ای نوجوان که دل به کمند تو بسته ام

رحمی نما که پیر و ضعیف و شکسته ام

چل سال در مجاهده عمرم چو صرف شد

پنداشتم ز مهر بتان بازرسته ام

برباد داده حاصل چل ساله این زمان

با داغ تو به گوشه محنت نشسته ام

با آنکه از قدوم تو در تنگنای هجر

بر روی خویشتن در امید بسته ام

آواز پای و بانگ دری چون شنیده ام

بی خویشتن به بوی تو از جای جسته ام

گشته هلالی از سر هر ناخن پدید

از شوق ابروان تو چون سینه خسته ام

گفتی که چیست حال تو جامی به کنج غم

پیوند با تو کرده و از خود گسسته ام