نیم از نور و نیم از ظلمت
گشت او قطب آسمان و زمین
پردههای ظلام وصف تن است
وصف جان پردههای انوار است
مانده قومی بزیر هر پرده
زان که آن پرده شان بزرگ نمود
همه پروانهوار و پرده چو شمع
پیش ران تو ممان پس پرده
تا رسیدن بپردۀ انوار
چون که آنجا رسی مباش مقیم
همچو عیسی بتاز سوی فلک
چون محمد گذر کن از دو جهان
کانچه چشمی ندید دیده است او
هیچ کس با مقام او نرسید
باقیان جمله گرد خرمن او
چون ز جمله گذر کنی تو تمام
اولیا ز تو مایه ها گیرند
تا کنیشان ز نور خود زنده
بر فلک ذره را چو خورسازی
معدن لطف و بحر جود شوی
همه فانی شوند و تو مانی
ذات پاکت بحق بود قایم
از سبوی تنت روانه روان
سوی آن بحر که حیات از اوست
بعد از آن قطره ات شود دریا
وصف ذاتت بود جهان وجود
پیش آدم ملک چو کرد سجود
پس یقین شد که پیش آن مردان
زانکه مردند بیشتر ز اجل
تا نمیری ز خود نگردی آن
کمی تن فزونی جان است
مرگ پیش از اجل همیباشد
گر شوی فانی و ز خود میری
چون شود انس تو بطاعت و ذکر
نقل کن از بشر بملک ملک
گرد فانی تو پیشتر ز اجل

هر که بگذشت یافت صد دولت
در دو عالم بزرگوار و گزین
که پر از کبر و کین و ما و من است
چون از آن بگذرند دیدار است
هستی خود بدان گرو کرده
هر گره کرد پرده ای معبود
در میان جمله گرد آن شده جمع
گر شدی صاف بگذر از درده
جهدها کرد بایدت بسیار
زود بگذر از آن مثال کلیم
تا شوی سرور و امیر ملک
تا ببینی جمال الرحمان
راه عشاق را بریده است او
اوست تنها در آن مقام فرید
برده یک گنج و یک ز گنج تو
دو جهانت ز جان شوند غلام
همه در زیر پای تو میرند
تا دهیشان حیات پاینده
اختر خرد را قمر سازی
زندۀ جملۀ وجودشوی
در دو عالم کنی جهانبانی
دولت تو چو حق شود دایم
پیچ پیچان رود چو آب روان
همه را عاقبت نجات از اوست
فارغ آئی ز زیر و از بالا
کل موجود از تو یابد جود
از دل و جان بامر رب ودود
همه افلاک چاکراند بجان
تا که گشتند شاه و میر اجل
ترک تن گوی تا شوی همه جان
ترک کفران ز نور ایمان است
تا مقامت زحق بیفزاید
در جهان بقا کنی میری
هر دمی زاید از تو نکتۀ بکر
تا شوی بر ملک ملک بفلک
تا شوی در بقا امیر اجل