سبزه نو که ز گلزار رخت سرزده است

رقم نسخ گل از غالیه تر زده است

چون خط سبز تو یک حرف ندیده ست صبا

عمرها دفتر گل گر چه به هم برزده است

خط مشکین تو دودیست کز آتش برخاست

آن ازین دود که آتش به جهان درزده است

داشت مقصود هواداری سرو تو صبا

زان همه مشت که بر فرق صنوبر زده است

دست مشاطه جدا به که کنند از شانه

که چرا شانه درآن جعد معنبر زده است

گرنه نایابی کام دل ما خواست لبت

قفل یاقوت چه بر حقه گوهر زده است

جامی از لعل تو هرگز نزده ساغر عیش

کش نه سنگین دل تو سنگ به ساغر زده است