ما را شب فراق کجا خواب می برد
صد خواب را ز گریه ما آب می برد
داروی جان ما ز لبش ساز گو طبیب
زحمت چرا بشربت عناب میبرد
مخمور عشق را به جز آن لب علاج نیست
درد سر خماره می ناب میبرد
سر مینهد بصدق خم ابروی ترا
هر پارسا که سجده به محراب می برد
پیش رخ از رقیب بپوشان به ذقن
کر باغ میوه دزه به مهتاب می برد
گر آب دیده سوی نو آرد کمال را
خاشاک پیش گوهر سیراب می برد
تبریز اگر کند هوس او را ازین مقام
سیلاب اشک راست بر خاب می برد