گوهر نایابی و من بهر تو جان می کنم

کان تو جان است و چون جان می کنم کان می کنم

بر لب تو دست سودم دی نه دندان وین زمان

می کنم زان یاد و دست خود به دندان می کنم

در دل عشاق پیکان تو گم شد وین همه

سینه خود را به ناخن بهر پیکان می کنم

بی تو ویران به جهان گر زانکه دستم می دهد

خشت مهر و ماه ازین فیروزه ایوان می کنم

می خورم بر دل خدنگت جان غمگین می دهم

شاخ دولت می نشانم بیخ حرمان می کنم

می کنم آماده کحل دیده و عطر کفن

از درت خاکی که شب پنهان ز دربان می کنم

گو اجل جیبم بدر پیوند عمر من بس است

رشته پیراهنت کز طرف دامان می کنم

اره بر سر بوده ام عمری که اکنون گاه گاه

شانه سان تاری ازان زلف پریشان می کنم

می کنم یک یک ورق دیوان جامی را شمار

هرچه می بینم نه در وصفت ز دیوان می کنم