ ۵۳۸: دی گفت ز زیر لب خندانک 514شمارهٔ ۵۳۹: دل رفت بسوی آن دهن خندانک 515شمارهٔ ۵۴۰: در تیره شبی چون سر زلفش تاریک 516شمارهٔ ۵۴۱: از بس که چکیدست مرا از هر رگ 517شمارهٔ ۵۴۲: دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ 518شمارهٔ ۵۴۳: چون هست بلای زندگی بیش از مرگ 519شمارهٔ ۵۴۴: خصم تو که دار درخ زرد و دل تنگ 520شمارهٔ ۵۴۵: از حادثه ها اگر چه باشم دلتنگ 521شمارهٔ ۵۴۶: هرگز بکسی... ل این دل تنگ 522شمارهٔ ۵۴۷: مطرب بصبوح داد آگاهی چنگ 523شمارهٔ ۵۴۸: ای برده گل از رخ چو گلنار تو رنگ 524شمارهٔ ۵۴۹: کردم بهوس عمارتی اندر دل 525شمارهٔ ۵۵۰: ای سعد فلک را ز رخ خوب تو فال 526شمارهٔ ۵۵۱: خاک سر کوی آن بت مشکین خال 527شمارهٔ ۵۵۲ - قال الملک السعید شهاب الدین سلیم ...528شمارهٔ ۵۵۳: کس لب بطرب بخنده نگشوده امسال 529شمارهٔ ۵۵۴: آن غنچه نگر چو من گرفتار بدل 530شمارهٔ ۵۵۵: با رنگ رخ تو بر سمن خندد دل 531شمارهٔ ۵۵۶: زلف تو که می برد بآسانی دل 532شمارهٔ ۵۵۷: شادی طلبی از غم جانان مگسل 533شمارهٔ ۵۵۸: شد عمر و نشد هیچ مرادی حاصل 534شمارهٔ ۵۵۹: کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل 535شمارهٔ ۵۶۰: هر صبحدمی زخواب برخیزد گل 536شمارهٔ ۵۶۱: ابر آمد و کرد پر گهر دامن گل 537شمارهٔ ۵۶۲: عشّاق بر آمدند پیرامن گل 538شمارهٔ ۵۶۳: آتش چو فکند باد در خرمن گل 539شمارهٔ ۵۶۴: ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل 540شمارهٔ ۵۶۵: ماییم نهفته گریه در خنده چو گل 541شمارهٔ ۵۶۶: وقتست که دل کند منوّر قندیل 542شمارهٔ ۵۶۷: آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم 543شمارهٔ ۵۶۸: بهر تو بود میل بسوی که کنم؟544شمارهٔ ۵۶۹: گر در همه عمر روزی از روی کرم 545شمارهٔ ۵۷۰: گر چاشنی غمش بیابی یک دم 546شمارهٔ ۵۷۱: از حد چو برفت ماجرای من و غم 547شمارهٔ ۵۷۲: از لعل تو پخته گشت هر کاری خام 548شمارهٔ ۵۷۳: ای شب بستان درازی از صبح بوام 549شمارهٔ ۵۷۴: لب باز مگیر یک زمان از لب جام 550شمارهٔ ۵۷۵: پیوسته خمیده همچو ابروی توام 551شمارهٔ ۵۷۶: شاید گر از آن روی نکو نشکیبم 552شمارهٔ ۵۷۷: یاری که ازو بسی جفا دیدستم 553شمارهٔ ۵۷۸: بر دل ز غمت دوش ببخشایستم 554شمارهٔ ۵۷۹: آن عهد که من داد طرب می دادم 555شمارهٔ ۵۸۰: من دوش بآرزوی رویت هر دم 556شمارهٔ ۵۸۱: بس جور که من ز دست جانان بردم 557شمارهٔ ۵۸۲: تیغت که فشاند بر و سر مردم 558شمارهٔ ۵۸۳: من دوش شراب ارغوانی خوردم 559شمارهٔ ۵۸۴: کاری که نبود از آن گزردم یک دم 560شمارهٔ ۵۸۵: از عمر عزیز خود برین خرسندم 561شمارهٔ ۵۸۶: سودای تو بر دگر صنم می بندم 562شمارهٔ ۵۸۷: دوش از غم تو نیک مشوّش بودم 563شمارهٔ ۵۸۸: نه باد قبولی ز هنر می جهدم 564شمارهٔ ۵۸۹: هردم زدنی چو لاله در خون نهدم 565شمارهٔ ۵۹۰: با زلف تو هر چند بسی کوشیدم 566شمارهٔ ۵۹۱: بیماری نرگست چو زان سان دیدم 567شمارهٔ ۵۹۲: طبرستان را شگفت جایی دیدم 568شمارهٔ ۵۹۳: آن روز که بر خاطر عالی گذرم 569شمارهٔ ۵۹۴: بی روی تو صدره بگل ار برگذرم 570شمارهٔ ۵۹۵: گر آب خورم درد شود بر جگرم 571شمارهٔ ۵۹۶: بس اشک که از دیده بحاصل آرم 572شمارهٔ ۵۹۷: چشمی ز خیال تو پر اختر دارم 573شمارهٔ ۵۹۸: چون در تو نیارم که پیاپی نگرم 574شمارهٔ ۵۹۹: از بس که زیاد نیستی تاب خورم 575شمارهٔ ۶۰۰: بر من که ازین پس غم عالم نخورم 576شمارهٔ ۶۰۱: گر نتوانم که با تو ساغر گیرم 577شمارهٔ ۶۰۲: د رعشق ز حیله ها که می پردازم 578شمارهٔ ۶۰۳: شمعم که چو خود را بغمت پردازم 579شمارهٔ ۶۰۴: چون کوس ز پرخاش بود آوازم 580شمارهٔ ۶۰۵: در مدح ملک چو نظم موزون سازم 581شمارهٔ ۶۰۶: آنشب که ز بر آتش غم سوزم 582شمارهٔ ۶۰۷: گفتم ز فراق جاودان می ترسم 583شمارهٔ ۶۰۸: از گردش چرخ بی خرد می ترسم 584شمارهٔ ۶۰۹: پیوسته ز تو با دل پر خون باشم 585شمارهٔ ۶۱۰: یک دم که ز خدمتت جدا می باشم 586شمارهٔ ۶۱۱: بیمارم و زیر بار غم می باشم 587شمارهٔ ۶۱۲: عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم 588شمارهٔ ۶۱۳: بر چشم تو هر گه که مرا افتد چشم 589شمارهٔ ۶۱۴: در گریه چو با اشک ز بودن آید چشم 590شمارهٔ ۶۱۵: تا کرد بروی تو نظر مردم چشم 591شمارهٔ ۶۱۶: من دوش گشاده داشتم روزن چشم 592شمارهٔ ۶۱۷: ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم 593شمارهٔ ۶۱۸: ای من ز تواندوخته صد خرمن غم 594شمارهٔ ۶۱۹: از بس که جفا کند بت دلگسلم 595شمارهٔ ۶۲۰: از وصل سمنبران چنان شد حالم 596شمارهٔ ۶۲۱: در عشق تو گر چه شهره ام در عالم 597شمارهٔ ۶۲۲: گل گرچه ز حسن می نهد خار دلم 598شمارهٔ ۶۲۳: گفتی که بمه نگه کن انگار منم 599شمارهٔ ۶۲۴: در گوش تو گر جای نگیرد سخنم 600شمارهٔ ۶۲۵: در موج سرشک و عرق تب جانم 601شمارهٔ ۶۲۶: با آنکه چو شمع بر سر آمد جانم 602شمارهٔ ۶۲۷: گم گشت دل از برم، یقین می دانم 603شمارهٔ ۶۲۸: با روی تو شمع را کجا بنشانم؟604شمارهٔ ۶۲۹: تا سوز تو از میان جان بنشانم 605شمارهٔ ۶۳۰: هر سرو که من ببوستان بنشانم 606شمارهٔ ۶۳۱: تا سوز تو از میان جان بنشانم 607شمارهٔ ۶۳۲: آن زلف خمیده را اگر راست کنم 608شمارهٔ ۶۳۳: از بهر دمی که با تو بر کار کنم 609شمارهٔ ۶۳۴: گرمن ز غمت حکایت آغاز کنم 610شمارهٔ ۶۳۵: اندر دل خود نقش تو پیدا نکنم 611شمارهٔ ۶۳۶: نه گفته بدی عهد مزور نکنم 612شمارهٔ ۶۳۷: می باز خورم و لیک مستی نکنم 613شمارهٔ ۶۳۸: روزی که چو اشک در کنارت بینم 614شمارهٔ ۶۳۹: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم 615شمارهٔ ۶۴۰: از دیده فرو باری، اگر آب شوم 616شمارهٔ ۶۴۱: در حق خود از تو صد سخن می شنوم 617شمارهٔ ۶۴۲: از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم 618شمارهٔ ۶۴۳: در سنبل او شکست و تا بست بهم 619شمارهٔ ۶۴۴: سر در سر خاک آستان تو نهم 620شمارهٔ ۶۴۵: انگشتریت بر دل خود کامه نهم 621شمارهٔ ۶۴۶: از ضعف اگر کام ز هم بگشایم 622شمارهٔ ۶۴۷: دور از تو اگر لب بنفس بگشایم 623شمارهٔ ۶۴۸: ما مهر تو بر میان جان دوخته ایم 624شمارهٔ ۶۴۹: بی آنکه مراد خویش حاصل کردیم 625شمارهٔ ۶۵۰: دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم 626شمارهٔ ۶۵۱: هر گاه که کار وصل در هم بندیم 627شمارهٔ ۶۵۲: چشم تو کزو در هوس یک نظریم 628شمارهٔ ۶۵۳: در هجر تو من ز شمع افزون گریم 629شمارهٔ ۶۵۴: تا کی چو حدیث در زبانت گیریم ؟630شمارهٔ ۶۵۵: دل گفت که روزی که قدح کش باشیم 631شمارهٔ ۶۵۶: در دولت وصلت ارزبیکارانم 632شمارهٔ ۶۵۷: پیوسته جونای بر دهن می زنیم 633شمارهٔ ۶۵۸: تا کی ورق عمر بهم در شکنیم 634شمارهٔ ۶۵۹: وقتست که قصد عالم پاک کنیم 635شمارهٔ ۶۶۰: از بهر چه عیش آشکارا نکنیم 636شمارهٔ ۶۶۱: گر با تو بنای وصل آغاز نهیم 637شمارهٔ ۶۶۲: ماییم نگین خاتم جان ماییم 638شمارهٔ ۶۶۳: ای مدح تو آورده قلم را بسخن 639شمارهٔ ۶۶۴: با دیده دلم گفت: چو از دست تو من 640شمارهٔ ۶۶۵: گر باد شوم، در آیمت پیرامن 641شمارهٔ ۶۶۶: در عشق تو زآنکه هست بیم کشتن 642شمارهٔ ۶۶۷: نرگس که در انتظار گل بود چو من 643شمارهٔ ۶۶۸: خصمم که بگفت و گو درآمد با من 644شمارهٔ ۶۶۹: خصم تو که همچو تیغ جمله ست زبان 645شمارهٔ ۶۷۰: نزدیک من از شرم و ز تیمار نهان 646شمارهٔ ۶۷۱: قومی شده نازنده باسرار نهان 647شمارهٔ ۶۷۲: ای ترک سمن روی من ای جان و جهان 648شمارهٔ ۶۷۳: زان پس که فدای عشق تو کردم جان 649شمارهٔ ۶۷۴: دلدار مرا اگر فراخست دهان 650شمارهٔ ۶۷۵: چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان 651شمارهٔ ۶۷۶: در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران 652شمارهٔ ۶۷۷: برخیز و مخور غم جهان گذران 653شمارهٔ ۶۷۸: از باد ببین شکوفه را شبگیران 654شمارهٔ ۶۷۹: عمری بودم بخدمتت بسته میان 655شمارهٔ ۶۸۰: ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن 656شمارهٔ ۶۸۱: آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن 657شمارهٔ ۶۸۲: نه بی رخت انتظار دانم کردن 658شمارهٔ ۶۸۳: ای حکم ترا نهاده سرها گردن 659شمارهٔ ۶۸۴: زلف که گرفت خون من در گردن 660شمارهٔ ۶۸۵: سیر آمدم از غم دمادم خوردن 661شمارهٔ ۶۸۶: تا چند ازین غم فراوان خوردن؟662شمارهٔ ۶۸۷: ای کار دل از غمت روان پروردن 663شمارهٔ ۶۸۸: در روزه چو نیست روی می نوشیدن 664شمارهٔ ۶۸۹: مسکین دلم از درد نهانی دیدن 665شمارهٔ ۶۹۰: در عرضگه سپاهت ای شاه ز من 666شمارهٔ ۶۹۱: ای دل کاری که نیست در خورد مکن 667شمارهٔ ۶۹۲: ای مهر بتاب و رحمتی بر من کم 668شمارهٔ ۶۹۳: ای دل، بخیال یار خرسندی کن 669شمارهٔ ۶۹۴: همواره تو این غارت دلها می کن 670شمارهٔ ۶۹۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من 671شمارهٔ ۶۹۶: دانی که چه مدّتست ای دلبر من 672شمارهٔ ۶۹۷: ای خاک درت مایۀ آرایش من 673شمارهٔ ۶۹۸: شد دیده بعشق رهنمون دل من 674شمارهٔ ۶۹۹: ای شادی آن عهد که بودت غم من 675شمارهٔ ۷۰۰: ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من 676شمارهٔ ۷۰۱: گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من 677شمارهٔ ۷۰۲: شمعم که شدست جان من دشمن من 678شمارهٔ ۷۰۳: من بودم دوش و یار سیمین تن من 679شمارهٔ ۷۰۴ - و قال ایضاً فیه: کی خوش بود ای ج ...680شمارهٔ ۷۰۵: امروز منم زبیم جان نا ایمن 681شمارهٔ ۷۰۶: خرسند نشد یار بسر بازی من 682شمارهٔ ۷۰۷: ای وصف تو سرمایۀ گویایی من 683شمارهٔ ۷۰۸: ای یاد غمت مونس تنهایی من 684شمارهٔ ۷۰۹: چون خواب نیاییم بدین چشم درون 685شمارهٔ ۷۱۰: جانا ز پی وصال چون گشت کنون 686شمارهٔ ۷۱۱: هر شب ز غم تو ای غمت روز افزون 687شمارهٔ ۷۱۲: آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون 688شمارهٔ ۷۱۳: از خار چو آمد گل رنگین بیرون 689شمارهٔ ۷۱۴: شد راز من و تو ای صنم فاش کنون 690شمارهٔ ۷۱۵: فرّاش چمن باد شمالست اکنون 691شمارهٔ ۷۱۶: سبحان الله ز گردش چرخ برین 692شمارهٔ ۷۱۷: دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین 693شمارهٔ ۷۱۸: گر رای تماشا کنی ای دل منشین 694شمارهٔ ۷۱۹: آن قامت همچو سرو آزاد به بین 695شمارهٔ ۷۲۰: در دست شه آن ساغر غمکاه ببین 696شمارهٔ ۷۲۱: گفتی ز برای می که کمتر خور ازین 697شمارهٔ ۷۲۲: شاهی که فلک بلندی اندوز داز او 698شمارهٔ ۷۲۳: آن شمع که آفت سرست افسر او 699شمارهٔ ۷۲۴: خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او 700شمارهٔ ۷۲۵: هر صبح که خندید زخندیدن او 701شمارهٔ ۷۲۶: مشکین سر زلف یا رو نازک تن او 702شمارهٔ ۷۲۷: در ساغر می گوهر دیرینۀ او 703شمارهٔ ۷۲۸: نه کوه گران پای بدارد با تو 704شمارهٔ ۷۲۹: هرچند که رفت آبرویم با تو 705شمارهٔ ۷۳۰: در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو 706شمارهٔ ۷۳۱: فخرست مرا از آن رخ فرخ تو 707شمارهٔ ۷۳۲: با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو 708شمارهٔ ۷۳۳: تا آتش مرگ دود بر کرد از تو 709شمارهٔ ۷۳۴: بس سر که به عشق رفت بر باد از تو 710شمارهٔ ۷۳۵: ای رنج زمانه بهرۀ دشمن تو 711شمارهٔ ۷۳۶: ای مقصد آمال در و درگه تو 712شمارهٔ ۷۳۷: هر سال که تشریف دهی چون گل نو 713شمارهٔ ۷۳۸: جامی که شراب ارغوانیست درو 714شمارهٔ ۷۳۹: آن شانه که از تو هست یک موی درو 715شمارهٔ ۷۴۰: شد باد مطّرا گر پیرامن سرو 716شمارهٔ ۷۴۱: ای دل پی آرزو بسیار مرو 717شمارهٔ ۷۴۲: تیغت که اجل همی بپرهیزد ازو 718شمارهٔ ۷۴۳: کس نیست که جان بنده برهاند ازو 719شمارهٔ ۷۴۴: داری سرعیش از در سودا درشو 720شمارهٔ ۷۴۵: ای دل ره او می روی اوّل خون شو 721شمارهٔ ۷۴۶: از بند سخن لبم چو بگشاد گره 722شمارهٔ ۷۴۷: چون دید که رکد غمزۀ خیره سته 723شمارهٔ ۷۴۸: ای دوست اگر نیی ز حالم آگاه 724شمارهٔ ۷۴۹: ای راه وصال تو درازی کوتاه 725شمارهٔ ۷۵۰: یاران منا، چه بودتان از ناگاه 726شمارهٔ ۷۵۱: ای قامت تو چو روز در دی کوتاه 727شمارهٔ ۷۵۲: بر رهگذرت بس که کنم تر سر راه 728شمارهٔ ۷۵۳: هر گه که ز جور تو من دل خسته 729شمارهٔ ۷۵۴: ای بسته بکین من میان آهسته 730شمارهٔ ۷۵۵: شایستة هجر خدمتی نا کرده 731شمارهٔ ۷۵۶: میآید و چهره از عرق تر کرده 732شمارهٔ ۷۵۷: بر خیره غرور خویش پیوست مده 733شمارهٔ ۷۵۸: ای قفل زبخل بردهان افگنده 734شمارهٔ ۷۵۹: اقبال تو باد دایم افزاینده 735شمارهٔ ۷۶۰: ای داد تو بر داد و دهش پاینده 736شمارهٔ ۷۶۱: ای بر قدم از رشته ر کو پیچیده 737شمارهٔ ۷۶۲: آن روی ترا هر که ز ناگه دیده 738شمارهٔ ۷۶۳: در کار تو صاحب نظران نظاره 739شمارهٔ ۷۶۴: ای بر دل من غم ترا دلسوزه 740شمارهٔ ۷۶۵: ماییم بدست دل گرفتار همه 741شمارهٔ ۷۶۶: مستش دیدم گرفته راه خانه 742شمارهٔ ۷۶۷: گفتا که چو تنها شوی اندر خانه 743شمارهٔ ۷۶۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه 744شمارهٔ ۷۶۹: تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟745شمارهٔ ۷۷۰: ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس 746شمارهٔ ۷۷۱: گل گرچه بنکوییست انگشت نمای 747شمارهٔ ۷۷۲: ز آمد شدن تو گر چه باشم در وای 748شمارهٔ ۷۷۳: گز زآنکه ترا بکشتنم باشد رای 749شمارهٔ ۷۷۴: هان ای دل حیرت زدۀ بی سر و پای 750شمارهٔ ۷۷۵: هان ای دل هرزه گوی ناپابرجای 751شمارهٔ ۷۷۶: شد در سر کار این دل کار افزای 752شمارهٔ ۷۷۷: با آنکه تن ضعیف من شمع آسای 753شمارهٔ ۷۷۸: در پنجه شدم با قدح مرد گرای 754شمارهٔ ۷۷۹: با چشم تو گفتم ایچ دستان منمای 755شمارهٔ ۷۸۰: رشک آیدم ای دوست که هر نیم شبی 756شمارهٔ ۷۸۱: این ودای زنده رود خون بایستی 757شمارهٔ ۷۸۲: ای دل بشبی که با غمش بنشستی 758شمارهٔ ۷۸۳: جانا خبرت نیست که دی در مستی 759شمارهٔ ۷۸۴: از بس که بلای دل ما می جستی 760شمارهٔ ۷۸۵: امشب که نگارم از برای مستی 761شمارهٔ ۷۸۶: مشتاق بنیستی ّ من گر هستی 762شمارهٔ ۷۸۷: در عشق ز کام دل چه در بایستی 763شمارهٔ ۷۸۸: دردیدۀ روزگارنم بایستی 764شمارهٔ ۷۸۹: آن آب کزو بود دلم را شادی 765شمارهٔ ۷۹۰: پیوسته کنی تو از غم من شادی 766شمارهٔ ۷۹۱: گر دوش بتم تالۀ من بشنودی 767شمارهٔ ۷۹۲: از غایت جنگجویی و فتنه گری 768شمارهٔ ۷۹۳: زلف تو که چون او نبود خیره سری 769شمارهٔ ۷۹۴: گر بردارم بی تو سر از بیناری 770شمارهٔ ۷۹۵: زلف تو که دید آن بصورت ماری 771شمارهٔ ۷۹۶: بر رغم من ار گرفته بودی یاری 772شمارهٔ ۷۹۷: زلفی که بدوست هر دلی را کاری 773شمارهٔ ۷۹۸: زلفی که چو روز من سیه می داری 774شمارهٔ ۷۹۹: گر باز آیی دلم بمن باز آری 775شمارهٔ ۸۰۰: بر شخص تو چون کرد زیان بیماری 776شمارهٔ ۸۰۱: هر لحظه به دیگر نظرم می نگری 777شمارهٔ ۸۰۲: ای غنچه که خنده هر دم از سر گیری 778شمارهٔ ۸۰۳: چشمت بکر شمه از سر طنازی 779شمارهٔ ۸۰۴: ای کرده رخت بماه و اختر بازی 780شمارهٔ ۸۰۵: شادی مطلب دلا برو شاد بزی 781شمارهٔ ۸۰۶: در بند جهان مباش و آزاد بزی 782شمارهٔ ۸۰۷: زیبد اگر از تنگدلی بگریزی 783شمارهٔ ۸۰۸: گرچه نکشم طمع سوی هرچیزی 784شمارهٔ ۸۰۹: هیچ افتدت ای جان که مرا برخیزی 785شمارهٔ ۸۱۰: ما راست دلی که نیست خالی نفسی 786شمارهٔ ۸۱۱: درجنگ ترا بیازمودیم بسی 787شمارهٔ ۸۱۲: چون نیست شکر لبی که بخشد بوسی 788شمارهٔ ۸۱۳: زین گونه که تو بدل ربایی فاشی 789شمارهٔ ۸۱۴: با دل گفتم تو باری آخر نیکی 790شمارهٔ ۸۱۵: تا یافت دلم بزلف تو نزدیکی 791شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته فراخ از دهنت دلتنگی 792شمارهٔ ۸۱۷: آن دل که بدی سغبۀ هر دلگسلی 793شمارهٔ ۸۱۸: ای خام که عادتت بود سنگدلی 794شمارهٔ ۸۱۹: چون نیست حدیث وصلت از زر خالی 795شمارهٔ ۸۲۰: چون نیست چمن زرنگ و بویی خالی 796شمارهٔ ۸۲۱: بگذشت بمن رشک بتان چگلی 797شمارهٔ ۸۲۲: چون حاصل کارماست بی فرجامی 798شمارهٔ ۸۲۳: بیهوده نهاده ایم برخود نامی 799شمارهٔ ۸۲۴: تنها ام و کاشکی تنی داشتمی 800شمارهٔ ۸۲۵: خود را سگ کویت ار نپنداشتمی 801شمارهٔ ۸۲۶: گر من ز زمانه حاصلی داشتمی 802شمارهٔ ۸۲۷: در جنگ غمت گر نه زبون آمدمی 803شمارهٔ ۸۲۸: از نور یقین ار بمثل روشنمی 804شمارهٔ ۸۲۹: یار آمد دوش و کردمش مهمانی 805شمارهٔ ۸۳۰: پیوسته ز بهر شهوت جسمانی 806شمارهٔ ۸۳۱: بی آنکه بآمدن قدم رنجانی 807شمارهٔ ۸۳۲: گه می خوانی مرا و گه می رانی 808شمارهٔ ۸۳۳: خواهی که جهان زیروز بر گردانی 809شمارهٔ ۸۳۴: ای دوست مرا اگر چه دشمن دانی 810شمارهٔ ۸۳۵: با کافر اگر جنگ بشمشیر کنی 811شمارهٔ ۸۳۶: گاهی بخودم چو زلف گستاخ کنی 812شمارهٔ ۸۳۷: هر لحظه زبان خود چو شمشیر کنی 813شمارهٔ ۸۳۸: هر دم زدنی بجور آهنگ کنی 814شمارهٔ ۸۳۹: یک ذره ز آزار دلم کم نکنی 815شمارهٔ ۸۴۰: گل رفت بدریورۀ هر انجمنی 816شمارهٔ ۸۴۱: چون بر تو نباشد اعتماد سخنی 817شمارهٔ ۸۴۲: هم بر سر آن نیی که ما را بینی 818شمارهٔ ۸۴۳: تیری، که چو در خود کشمت دور شوی 819شمارهٔ ۸۴۴: بر خاک در تو دوش ای سلسله موی 820شمارهٔ ۸۴۵: آمد گل و بلبلی ز دنبالۀ اوی 821شمارهٔ ۸۴۶: خوش باش که تا نه بس ازینجا بروی 822شمارهٔ ۸۴۷: هر دم ز برم رخت نوردی بروی 823شمارهٔ ۸۴۸: شخصی دارم دلی خراب اندر وی 824شمارهٔ ۸۴۹: دی گفت مرا حدیث من کمتر گوی 825شمارهٔ ۸۵۰: با آنکه بکس دست بپیمان ندهی 826شمارهٔ ۸۵۱: دل در سر زلف تونه زان بست رهی 827شمارهٔ ۸۵۲: دستی که بر او همی می ناب نهی 828شمارهٔ ۸۵۳: من پیرو کهن گشته ز جان فرسایی 829شمارهٔ ۸۵۴: ای سرو که سر بر آسمان می سایی 830شمارهٔ ۸۵۵: مانند گل دو رنگی ای بینایی 831شمارهٔ ۸۵۶: مشتاق توام ، روی بمن ننمایی 832شمارهٔ ۸۵۷: گل گر چه کند دعوی شهر آرایی 833شمارهٔ ۸۵۸: یک روز بکوی عاشقان بر نایی 834شمارهٔ ۸۵۹: کی بر کنم از تو من دل ای بینایی 835شمارهٔ ۸۶۰: گه خصم شوی مرا و گه یار آیی 836شمارهٔ ۸۶۱: در هر عمری دمی که دمساز آیی 837شمارهٔ ۸۶۲: گوی انگلۀ قباچه گر بگشایی 838شمارهٔ ۸۶۳: آگاه ز حال من سر گشته نیی 839شمارهٔ ۸۶۴: زلف تو چو بروی تو افتد گویی 840شمارهٔ ۸۶۵: ای بی خبر از عاشق شیدا که تویی 841شمارهٔ ۸۶۶: ای ترک چرا چهره برافروخته‌ای 842شمارهٔ ۸۶۷: ای مشک تو باری ز کجا آمده‌ای؟

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ