دوش در حلقه زلف تو دلم جا می کرد

هر دم از هر شکن آن گرهی وا می کرد

هر گره را که ازان حلقه گشادی می داد

پرتو دیگر ازان روی تماشا می کرد

چشمش از نور جمال تو جلایی می یافت

جلوه ای خوبتر از پیش تمنا می کرد

درمظاهر که طلسمات حکیم ازلند

طلب گنج گرانمایه اسما می کرد

چون ازان گنج گهر بهره خود بر می داشت

روی توحید در افراد مسمی می کرد

تیزبین گشته همه عین حقیقت می دید

هرچه عمری به وی ایما به من و ما می کرد

هر حکایت که درین مسئله جامی می گفت

نکته ای بود که روح القدس املا می کرد