جامی هروی
غزلیات
شمارهٔ ۲۱۷: وقت گل خوش آن که جا بر طرف گلشن می کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
وقت گل خوش آن که جا بر طرف گلشن می کند دیده را زآب روان و سبزه روشن می کند خانه دل را که از دود زمستان تیره بود در حریم بوستان از دیده روزن می کند همچو نرگس می نهد برکف به عشرت جام می پای سرو و سایه گلبن نشیمن می کند می نشاند گلرخی یا لاله رویی پیش خویش گردش از گل توده و از لاله خرمن می کند با سپاه محنت و غم بر سر جنگ است باغ زاه زره از سبزه و خنجر ز سوسن می کند می نهد از عنبرتر لاله بر آتش بخور وز بخورش گل عبیر جیب و دامن می کند گر صراحی ریخت خون توبه جامی چه باک هر زمان خون دگر زینسان به گردن می کند جامی هروی