اگرت معیشتی هست و کفافِ کامرانی

به مرادِ خویش برخور ز درختِ زندگانی

می و چنگ و کنجِ خلوت سه چهار یارِ هم‌دم

به از این دگر چه باشد ز نعیمِ این جهانی

به غنیمتِ جوانی ز بهارِ عمر برخور

که نه بهتر از بهارست و نه خوش تر از جوانی

دمِ نقد خوش برآور ببر از غمِ جهان دل

ز میانِ جان رضا ده به قضای آسمانی

بنشین به تازه‌رویی ز زمانه داد بستان

به سماعِ ارغنونی به شراب ارغوانی

بده آبِ تلخ صافی نه که قوتِ جانِ شیرین

نه که آفت المجانین نه که غایت الامانی

قدحِ گران روان کن که سرِ گران ندارم

سبکش بده گرانی که برون برد گرانی

به صفِ خُمار بر زن به مبارزانِ باده

که به حمله مصافش ز جهان برون جهانی

چو مهِ قدح برآید چه کند خمار ظلمت

جز از آن که رختِ زحمت به عدم برد نهانی

به طلوعِ روز بنگر که چراغ چون نزاری

نفسی برآرد اما به هزار ناتوانی