روز و شب در سماع رقصان شد
بانگ و افغان او بعرش رسید
سیم و زر را بمطربان میداد
یک نفس بی سماع و رقص نبود
تا حدی که نماند قوّالی
همه شان را گلو گرفت از بانگ
همه گشتند خسته و رنجور
گر بدی آن خمارشان ز شراب
لیک بودند خسته از گفتن
جان جمله بلب رسیده ز رنج
غلغله اوفتاده اندر شهر
کاین چنین قطب و مفتی اسلام
شورها میکند چو شیدا او
خلق از وی ز شرع و دین گشتند
حافظان جمله شعر خوان شدهاند
پیر و برنا سماع باره شدند
ورد ایشان شده است بیت و غزل
عاشقی شد طریق و مذهبشان
کفر و اسلام نیست در رهشان
کارشان مستی است و بیخویشی
گفته منکر ز غایت انکار
جان دین را شمرده کفر آن دون
هم بر او باز گردد این گفتار
با چنان مستی و چنین جوشش

بر زمین همچو چرخ گردان شد
نالهاش را بزرگ و خرد شنید
هرچه بودش ز خان و مان میداد
روز و شب لحظهای نمی آسود
کو ز گفتن نگشت چون لالی
جمله بیزار گشته از زر و دانگ
بی شرابی شده همه مخمور
دفع گشتی یقین هم از می ناب
وز فغان و سرود و ناخفتن
بی تف نار دل پزیده ز رنج
شهر چه بلکه در زمانه و دهر
کوست اندر دو کون شیخ و امام
گاه پنهان و گه هویدا او
همگان عشق را رهین گشتند
بسوی مطربان دوان شده اند
بر براق و لا سواره شدند
غیر این نیستشان صلوة و عمل
غیر عشق است پیششان هذیان
شمس تبریز شد شهنشهشان
ملت عشق هست بی کیشی
نیست بر وفق شرع و دین این کار
عقل کل را نهاده نام جنون
چه زند پیش شیر نر کفتار
با چنان عشق و با چنان کوشش