کس ندارد خبر از واقعه ی مشکل من

حاصلی نیست ز اندیشه ی بی حاصل من

دشمنی نیست مرا از دل دیوانه بتر

هر زمان واقعه ای با سرم آرد دل من

می کشد یارم و خشنودم ازیرا که مرا

طمعی نیست ز جان کندن بر باطل من

این غزل گو بنمایید به صاحب فتوی

تا نخواهد به شریعت دیت از قاتل من

می روم بی خبر از خویشتن و مشکل آنک

کس ندارد خبر از واقعه ی مشکل من

بوی خون جگر سوخته آید تا حشر

از زمینی که در آن راه بود منزل من

از که یاری طلبم در که گریزم چه کنم

جز غم دوست کسی نیست دگر قابل من

هیچ دل در همه آفاق جهان از خوبان

طاقت جور نیارد که دل غافل من

دشمن جان نزاری دل بی عافیت است

راست گویی دل من نیست ز آب گل من