غرضم از کلیم مولاناست
آنکه چون او نبود کس بجهان
نسبت او باولیای کرام
پیش او جمله همچو طفل بدند
گر بدیدی ورا ز دور جنید
بوسعید ار چه بود شیخ فرید
آنکه در فقر و عشق یکتا بود
آنکه گر روح او دو بر بردی
آنکه در دورها چو او ناید
آنکه اندر علوم فایق بود
مفتیان گزیده شاگردش
اولیاهم که صاحب حال اند
لطف و خوبی خال نز روی است
هر مریدش زبایزید افزون
با چنین عز و قدر و فضل و کمال
طالب آخر رسد بمطلوبش
زانکه جوینده است یابنده
بنده شاه است چون بود صادق
خضرش بود شمس تبریزی
هیچکس را بیک جوی نخری
آنکه از مخفیان نهان بود او
اولیا گر ز خلق پنهان اند
جسم جان را کجا تواند دید
اینچنین اولیا که بینا اند
شمس تبریز را نمیدیدند
غیرت حق ورا نهان میداشت

آنکه او بی نظیر و بیهمتاست
آنکه بود از جهان همیشه جهان
بود همچون خواص را بعوام
بر لطف و صفاش ثقل بدند
از کمین نکته اش شدی او صید
گر بدیدی ورا شدیش مرید
آنکه جایش همیشه بیجا بود
لرزه در ارض و در سما فتدی
نی فلک همچو او مهی زاید
بسری شیوخ لایق بود
همه صف ها زده ز جان گردش
همه بر روی او چو یک خالند
همه خال آمدند و رواوی است
هر یکی در وله دو صد ذوالنون
دایما بود طالب ابدال
گر بود راست عشق محبوبش
خنک آنکس که شد ورابنده
زانکه معشوق میشود عاشق
آنکه با او اگر درآمیزی
پرده های ظلام را بدری
خسرو جمله و اصلان بود او
خلق جسم اند و اولیا جان اند
راه جان را بجان توان ببرید
از ازل عالم اند و والااند
در طلب گرچه بس بگردیدند
دور از وهم و از گمان میداشت