چون هوای باغ با این شکل موزون کرده ای

از لب خندان درون غنچه را خون کرده ای

برلب جو نیست این گل بل کز اندام چو گل

پیرهن را بر کنار جوی بیرون کرده ای

نیست هم در آب عکس گل که بهر شست و شوی

جا درون آب با اندام گلگون کرده ای

بود پا برجا به سان کوه صبرم لیک تو

کوه را از پایمال هجر هامون کرده ای

هرچه خوبان را بود یکسر تو تنها داری آن

وز همه برسر معنبر کاکل افزون کرده ای

دل ز دور خط تو بیرون نمی یارد شدن

می ندانم زیر لب بازش چه افسون کرده ای

می دمد بوی جنون عشق جامی زین غزل

گویی استمداد فیض از روح مجنون کرده ای