رفیقان خاک نجد است این نگه دارید محملها

که آرد عشق یاران گریه بر آثار منزلها

به هر منزل بتان دل گسل بودی نمی دانم

ازین فرخنده منزلها چرا بستند محملها

ز اشک عاشقان بوده ست پر گل راهشان اینک

نشان دست و پای ناقه هاشان مانده در گلها

به هر جایی که بنماید نشانی از کف پایی

فروریزند اشک از دیده ها خونابه از دلها

چرد گور و گوزن امروز هرجا ساز کردندی

میان سبزه و گل آهوان شوخ محفلها

خوش آن کز گریه بودی گرد من دریا و بر حالم

زدندی قهقهه آن نازنین کبکان ز ساحلها

چرا شد کوف و کرکس کبک و تیهو را خلف یارب

ز تصریف قضا دارم بسی زینگونه مشکلها

نویس ازمن به ایشان نامه ای از صدق دل جامی

وضمنها صفاء الود فاختمها و ارسلها