بیا جانا که تنگ آمد ز هجرانت جهان برمن

به پایت تا کشم جان را گذر دامن کشان برمن

دلی دارم من از مهر تو پر وز دیگران خالی

چه باشی مهربان بر دیگران نامهربان برمن

چه باک ار کوههای غم نهادی بهر من برهم

که منتهاست از تو از زمین تا آسمان برمن

چو از خونم شود گل آستانت در زمین غلطم

که گردد خلعت رحمت گل آن آستان برمن

فتد بر رشته جانم گره از لعل خاموشت

معاذالله ازان روزی که نگشایی زبان برمن

تنم سر تا قدم پر شد ز پیکانهای تو زانسان

که همچون کوه آهن کارگر ناید سنان برمن

سبکبارم مخواه از کوه اندوه بتان جامی

که می آید خیال این سبکباری گران بر من