وقت گل خوش آن که جا بر طرف گلشن می کند

دیده را زآب روان و سبزه روشن می کند

خانه دل را که از دود زمستان تیره بود

در حریم بوستان از دیده روزن می کند

همچو نرگس می نهد برکف به عشرت جام می

پای سرو و سایه گلبن نشیمن می کند

می نشاند گلرخی یا لاله رویی پیش خویش

گردش از گل توده و از لاله خرمن می کند

با سپاه محنت و غم بر سر جنگ است باغ

زاه زره از سبزه و خنجر ز سوسن می کند

می نهد از عنبرتر لاله بر آتش بخور

وز بخورش گل عبیر جیب و دامن می کند

گر صراحی ریخت خون توبه جامی چه باک

هر زمان خون دگر زینسان به گردن می کند