کتابخانه دیجیتال

صغیر اصفهانی

صغیر اصفهانیدیوان اشعار | صغیرغزل ها

243

شمارهٔ ۱: ای ازلی ذات از عیوب مبرا
شمارهٔ ۲: ز ممکنات توان دید طلعت او را
شمارهٔ ۳: چه مایه میدهد اردی‌بهشت بستان را
شمارهٔ ۴: زین سر و نشان یافتم آن سر و نشان را
شمارهٔ ۵: زاهدا کمتر نصیحت کن من دیوانه را
شمارهٔ ۶: چو من آراستم ز آیینه دل جلوه‌گاهش را
شمارهٔ ۷: هر گه بیفشانی برخ زلف سیاه خویش را
شمارهٔ ۸: ناصح از بیماری عشق از چه بیم آری مرا
شمارهٔ ۹: از آن ندیده کسی آفتاب روی تو را
شمارهٔ ۱۰: به چنگ آرم شبی گر طره جانانهٔ خود را
شمارهٔ ۱۱: شبی فرهاد اگر بیند به خواب آن لعل نوشین را
شمارهٔ ۱۲: تا بود زلف تو اسباب پریشانی ما
شمارهٔ ۱۳: جانا ز که آموختی این عشوه گری را
شمارهٔ ۱۴: در روی این زمین که تویی صد هزارها
شمارهٔ ۱۵: شد بزلف یار هر که مبتلا
شمارهٔ ۱۶: گر نبینم روزی آن مهر جهان افروز را
شمارهٔ ۱۷: موشکافی به جهان گرچه بود پیشهٔ ما
شمارهٔ ۱۸: جانا ز روی خویش بر افکن نقاب را
شمارهٔ ۱۹: عشق تو با خاک ره ساخته یکسان مرا
شمارهٔ ۲۰: شکرلله که شده جای تو اندر دل ما
شمارهٔ ۲۱: اگر به جرم محبت کنند پوست مرا
شمارهٔ ۲۲: ویرانهٔ آن گنج نهان است دل ما
شمارهٔ ۲۳: داده ام جا به سر هوای تو را
شمارهٔ ۲۴: چند بچهره افکنی زلف سیاه خویش را
شمارهٔ ۲۵: خدای ساخته گنجینه گهر ما را
شمارهٔ ۲۶: در روزگار چون گذرد روزگار ما
شمارهٔ ۲۷: جز می کشیدن حاصلی کو گردش ایام را
شمارهٔ ۲۸: من از دل رخ نتابم زانکه یارم رخ نمود اینجا
شمارهٔ ۲۹: گردون همیشه پست کند ارجمند را
شمارهٔ ۳۰: چو در کویت وطن دارم نجویم باغ رضوان را
شمارهٔ ۳۱: بگشود تا به خنده لب نوشخند را
شمارهٔ ۳۲: مکن باور به یک منوال دور زندگانی را
شمارهٔ ۳۳: دور کن یکدم ز خود جهل هوی اندیشرا
شمارهٔ ۳۴: فرقی نمانده در عمل خوب و زشت ما
شمارهٔ ۳۵: رفت اختیار ما به نگاهی ز دست ما
شمارهٔ ۳۶: پایهٔ آمال محکم در جهان کردن چرا
شمارهٔ ۳۷: اگر مشاهده خواهی جمال یزدان را
شمارهٔ ۳۸: ای قوی پنجه که بازوی تواناست ترا
شمارهٔ ۳۹: ای نام عاشق‌سوز تو ورد زبان‌ها
شمارهٔ ۴۰: ای بی نیاز ذات تو از هر نیاز ما
شمارهٔ ۴۱: گر از حبیب طلب میکنی سوای حبیب
شمارهٔ ۴۲: ساقیا بی تکلف آر شراب
شمارهٔ ۴۳: بیا ساقی از یکدو جام شراب
شمارهٔ ۴۴: بتی کو عزم دوری داشت با من با منست امشب
شمارهٔ ۴۵: دل بدست آر دلا کعبهٔ مقصود دل است
شمارهٔ ۴۶: آنکه مانند تواش یار دل آزاری هست
شمارهٔ ۴۷: جمله خوبی های عالم در محبت مضمر است
شمارهٔ ۴۸: ای بشر چیست بغیر از تو که ان آن تو نیست
شمارهٔ ۴۹: ای ناله برمیا که تو را دادخواه نیست
شمارهٔ ۵۰: زنده نبود آنکه او را معرفت در کار نیست
شمارهٔ ۵۱: گرچه در پیش نظر قطره قرین بایم نیست
شمارهٔ ۵۲: آدمی را ز شرف تاج کرامت بسر است
شمارهٔ ۵۳: کی توان گفتن که او با ما سر و کاری نداشت
شمارهٔ ۵۴: بغیر عشق توام ای صنم گناهی نیست
شمارهٔ ۵۵: نقش خار و گل بجز از خامهٔ تقدیر نیست
شمارهٔ ۵۶: آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست
شمارهٔ ۵۷: جز مقام نیستی چون مأمنی در کار نیست
شمارهٔ ۵۸: تا قبلهٔ من ابروی آن لعبت ترساست
شمارهٔ ۵۹: شرح حال من و زلف تو که در گلشن گفت
شمارهٔ ۶۰: جانا نظیر روی تو ماه منیر نیست
شمارهٔ ۶۱: نتوان به مثل گفتن خورشید درخشانت
شمارهٔ ۶۲: غیر از تو میان تو و او فاصله ای نیست
شمارهٔ ۶۳: در جهان امری که بیرونست از تقدیر چیست
شمارهٔ ۶۴: ز بسکه دیر شد ای دوست انتهای فراقت
شمارهٔ ۶۵: هر که داند نقطهٔ خال ترا تفسیر چیست
شمارهٔ ۶۶: نه خط بروی تو کین میر کشور زنگ است
شمارهٔ ۶۷: غم چندی بدل زار بغم مدغم ماست
شمارهٔ ۶۸: خوش میگذرد آنکه مرا روح و روانست
شمارهٔ ۶۹: گفتم کمند عشق تو در گردن منست
شمارهٔ ۷۰: هی زلف و خال جلوه دهی این بهانه چیست
شمارهٔ ۷۱: اکنون که بهار آمد و ایام بکام است
شمارهٔ ۷۲: تا شدم از گردش چشم تو مست
شمارهٔ ۷۳: ای به فدای تو من و هر چه هست
شمارهٔ ۷۴: چون خصر ره بچشمهٔ حیوانم آرزوست
شمارهٔ ۷۵: دلبرانرا همه سخت است دل و پیمان سست
شمارهٔ ۷۶: لب تو ریخت چنان آبروی آب حیات
شمارهٔ ۷۷: بگو بدشمن خفاش خوی مکر اندیش
شمارهٔ ۷۸: ای قوی پنجه که بازوی تواناست ترا
شمارهٔ ۷۹: ای نام عاشق‌سوز تو ورد زبان‌ها
شمارهٔ ۸۰: ای بی نیاز ذات تو از هر نیاز ما
شمارهٔ ۸۱: گر از حبیب طلب میکنی سوای حبیب
شمارهٔ ۸۲: ساقیا بی تکلف آر شراب
شمارهٔ ۸۳: بیا ساقی از یکدو جام شراب
شمارهٔ ۸۴: بتی کو عزم دوری داشت با من با منست امشب
شمارهٔ ۸۵: دل بدست آر دلا کعبهٔ مقصود دل است
شمارهٔ ۸۶: آنکه مانند تواش یار دل آزاری هست
شمارهٔ ۸۷: جمله خوبی های عالم در محبت مضمر است
شمارهٔ ۸۸: ای بشر چیست بغیر از تو که ان آن تو نیست
شمارهٔ ۸۹: ای ناله برمیا که تو را دادخواه نیست
شمارهٔ ۹۰: زنده نبود آنکه او را معرفت در کار نیست
شمارهٔ ۹۱: گرچه در پیش نظر قطره قرین بایم نیست
شمارهٔ ۹۲: آدمی را ز شرف تاج کرامت بسر است
شمارهٔ ۹۳: کی توان گفتن که او با ما سر و کاری نداشت
شمارهٔ ۹۴: بغیر عشق توام ای صنم گناهی نیست
شمارهٔ ۹۵: نقش خار و گل بجز از خامهٔ تقدیر نیست
شمارهٔ ۹۶: آنچه میدانیش دنیا خورد و خوابی بیش نیست
شمارهٔ ۹۷: جز مقام نیستی چون مأمنی در کار نیست
شمارهٔ ۹۸: تا قبلهٔ من ابروی آن لعبت ترساست
شمارهٔ ۹۹: شرح حال من و زلف تو که در گلشن گفت
شمارهٔ ۱۰۰: جانا نظیر روی تو ماه منیر نیست
شمارهٔ ۱۰۱: نتوان به مثل گفتن خورشید درخشانت
شمارهٔ ۱۰۲: غیر از تو میان تو و او فاصله ای نیست
شمارهٔ ۱۰۳: در جهان امری که بیرونست از تقدیر چیست
شمارهٔ ۱۰۴: ز بسکه دیر شد ای دوست انتهای فراقت
شمارهٔ ۱۰۵: خواهم ای شوخ ببوسم همهٔ اعضایت
شمارهٔ ۱۰۶: هر که داند نقطهٔ خال ترا تفسیر چیست
شمارهٔ ۱۰۷: نه خط بروی تو کمین میر کشور زنگ است
شمارهٔ ۱۰۸: غم چندی بدل زار بغم مدغم ماست
شمارهٔ ۱۰۹: خوش میگذرد آنکه مرا روح روانست
شمارهٔ ۱۱۰: گفتم کمند عشق تو در گردن منست
شمارهٔ ۱۱۱: هی زلف و خال جلوه دهی این بهانه چیست
شمارهٔ ۱۱۲: اکنون که بهار آمد و ایام بکام است
شمارهٔ ۱۱۳: تا شدم از گردش چشم تو مست
شمارهٔ ۱۱۴: ای به فدای تو من و هر چه هست
شمارهٔ ۱۱۵: چون خصر ره بچشمهٔ حیوانم آرزوست
شمارهٔ ۱۱۶: دلبرا نرا همه سخت است دل و پیمان سست
شمارهٔ ۱۱۷: لب تو ریخت چنان آبروی آب حیات
شمارهٔ ۱۱۸: روزگاریست که چون حلقه مقیمم بدرت
شمارهٔ ۱۱۹: تا تار طرهٔ توام ای جان بچنگ نیست
شمارهٔ ۱۲۰: با آنکه دل معاینه ناظر بروی تست
شمارهٔ ۱۲۱: ما را بجز از روی تو منظور نظر نیست
شمارهٔ ۱۲۲: شیرم ولی اسیر به دام غزال دوست
شمارهٔ ۱۲۳: ایخوش آنعارف سالک که ز راه آگاهست
شمارهٔ ۱۲۴: قضا چو جاری و ساری بنارضا و رضاست
شمارهٔ ۱۲۵: هر آنچه فتنه در این عالم و هر آنچه بلاست
شمارهٔ ۱۲۶: دور هجران را مگر اتمام نیست
شمارهٔ ۱۲۷: از غم زلفت ندانم دوش بر من چون گذشت
شمارهٔ ۱۲۸: خدای آنچه بزلف نگار چین انداخت
شمارهٔ ۱۲۹: دل مرا ز کمندت سر رهائی نیست
شمارهٔ ۱۳۰: گفتن یک یاعلی به صدق و ارادت
شمارهٔ ۱۳۱: هر که بدید از تو این فراخته قامت
شمارهٔ ۱۳۲: ببزم قرب چو دیدم میانهٔ من و دوست
شمارهٔ ۱۳۳: هر گوشه فتنه ایست ز چشمان مست تست
شمارهٔ ۱۳۴: دلبرم شانه بگیسوی شبه گون زده است
شمارهٔ ۱۳۵: تنها براه دوست نباید ز جان گذشت
شمارهٔ ۱۳۶: بیا ای عید مشتاقان که از هجر دو ابرویت
شمارهٔ ۱۳۷: دیگرم پروای خویش اندیشهٔ بیگانه نیست
شمارهٔ ۱۳۸: مدام غیر غمم کس انیس و همدم نیست
شمارهٔ ۱۳۹: جز معرفت از بهر بشر خاصیتی نیست
شمارهٔ ۱۴۰: حجه قائم که جبریل‌امین دربان اوست
شمارهٔ ۱۴۱: دانم که ره کعبه و بتخانه کدامست
شمارهٔ ۱۴۲: ای جسم تو بگرفته ز جان باج لطافت
شمارهٔ ۱۴۳: با ما مگو که دیر کجا و حرم کجاست
شمارهٔ ۱۴۴: از حرم بگذر که اینجا خرگه آنشاه نیست
شمارهٔ ۱۴۵: آنکه بهر جا عیان طلعت نیکوی اوست
شمارهٔ ۱۴۶: جستم سراغ دل ز صبا زان خبر نداشت
شمارهٔ ۱۴۷: تنها ستمت بهر من ای ماه جبین است
شمارهٔ ۱۴۸: دل ز راه دیده از نور جمالش روشن است
شمارهٔ ۱۴۹: آنکس آگه ز پریشانی احوال من است
شمارهٔ ۱۵۰: نی همین از خود براه یار میباید گذشت
شمارهٔ ۱۵۱: من و خاک سر آنکوی که دلدار آنجاست
شمارهٔ ۱۵۲: خرم کسی که کام ز بخت جوان گرفت
شمارهٔ ۱۵۳: من آنچه هست بعشق تو داده‌ام از دست
شمارهٔ ۱۵۴: کارت ای یار بمن غیر ستمکاری نیست
شمارهٔ ۱۵۵: بطرف باغ هر آن سرو کز زمین برخاست
شمارهٔ ۱۵۶: دلم ز دست تو خون گشت و حجت هم این است
شمارهٔ ۱۵۷: تا نگوئی بجهان دوست مرا بسیار است
شمارهٔ ۱۵۸: ایهاالناس اینجهان را نیم جو مقدار نیست
شمارهٔ ۱۵۹: اگر که خانه خمار دایمم وطن است
شمارهٔ ۱۶۰: تشبیه جمال تو به خورشید روا نیست
شمارهٔ ۱۶۱: دل مسوزان که ز هر دل بخدا راهی هست
شمارهٔ ۱۶۲: بگو به آنکه موفق بحسن تدبیر است
شمارهٔ ۱۶۳: ای آنکه با وجود تو دیگر وجود نیست
شمارهٔ ۱۶۴: زمین گوئی به پیش پای عشق است
شمارهٔ ۱۶۵: شاداب باغ دهر به آب محبت است
شمارهٔ ۱۶۶: علی است بهر بجا بودن جهان باعث
شمارهٔ ۱۶۷: ای حسن تو بگرفته ز خوبان جهان باج
شمارهٔ ۱۶۸: ببزم دل چو برافروختم ز عشق سراج
شمارهٔ ۱۶۹: با بت ساده نشستن که ثواتبست و مباح
شمارهٔ ۱۷۰: تعالی الله از این بالا وزین رخ
شمارهٔ ۱۷۱: منت دلم ز حلقهٔ موی تو میکشد
شمارهٔ ۱۷۲: صبحدم باد صبا مشک فشان می‌آید
شمارهٔ ۱۷۳: گر از دل نیمه شب آهی برآید
شمارهٔ ۱۷۴: در دور ما چه جور بشر با بشر نکرد
شمارهٔ ۱۷۵: جدا از طره اش حال دلم دانی چسان باشد
شمارهٔ ۱۷۶: مگذار اینکه راز دلت بر زبان رسد
شمارهٔ ۱۷۷: رندان عمل برای رضای خدا کنند
شمارهٔ ۱۷۸: قلم شرافت اگر دارد از رقم دارد
شمارهٔ ۱۷۹: قربان آن زمان که زمان و مکان نبود
شمارهٔ ۱۸۰: نالهٔ من نی عجب گر جا به دل‌ها می‌کند
شمارهٔ ۱۸۱: غیر آن سر که سری با کف پایی دارد
شمارهٔ ۱۸۲: زان پیشتر که خاک وجودت سبو کنند
شمارهٔ ۱۸۳: جهانیان دگر از جنک احتراز کنید
شمارهٔ ۱۸۴: نالیدن مهجوران سوز دگری دارد
شمارهٔ ۱۸۵: به تغافل همه روزان و شبان می‌گذرد
شمارهٔ ۱۸۶: دلدار ما به درد دل ما نمی رسد
شمارهٔ ۱۸۷: آن که از دوست بجز دوست تقاضا دارد
شمارهٔ ۱۸۸: هزار بار به خون جگر طهارت کرد
شمارهٔ ۱۸۹: هر چند دانمت مهر ای نازنین نباشد
شمارهٔ ۱۹۰: بر دل چو یاد لعل لب یار بگذرد
شمارهٔ ۱۹۱: خواجه را گوی که از زیر زمین یاد کند
شمارهٔ ۱۹۲: راستی مردم از آندم که بصلب پدرند
شمارهٔ ۱۹۳: کسیکه بهر خدا ترک خودستائی کرد
شمارهٔ ۱۹۴: یاد دو طره ات بدلم چون درون شود
شمارهٔ ۱۹۵: مست ساقی ز سر آب عنب می‌گذرد
شمارهٔ ۱۹۶: شده گم دلم که از هجر چو لاله داغ دارد
شمارهٔ ۱۹۷: همره قافلهٔی روبرهی باید کرد
شمارهٔ ۱۹۸: نه تنها خجلت از روی تو ماه آسمان دارد
شمارهٔ ۱۹۹: مردم چشم تو نازیم که در پرده درند
شمارهٔ ۲۰۰: هر که را بوئی از آن طرهٔ پرچین‌ آمد
شمارهٔ ۲۰۱: شوخی به همه خلخ و فرخار نباشد
شمارهٔ ۲۰۲: کس نیست تا نشان بمن از آن دهان دهد
شمارهٔ ۲۰۳: آینه چون جلوه گاه روی جانان می‌شود
شمارهٔ ۲۰۴: ز جان خویش اگر عاشقان نظر گیرند
شمارهٔ ۲۰۵: هر آنکو سر بخاک درگه پیر مغان دارد
شمارهٔ ۲۰۶: چون بت من شانه بر زلف چلیپائی کشد
شمارهٔ ۲۰۷: هر که با او آشنا شد خود ز خود بیگانه کرد
شمارهٔ ۲۰۸: دل سجده جز بر آن خم ابرو نمیکند
شمارهٔ ۲۰۹: زلف از شانه بروی چو قمر میریزد
شمارهٔ ۲۱۰: فلک خم گشت کز خود طرح چوگان تو اندازد
شمارهٔ ۲۱۱: هر کس نه بعشق از سر اخلاص قدم زد
شمارهٔ ۲۱۲: مدد ز چشم پر آبم سحاب می‌خواهد
شمارهٔ ۲۱۳: سر عشقت بدل خسته نهان خواهم کرد
شمارهٔ ۲۱۴: در ملک وجود آنچه که از خاک برآید
شمارهٔ ۲۱۵: سهی قد تو به سرو کنار جو ماند
شمارهٔ ۲۱۶: چون بدل ناوک آن شوخ پری زاد‌ آمد
شمارهٔ ۲۱۷: عاقبت دلا دیدی کار یار و من چون شد
شمارهٔ ۲۱۸: ایدل این شوخ پریوش که چنین میگذرد
شمارهٔ ۲۱۹: تا لبم بوسه چند از تو دلارام نگیرد
شمارهٔ ۲۲۰: برافکن پرده تا خورشید تابان از سما افتد
شمارهٔ ۲۲۱: هر زمان زلف چو زنجیر توام یاد آید
شمارهٔ ۲۲۲: ما را به یمن عشق روا از توکام شد
شمارهٔ ۲۲۳: یار بی پرده عبث پرده ز عارض نگشاید
شمارهٔ ۲۲۴: اگر از عشق به طور دلت اشراق آید
شمارهٔ ۲۲۵: دانی که دل بدلبر جانی چسان رسید
شمارهٔ ۲۲۶: چندانکه سیل دیده من بیشتر شود
شمارهٔ ۲۲۷: نه هر که تاخت بمیدان دلاوری داند
شمارهٔ ۲۲۸: ساقی چه باده بود که بر من حواله کرد
شمارهٔ ۲۲۹: می بنوش اکنون که چون هنگام محشر میشود
شمارهٔ ۲۳۰: ترکان چشم او پی خونریزی منند
شمارهٔ ۲۳۱: دل آنچه داشت در بر دلبر نیاز کرد
شمارهٔ ۲۳۲: هر دل به ‌امیدی پی دلدار برآمد
شمارهٔ ۲۳۳: دلم نظر سوی آن زلف پرشکن دارد
شمارهٔ ۲۳۴: بخدا رسد هر آن دل که پی هوا نباشد
شمارهٔ ۲۳۵: نگارا جانم از هجر تو نالان تا بکی باشد
شمارهٔ ۲۳۶: بکوی میکده بس بیهشان مدهوشند
شمارهٔ ۲۳۷: بر آستانهٔ میخانه خاکسارانند
شمارهٔ ۲۳۸: تیر رستم چو خدنک مژه ات تیز نبود
شمارهٔ ۲۳۹: بندهٔ پادشهی باش که درویش بود
شمارهٔ ۲۴۰: همه صحبت ز فراق وز وصالش دارند
شمارهٔ ۲۴۱: خدا را جمع نتوان با هوا کرد
شمارهٔ ۲۴۲: بعد مرگ ار بسرم آن بت طناز آید
شمارهٔ ۲۴۳: بحشر عفو اله ار پناه خواهد بود
شمارهٔ ۲۴۴: جهان که هر دی و هر نوبهار گرید و خندد
شمارهٔ ۲۴۵: دلم به طرهٔ پرچین یار افتد و خیزد
شمارهٔ ۲۴۶: آنکه از دوری او دیدهٔ ما دریا بود
شمارهٔ ۲۴۷: غم عشقت نه همین قصد دل و جانم کرد
شمارهٔ ۲۴۸: دل ز قید غمت ایدوست رها نتوان کرد
شمارهٔ ۲۴۹: شهان که مالک اورنگ و صاحب تاجند
شمارهٔ ۲۵۰: ندهی کام مرا از لب خندان تا چند
شمارهٔ ۲۵۱: هر صاحب نامی دمی آرام ندارد
شمارهٔ ۲۵۲: دل نیست هر آندل که دلارام ندارد
شمارهٔ ۲۵۳: ساقی از رطل گران دوش سبکبارم کرد
شمارهٔ ۲۵۴: کس از آن زلف و از آن خال نیارد دم زد
شمارهٔ ۲۵۵: اهل دل بر در دل حلقه چو رندانه زدند
شمارهٔ ۲۵۶: دیدی چگونه عزم سفر آن نگار کرد
شمارهٔ ۲۵۷: شاه اورنگ نشین فکر جهانی دارد
شمارهٔ ۲۵۸: گر نه برقع بر رخ آن مه جبین افتاده بود
شمارهٔ ۲۵۹: زان فرقه بپرهیز که پرهیز ندارند
شمارهٔ ۲۶۰: مرا که جرم ز اندازه بیشتر باشد
شمارهٔ ۲۶۱: هر چه از اصلش جدا گردید باز آنجا رود
شمارهٔ ۲۶۲: بزلفش در کشاکش با صبا و شانه خواهم شد
شمارهٔ ۲۶۳: یاران ره عشق منزل ندارد
شمارهٔ ۲۶۴: مراست نام علی بهر جسم و جان تعویذ
شمارهٔ ۲۶۵: هر چه خواهم سخن از زلف تو سازم تحریر
شمارهٔ ۲۶۶: دوشین بگوش دلم‌ آمد ز مرغ سحر
شمارهٔ ۲۶۷: روزی ار غم برود نیست مرا یار دگر
شمارهٔ ۲۶۸: پیر گشتیم و دل از عشق جوانست هنوز
شمارهٔ ۲۶۹: رهد ز زلف تو دل در بر من آید باز
شمارهٔ ۲۷۰: یار عاشق کش ما دوش بصد عشوه و ناز
شمارهٔ ۲۷۱: دل برگرفته ایم از این خلق بوالهوس
شمارهٔ ۲۷۲: قبله ی عشاق طاق ابروی یار است و بس
شمارهٔ ۲۷۳: خبر عشق ز هر دل بهوا بسته مپرس
شمارهٔ ۲۷۴: از آب دیده تا ندهی شستشوی خویش
شمارهٔ ۲۷۵: من و ترا بسخن کرده او بهانهٔ خویش
شمارهٔ ۲۷۶: چو غنچه خون دلت گر غذاست خندان باش
شمارهٔ ۲۷۷: دلم بیمار و یاد چشم بیماری پرستارش
شمارهٔ ۲۷۸: آنکه گشتیم و نجستیم در اطراف جهانش
شمارهٔ ۲۷۹: کسی که سرمه نکرد از غبار رهگذرش
شمارهٔ ۲۸۰: در گردنش آویخته گیسوی بلندش
شمارهٔ ۲۸۱: در خمر طرهٔ طرار کمند اندازش
شمارهٔ ۲۸۲: سلطان نفس خود شو و مالک رقاب باش
شمارهٔ ۲۸۳: گر کنم از برگ گل اندیشهٔ پیراهنش
شمارهٔ ۲۸۴: دوستان با که دهم شرح پریشانی خویش
شمارهٔ ۲۸۵: برفت عمر و نگشتم ز هجر یار خلاص
شمارهٔ ۲۸۶: ز پرده گر کنی ایماه وش عیان عارض
شمارهٔ ۲۸۷: بی دوست دست می‌ندهد بهر ما نشاط
شمارهٔ ۲۸۸: شکر می‌ریزد از دیوان حافظ
شمارهٔ ۲۸۹: ای بندهٔ رخسار تو خورشید مشعشع
شمارهٔ ۲۹۰: صد شکر فارغم ز تماشای باغ و راغ
شمارهٔ ۲۹۱: عمریست تا به تیر غمت گشته‌ام هدف
شمارهٔ ۲۹۲: ای دیده و دل هر دو بدار تو شایق
شمارهٔ ۲۹۳: هست این کون و مکان گوی خم چوگان عشق
شمارهٔ ۲۹۴: بفشان شکری از لعل لب ای کان نمک
شمارهٔ ۲۹۵: از آنکه گنج غمت جا گرفت در دل خاک
شمارهٔ ۲۹۶: گم گردد آسمان و زمین در فضای دل
شمارهٔ ۲۹۷: ای سر زلفت هزار سلسله عاقل
شمارهٔ ۲۹۸: نه ملک دان سبب افتخار خویش و نه مال
شمارهٔ ۲۹۹: بتی نهفته بخلوت سرای جان دارم
شمارهٔ ۳۰۰: دانی چرا در سیر خود بر خویش میلرزد قلم
شمارهٔ ۳۰۱: ما می‌کشان چو بادهٔ گلنار می‌زنیم
شمارهٔ ۳۰۲: من آن نیم که ز سوی تو رو بگردانم
شمارهٔ ۳۰۳: گر من از طعن رقیبان تو اندیشه کنم
شمارهٔ ۳۰۴: بتو حیران شدن از چشم تر‌ آموخته‌ام
شمارهٔ ۳۰۵: یار نگذارد اگر لعل شکر خایش ببوسم
شمارهٔ ۳۰۶: سر و جان داده گدای در میخانه شدیم
شمارهٔ ۳۰۷: چون روز ازل رخت به میخانه کشیدیم
شمارهٔ ۳۰۸: جز رخ دلستان نمی بینم
شمارهٔ ۳۰۹: دربند زلف یار چو شد مبتلا دلم
شمارهٔ ۳۱۰: به هر چه می‌نگرم حسن یار می‌بینم
شمارهٔ ۳۱۱: همیشه موی تو در پیچ و تاب می‌بینم
شمارهٔ ۳۱۲: تا دل به مهر آن بت عیار بسته‌ام
شمارهٔ ۳۱۳: ای قبلهٔ جان ما چو بکوی تو رسیدیم
شمارهٔ ۳۱۴: چون یاد از آن زلف سیه و آنخط زنگاری کنم
شمارهٔ ۳۱۵: بنشین ببرم جانا تا از سر جان خیزم
شمارهٔ ۳۱۶: چرا همیشه نه پیچان چو تار موی تو باشم
شمارهٔ ۳۱۷: تا نظر بر آن رخ چون آفتاب افکنده ایم
شمارهٔ ۳۱۸: ای رخت باغ بهشت و لب لعلت تسنیم
شمارهٔ ۳۱۹: چگونه سر ز در پیر فقر بردارم
شمارهٔ ۳۲۰: عمریست که در هجران میسوزم و میسازم
شمارهٔ ۳۲۱: بخون خویش نویسم بروی لوح مزارم
شمارهٔ ۳۲۲: کی زبام تو من سوخته جان بر خیزم
شمارهٔ ۳۲۳: سخن از زلف نو گویند دل و شانه بهم
شمارهٔ ۳۲۴: اگر جدا کنی از تیغ بند از بندم
شمارهٔ ۳۲۵: نه نظر بقد سرو و نه بروی ماه دارم
شمارهٔ ۳۲۶: گر من از هر دو جهان دست بیکبار کشم
شمارهٔ ۳۲۷: تا بدام تو من ای جان جهان افتادم
شمارهٔ ۳۲۸: خالت همه دم دانه و زلفت همه دم دام
شمارهٔ ۳۲۹: ببوسهٔ لب ساقی بس آرزو دارم
شمارهٔ ۳۳۰: عشق یارب چه قماریست که نشناخته‌ایم
شمارهٔ ۳۳۱: چنان به عشق تو وارسته‌ام ز ننگ و ز نام
شمارهٔ ۳۳۲: من نخواهم بکسی زهد و ریا بفروشم
شمارهٔ ۳۳۳: از غم خال لب تو گوشه نشینم
شمارهٔ ۳۳۴: شبی که زلف تو ای نازنین فتاد بدستم
شمارهٔ ۳۳۵: ما کار به تسبیح و به زنار نداریم
شمارهٔ ۳۳۶: ای عجب ما خسته جان از فرقت جانانه‌ایم
شمارهٔ ۳۳۷: دل کشد گه بحرم گاه سوی دیر مغانم
شمارهٔ ۳۳۸: بیاور باده ساقی تا دمی حالت بگردانم
شمارهٔ ۳۳۹: چون گل روی ترا در خور دیدار شدیم
شمارهٔ ۳۴۰: داده‌ام جان رو نما تا روی جانان دیده‌ام
شمارهٔ ۳۴۱: دهنش هیچ و از آن بوسه تمنا دارم
شمارهٔ ۳۴۲: کرده عشق تو چنان بیخبر و بی خویشم
شمارهٔ ۳۴۳: بس بدل هست خیال رخ نیکوی توام
شمارهٔ ۳۴۴: ساقی آن می‌بقدح کن که چو ما نوش کنیم
شمارهٔ ۳۴۵: مرغ قدسم من که در دام بلا افتاده‌ام
شمارهٔ ۳۴۶: افسوس که از حالت خود بیخبرانیم
شمارهٔ ۳۴۷: خبرت هست که بی لعل تو ما خونجگریم
شمارهٔ ۳۴۸: خوانند گر چه خلق جهان اصفهانیم
شمارهٔ ۳۴۹: دوش بهر گریه در هجرت مجالی داشتم
شمارهٔ ۳۵۰: مرغ سحر همانا زین ناله برکشیدن
شمارهٔ ۳۵۱: خوش بود دیده ز جان بستن و جانان دیدن
شمارهٔ ۳۵۲: گریم بکار دل من و دل هم بکار من
شمارهٔ ۳۵۳: ای زال جهان تا کی جان کندن و نوازدن
شمارهٔ ۳۵۴: دری به از در یکتای با صفای سخن
شمارهٔ ۳۵۵: یوسف رخی به چاه ذقن بسته راه من
شمارهٔ ۳۵۶: به ماه عارض خود زلف را حجاب مکن
شمارهٔ ۳۵۷: هرکس ندیده غارت و یغمای ترکمن
شمارهٔ ۳۵۸: حدیث یار چه حاصل ز غیر بشنیدن
شمارهٔ ۳۵۹: دارم بتی به غیر در مهر باز کن
شمارهٔ ۳۶۰: نگذاشت غم تنگ دهانت اثر از من
شمارهٔ ۳۶۱: از غبار خودنمائیها عمل را پاک کن
شمارهٔ ۳۶۲: آن سان سخن بگوی که بتوان نگاشتن
شمارهٔ ۳۶۳: خبرم نیست ز سر تا شده سودائی تو
شمارهٔ ۳۶۴: سواد موی تو اندر بیاض روی نکو
شمارهٔ ۳۶۵: ای دل من مبتلا در خم گیسوی تو
شمارهٔ ۳۶۶: طعنه بر ما مزن ای شیخ و به خود غره مشو
شمارهٔ ۳۶۷: ای کحل چشم اهل نظر خاک پای تو
شمارهٔ ۳۶۸: بیچارهٔی که نیست بجز حق پناه او
شمارهٔ ۳۶۹: آنکس که داده نسبت روی ترا بماه
شمارهٔ ۳۷۰: عشقت سپرد از دل دیوانه بدیوانه
شمارهٔ ۳۷۱: زان سفله وجودی که شریر است عدم به
شمارهٔ ۳۷۲: ما را چو از عدم بوجود اوفتاد راه
شمارهٔ ۳۷۳: ای در گرانمایه وای یار یگانه
شمارهٔ ۳۷۴: ای یار بکس وفا نکرده
شمارهٔ ۳۷۵: ای دلارام که اندر دل ما‌ آمده‌ای
شمارهٔ ۳۷۶: ای مقیم دل که‌ام شب شمع این کاشانه‌ای
شمارهٔ ۳۷۷: دی گفت زاهد از دو جهان چون گذشته‌ای
شمارهٔ ۳۷۸: چیست دنیا در ره سیل فنا ویرانه‌ای
شمارهٔ ۳۷۹: ساقی از آن دو جرعه که در جام کرده‌ای
شمارهٔ ۳۸۰: ستم ار بناتوانان ز ستمگری رسانی
شمارهٔ ۳۸۱: صاحب علم و عمل را رتبهٔ والاستی
شمارهٔ ۳۸۲: زالعلم حجاب الاکبر‌ام د عقل سودائی
شمارهٔ ۳۸۳: ما بجز عشق ندیدیم صلاح دیگری
شمارهٔ ۳۸۴: بگرفته خواب چشمم غم چشم نیم خوابی
شمارهٔ ۳۸۵: غیر خونابه چه خوردی ز می انگوری
شمارهٔ ۳۸۶: بیک خرام دل از من تو دلربا بردی
شمارهٔ ۳۸۷: جان بتنگ آمدم از غصهٔ بی همنفسی
شمارهٔ ۳۸۸: خواهی ارجا به لب آب روان بگزینی
شمارهٔ ۳۸۹: بخیال ماه رویت بودم ز ضعف حالی
شمارهٔ ۳۹۰: ای مه ز مهر اگر نظری سوی ما کنی
شمارهٔ ۳۹۱: تا کی ز حرص سیم مس رخ طلا کنی
شمارهٔ ۳۹۲: ای می‌فروش گر نظری سوی ما کنی
شمارهٔ ۳۹۳: الا که از می‌نخوت مدام بیخود و مستی
شمارهٔ ۳۹۴: تا کی دلا خموشی یکدم برآر زاری
شمارهٔ ۳۹۵: تا نگردی با خلایق یار بی عز و وقاری
شمارهٔ ۳۹۶: نیست بازار جهانرا به از این سودایی
شمارهٔ ۳۹۷: گشتیم پی یار نکو هر سر کوئی
شمارهٔ ۳۹۸: ایکه نام آن صنم را در بر من میبری
شمارهٔ ۳۹۹: دنیا زکف گذار چو دعوی دین کنی
شمارهٔ ۴۰۰: ای برادر چند دل آلودهٔ دنیا کنی
شمارهٔ ۴۰۱: چو کسی بعذرخواهی نرود ز بی گناهی
شمارهٔ ۴۰۲: چشم مستت همه مردم کشد از بی باکی
شمارهٔ ۴۰۳: چشم تو می‌نماید چون آهوی تتاری
شمارهٔ ۴۰۴: داد از دست تو کاینسان دلربائی میکنی
شمارهٔ ۴۰۵: نتوان گفت رخت را قمر آری آری
شمارهٔ ۴۰۶: گر نوازی ز کرم یا که کشی یا که به بندی
شمارهٔ ۴۰۷: تا زده‌ام خویش به دیوانگی
شمارهٔ ۴۰۸: گر نه ای دل پای بند طرهٔ طرار یاری
شمارهٔ ۴۰۹: هر گه بخاطرم تو پریوش گذر کنی
شمارهٔ ۴۱۰: روی تو هست موسی و چشم تو سامری
شمارهٔ ۴۱۱: به بندگان نکنی لطف چون تو از یاری
شمارهٔ ۴۱۲: برو بجو ز عمل مونسی و داد رسی
شمارهٔ ۴۱۳: گفت دانا پدری با پسر از آگاهی
شمارهٔ ۴۱۴: تو مرغ گلشن قدسی نه در خور قفسی
شمارهٔ ۴۱۵: قاصد کویش دلا تا نالهٔ شبگیر کردی
شمارهٔ ۴۱۶: دمی که پرده ز رخسار خود براندازی
شمارهٔ ۴۱۷: چوبدید خویشتن را همه حسن و دلربائی
شمارهٔ ۴۱۸: چه غم که رفت ز من در ره تو جان و تنی
شمارهٔ ۴۱۹: تا در ره مقصود به تشویش نیفتی
شمارهٔ ۴۲۰: منه به زمرهٔ انعام نام انسانی
شمارهٔ ۴۲۱: غنچه را نیست جز این علت خونین جگری
شمارهٔ ۴۲۲: چه باک خار وجودم شد ار فنای گلی
شمارهٔ ۴۲۳: اگر که لقمه ربایی ز خوان خاموشی

صغیر اصفهانی

آمارگیر وبلاگ