مصطفی در خبر چنین فرمود
که خدا گفت بندهای را چون
من شوم چشم و گوش او و زبان
دیدۀ او ز من بود بینا
گوش او جمله نطق ها با من
هم زبانش ز من سخن گوید
دست او هم ز من بود گیرا
کل اجزاش پر بود از من
مظهر ذات من بود بجهان
هر که او را ز جان شود خواهان
هر که خود را بر او زند از جهل
او بهانه است جملگی مائیم
هرکه خواهد مرا ورا جوید
نی که قرآن ید از لب احمد
هرکه گوید محمد او را گفت
سگ بود کو ز جهل از قرآن
کفر باشد یقین چنین گفتار
مگر از نو شود مسلمان او
مرد حق را نه جنبش است و نه قال
گفت یزدان با حمد مختار
مثل آلتی تو در دستم
فعل و قول تو جمله آن من است
منک وجهی یری مدی حقاً
لیس فی ذلک سوائی شیئی
من رءآک فقد رأی وجهی
انا فرد و من رای اثنین
ثانی اثنین رؤیة الکافر
باز گردم بشه صلاح الدّین

از زبان خدای حی ودود
دوست دارم بوی شوم مقرون
من شوم دست او یقین میدان
سینۀ او ز من شود سینا
شنود در جهان روح و بدن
پای او هر طرف ز من پوید
نشوم زو بعید در دو سرا
آن چنانکه پر است از جان تن
زو کنم جلوه آشکار و نهان
خواستار من است در دو جهان
دان که بر من زده است آن نااهل
پیش بینا چو روز پیدائیم
گفتۀ ماست هرچه او گوید
لیک بیشک بد از رب احمد
کافرش دان در آشکار و نهفت
سخن مصطفی است گوید آن
گردد آن دم ز زمرۀ کفار
آورد بیدرنگ ایمان او
جنبش و قال او بود از حال
ما رمیت بدان منم بر کار
بلکه تو نیستی و من هستم
گفت تو تیر از کمان من است
انا کالماء انت کالسقاء
مت انت و صرت منی حی
لایری عینه سوی وجهی
هو فی وصله غریق البین
لایری غیر واحد طاهر
سرور اولیا و قطب زمین