نی رخ آن مه چنینم بی دل و دین می کند

هرچه با من می کند آن زلف مشکین می کند

گو چو من دست طمع زآیین دینداری بشوی

عشقبازی با چنان بت هرکه آیین می کند

مهرورزی چشم چون دارد کمان شوخ چشم

غمزه را بر مهرورزان خنجر کین می کند

طعن مسکینی مزن برمن که استیلای عشق

مرد را گر شاه آفاق است مسکین می کند

می خرامد آن سهی سرو و ز هر سو بیدلی

خاک پایش سرمه چشم جهان بین می کند

از خدا چون مرگ خود خواهم همی گوید بلند

کین دعا کم کن ولی آهسته آمین می کند

سوی جامی دارگوش هوش کز لحن صریر

نوک کلکش نکته های عشق تلقین می کند