آن امانت که گفت در قرآن
آن امان بدان که امر خداست
وانکه مهمل گذاشت ماند جهول
آدمی را چو کرد حق مختار
میتواند سوی صلاح شدن
بر بد و نیک چونکه قادر شد
غیر انسان نبود قابل آن
از زمین و سماء و از خورشید
هر یکی را خدای کاری داد
گر نگه دارد آن امانت را
در خود او عرش و هم سمابیند
دل تو هست همچو آئینه
نیک و بد را در او ببینی تو
نبود آن صور ز دل خالی
پس تو محتاج کس چرا باشی
همچنین عشق شمس دین را شیخ

حاملش شد ز جاهلی انسان
هرکه پذرفت امر را والاست
همچو دیوان رودبسوی سفول
قادرش آفرید در همه کار
میتواند قرین فسق بدن
زان سبب قابل اوامر شد
از جماد و نبات و از حیوان
از مه و از بروج و از ناهید
غیر انسان کش اختیاری داد
بیند اندر خود او دیانت را
عرش چه نور کبریا بیند
پاک و صافی نهفته در سینه
پس ز جان هر دمش گزینی تو
بر مثال نقوش در قالی
با تو است آن بهر کجا باشی
روز و شب مینمود پیدا شیخ