کتابخانه دیجیتال

آذر بیگدلی

آذر بیگدلیدیوان اشعار | آذرغزل ها

487

شمارهٔ ۱: گفتی: که دلت از عشق پیوسته غمین بادا
شمارهٔ ۲: دور از تو جان سپردن، دشوار بود ما را
شمارهٔ ۳: روزی نگهی افتاد، بر روی کسی ما را؛
شمارهٔ ۴: کنم شبها ازین پس پاسبانی پاسبانش را
شمارهٔ ۵: مرده بودم از غمت، بر سر رسیدی دی مرا؟
شمارهٔ ۶: درد دل گویم و، بر طبع گران است تو را
شمارهٔ ۷: کی بود کی، رو بخاک آستان آرم تو را؟!
شمارهٔ ۸: دم مردن شدن دمساز چون من ناتوانی را
شمارهٔ ۹: هر گل که دمیده از گل ما
شمارهٔ ۱۰: رازی که از یاران نهان، با یار گفتم بارها؛
شمارهٔ ۱۱: تا کی بدرت نالیم، هر شب من و دربانها؟
شمارهٔ ۱۲: زمام ناقه گرفته است ساربان تنها
شمارهٔ ۱۳: سر آمد روز هجر و، با توام لب بر لب است امشب؛
شمارهٔ ۱۴: از آن لب شکوه ام بسیار و، هر شب
شمارهٔ ۱۵: آمد سحر به پرسش من یار با رقیب
شمارهٔ ۱۶: از خنده چه آلوده شود لب بعتابت
شمارهٔ ۱۷: مرا بکشتی و، بازم دل از تو خرسند است؛
شمارهٔ ۱۸: از بس دل امشبم ز تو نامهربان پر است
شمارهٔ ۱۹: بلبل ما را فغان دیگر است
شمارهٔ ۲۰: ز خود روم، چو پرو بال هستیم باز است
شمارهٔ ۲۱: غیر، بیهوده، پی یار وفادار من است
شمارهٔ ۲۲: آنچه از مکتوب من ظاهر نشد، نام من است؛
شمارهٔ ۲۳: فتاده از پی دل کودکان و غوغائی است
شمارهٔ ۲۴: تیر تو کز استخوان ما جست
شمارهٔ ۲۵: وصل، که در هر نفسم آرزوست؛
شمارهٔ ۲۶: افغان که رفت جانم و جانانم آرزوست
شمارهٔ ۲۷: مرغ اسیرم، چمنم آرزوست
شمارهٔ ۲۸: گلی و بلبلی تا در چمن هست
شمارهٔ ۲۹: بر آستان توام، شب چو شد، فغانی هست
شمارهٔ ۳۰: آمدی، دیر و، دلم کز دوریت خون میگریست؛
شمارهٔ ۳۱: این ترک تیغ بسته ی بازو گشاده کیست؟!
شمارهٔ ۳۲: کسی را چون به بیدادت شکی نیست
شمارهٔ ۳۳: دردی دارم که گفتنی نیست
شمارهٔ ۳۴: غمت، که غیر منش با کس آشنایی نیست
شمارهٔ ۳۵: سوخت دل، اما غبار کینه از کس برنداشت؛
شمارهٔ ۳۶: زبان، غمی که بدل داشتم نهان نگذاشت
شمارهٔ ۳۷: دوشم بپرسش آمد و تا لب گشود رفت
شمارهٔ ۳۸: ای که گفتی: ز در دوست درون نتوان رفت!
شمارهٔ ۳۹: حرف جورت، همه جا با همه کس خواهم گفت
شمارهٔ ۴۰: بر آستانه اش امشب خوشم که جانان گفت
شمارهٔ ۴۱: هم خنده خوش است و هم خرامت!
شمارهٔ ۴۲: هر مرغ که میپرد ز بامت
شمارهٔ ۴۳: چو بر مزار من آید بجلوه آن قد و قامت
شمارهٔ ۴۴: ز آن سویش ای نسیم صبا میفرستمت
شمارهٔ ۴۵: گیرم بعجز دامنت و جان سپارمت
شمارهٔ ۴۶: حیات جاودان بخشد بعاشق لعل خندانت
شمارهٔ ۴۷: کجا روم؟ که اگر باشدم ز دست شکایت
شمارهٔ ۴۸: نهم بپای کسی سر، که سر نهاده بپایت
شمارهٔ ۴۹: من از غمت، زبانی، با خلق در شکایت
شمارهٔ ۵۰: نهم بر خاک پهلو شب، باین امید در کویت
شمارهٔ ۵۱: وفا نگر، که وفائی ندیده از صیاد
شمارهٔ ۵۲: گفتمش حرفی و امید که در گوشش باد
شمارهٔ ۵۳: دلم، تاب تغافل، طاقت آزار هم دارد؛
شمارهٔ ۵۴: عاشقم و، عشق من زوال ندارد
شمارهٔ ۵۵: پیش عذار تو، مه جمال ندارد
شمارهٔ ۵۶: دلم، که شکوه ز بیداد دلبری دارد؛
شمارهٔ ۵۷: ز دشمنی بمنت، روزگار نگذارد
شمارهٔ ۵۸: قاصد، از ننگ زمن نامه بجایی نبرد
شمارهٔ ۵۹: گفتم: ای مه بی سبب یاری ز یاری بگذرد؟!
شمارهٔ ۶۰: چند روزی از سر کویت سفر خواهیم کرد
شمارهٔ ۶۱: کشته ی عشقت ننالید از تو، آهی هم نکرد
شمارهٔ ۶۲: دایه، کت در مهد زر ای سیم تن میپرورد
شمارهٔ ۶۳: یارم ز وفا چو دست گیرد
شمارهٔ ۶۴: روز محشر، که ز هر گوشه کسی برخیزد؛
شمارهٔ ۶۵: ما را دگری جز سگ او یار نباشد
شمارهٔ ۶۶: دم مرگم، ز غم هجر غمی بیش نباشد
شمارهٔ ۶۷: چو رویت، لاله ی رنگین نباشد
شمارهٔ ۶۸: خاکش، اگر ز دوری، بر باد رفته باشد
شمارهٔ ۶۹: یار بهر خاطر اغیار زارم میکشد
شمارهٔ ۷۰: آمد شب و، وقت یا رب آمد!
شمارهٔ ۷۱: از سینه دل رمید و بزلف تو رام ماند
شمارهٔ ۷۲: گفتا که: بسینه ز منت کینه نماند؟!
شمارهٔ ۷۳: شبی که غیر در آن آستان نمیماند
شمارهٔ ۷۴: پس از کشتن، نه بر سر قاتلم از کین نمیماند
شمارهٔ ۷۵: صید کنان میروی، ای صنم صید بند؛
شمارهٔ ۷۶: مشکل که نشانی ز شهیدان تو یابند
شمارهٔ ۷۷: نخست کاش در خانقاه می بستند
شمارهٔ ۷۸: ستمکشان تو، از شکوه لب چنان بستند؛
شمارهٔ ۷۹: مرا عجز و تو را بیداد دادند
شمارهٔ ۸۰: شراب شوق تو ما را چو در گلو ریزند
شمارهٔ ۸۱: مطرب امشب ناله سر کرده است، نایی میزند
شمارهٔ ۸۲: اهل وفا، بآرزوی دل نمیرسند؛
شمارهٔ ۸۳: یار شد بیوفا، کسی چکند؟!
شمارهٔ ۸۴: آنکه با اهل وفا نابسته پیمان بشکند
شمارهٔ ۸۵: ناله ی مرغ قفس، گر بچمن گوش کند
شمارهٔ ۸۶: جانم، از جانان حکایت میکند
شمارهٔ ۸۷: خو بجفا نگار من، کرده و بس نمیکند
شمارهٔ ۸۸: مرغان اولی اجنحه، کاندر طیرانند
شمارهٔ ۸۹: شب پره کو روز آفتاب نبیند
شمارهٔ ۹۰: با هم افسوس بتانی که در این ملک شهند
شمارهٔ ۹۱: کسی کز رشک نتواند که روزی با منت بیند
شمارهٔ ۹۲: گرت بخاک شهیدان گذار خواهد بود
شمارهٔ ۹۳: یاد باد آنکه ز یاری منت عار نبود
شمارهٔ ۹۴: دوشم، به اهل بزم سر گفتگو نبود
شمارهٔ ۹۵: بحسرت مردم و، آخر ندیدم روی یار خود
شمارهٔ ۹۶: از دلم داغ تمنای تو، مشکل برود؛
شمارهٔ ۹۷: بربست محمل ماه من، از تن توانم میرود؛
شمارهٔ ۹۸: با پسته ی خندانت، شکر بچکار آید؟!
شمارهٔ ۹۹: مرا، کام دل، ازنگاهی برآید
شمارهٔ ۱۰۰: ماه، بر روی چو ماهش نگرید
شمارهٔ ۱۰۱: قاصدا، نامه یی از کوی فلانی بمن آر
شمارهٔ ۱۰۲: وفادارا، وفای من نگهدار؛
شمارهٔ ۱۰۳: جز دل نالان مرا ای گل، نه دمساز دگر
شمارهٔ ۱۰۴: ایزد سرشته هر دل از آب و گل دگر
شمارهٔ ۱۰۵: بسته یی پای من و گویی: برو جای دگر
شمارهٔ ۱۰۶: میرمد صیاد، از نالیدن ما در قفس؛
شمارهٔ ۱۰۷: تا من افتادم بدام، افتاد غوغا در قفس؛
شمارهٔ ۱۰۸: با مشک خطت، یاد ز عنبر نکند کس
شمارهٔ ۱۰۹: چون صبر ز جور تو ستمگر نکند کس؟!
شمارهٔ ۱۱۰: صبحدم، در باغ هر کو خنده ی گل بایدش
شمارهٔ ۱۱۱: دلم، از بیکسی مینالد و، کس نیست دمسازش؛
شمارهٔ ۱۱۲: بمن باد صبا در پرده گوید کاش پیغامش
شمارهٔ ۱۱۳: مهی، که مایه ی شادی عالم است غمش
شمارهٔ ۱۱۴: از اسیران خود آن شه بیخبر بگذشت حیف
شمارهٔ ۱۱۵: مشکل که برم من جان، آسان چو تو بردی دل؛
شمارهٔ ۱۱۶: ای ساربان خدا را، آهسته رو بمنزل
شمارهٔ ۱۱۷: بی تو چو می در قدح ریزم و شکر بجام
شمارهٔ ۱۱۸: یک قطره خون، ز تیغ بتان وام کرده ام؛
شمارهٔ ۱۱۹: منت جفا ز وفا برگزیده آمده ام!
شمارهٔ ۱۲۰: در قفس خود را بیاد آشیان انداختم
شمارهٔ ۱۲۱: نکهتی امشب از آن زلف دو تا میخواستم
شمارهٔ ۱۲۲: اگر نه احتراز از شادی اغیار میکردم
شمارهٔ ۱۲۳: نمیگویم نمیکردی اگر شادم چه میکردم؟!
شمارهٔ ۱۲۴: در آن ساعت که بگرد تو ای خود کام میگردم
شمارهٔ ۱۲۵: شد عمر و، ز ایام دل شاد ندیدم؛
شمارهٔ ۱۲۶: نیم غمگین، ولی خود را غمین از بهر آن دارم؛
شمارهٔ ۱۲۷: گر روی تو بینم و بمیرم
شمارهٔ ۱۲۸: غمین، چند از برت با چشم خون آلود برخیزم؟!
شمارهٔ ۱۲۹: زنده کی از برت ای جان جهان برخیزم؟!
شمارهٔ ۱۳۰: شبی کت، غیر هم بزم است، اگر بیرون در باشم
شمارهٔ ۱۳۱: خوش آنکه از غم دل، حرفیش گفته باشم؛
شمارهٔ ۱۳۲: بود طریقه ی هوش، اینکه سر عشق بپوشم
شمارهٔ ۱۳۳: دردا که حریف راز دانم
شمارهٔ ۱۳۴: فقیرم، غیر آن درگاه، درگاهی نمیدانم!
شمارهٔ ۱۳۵: جانان نشسته تا من از شوق جان فشانم
شمارهٔ ۱۳۶: آمد از راه و نشد فرصت دیدن چکنم؟!
شمارهٔ ۱۳۷: آه از دمی که روز جزا گریه سر کنم
شمارهٔ ۱۳۸: درین گلشن چو شاخ گل، سرا پا گوش بنشینم
شمارهٔ ۱۳۹: خوش آنکه شبی با تو سخن گویم و گریم!
شمارهٔ ۱۴۰: شب عید است، در میخانه باید بستر اندازیم
شمارهٔ ۱۴۱: گر دل جویی، هوات جویم
شمارهٔ ۱۴۲: دوسه روز شد که پیدا نه ای، از کجات جویم؟!
شمارهٔ ۱۴۳: ما بخلد از سرکویت، بتماشا نرویم؛
شمارهٔ ۱۴۴: گرش این جفاست امسال، همان بیار گویم
شمارهٔ ۱۴۵: جان میدهد جان، آن لعل خندان
شمارهٔ ۱۴۶: دی، رشته یی بگردنم آن شاه مهوشان
شمارهٔ ۱۴۷: شاهی تو و، شاهان جهان همچو غلامان
شمارهٔ ۱۴۸: گدایان را، هوای بزم سلطانی و، سلطانان
شمارهٔ ۱۴۹: تو خسروی و، من سگت ای شاه خسروان
شمارهٔ ۱۵۰: نشسته میکشان، اهل هوس در خلوت جانان؛
شمارهٔ ۱۵۱: اشک من کآب زلالی است که نتوان گفتن
شمارهٔ ۱۵۲: شد از مرگ برادر، دل خراب و سینه ریش از من؛
شمارهٔ ۱۵۳: باز نامد قاصدی کامد بسویت، سوی من؛
شمارهٔ ۱۵۴: چون در دل شیرین بود از رشک شکر خون
شمارهٔ ۱۵۵: فزود هر نفسم عشق، کز خط شبگون؛
شمارهٔ ۱۵۶: چرا، هر جا مرا دیدی،از آنجا آمدی بیرون؟!
شمارهٔ ۱۵۷: من و دردت، که درمان من است این؛
شمارهٔ ۱۵۸: طبیبا، جان غم پرورد من بین
شمارهٔ ۱۵۹: ز میان میروم اینک، بکنارم بنشین
شمارهٔ ۱۶۰: بزبان حال دارم، گله بینهایت از تو؛
شمارهٔ ۱۶۱: از غیر، ایمنم، که بود پاسبان تو
شمارهٔ ۱۶۲: کی یار ریزد خون یار، آنگاه یاری همچو تو؟!
شمارهٔ ۱۶۳: غیر را خون دل از دیده روان است که تو
شمارهٔ ۱۶۴: صبح، مگر میدمد از کوی تو
شمارهٔ ۱۶۵: حسرتم این است در دل، کز فراق روی تو
شمارهٔ ۱۶۶: این مزد قاصدی است که آید ز کوی تو
شمارهٔ ۱۶۷: نمیکنم گله، اما ز بیوفائی تو
شمارهٔ ۱۶۸: شد از دو چشم توام، چشم خونفشان هر دو؛
شمارهٔ ۱۶۹: ای که بخون من شدت، ساعد نازنین فرو
شمارهٔ ۱۷۰: بر سر ره نشسته ام، قاصد کوی یار کو؟!
شمارهٔ ۱۷۱: بوی گل آورد باد، باده ی گلرنگ کو؟!
شمارهٔ ۱۷۲: نهم چون از غمت شب بر زمین ای شخ کمان پهلو
شمارهٔ ۱۷۳: کو خضر راهی؟ کز خیل آن ماه
شمارهٔ ۱۷۴: هر کسی یار کسی، تو از من دلباخته گل
شمارهٔ ۱۷۵: بدو زلف تو که یکسر دل مبتلا نشسته
شمارهٔ ۱۷۶: از روی فرخ فال بین، زلفش نگونسار آمده
شمارهٔ ۱۷۷: شب هجران، نمیدانم ز پی دارد سحر یا نه؟!
شمارهٔ ۱۷۸: جان اسیران سوختی، از کس برآمد دود؟ نه!
شمارهٔ ۱۷۹: نهی چو نام سگ خود، بمن مرا طلبی
شمارهٔ ۱۸۰: روز و شب، از رخ رخشنده ی شاه عجبی
شمارهٔ ۱۸۱: مرا بجرم وفای من از جفا کشتی
شمارهٔ ۱۸۲: ای باد بامدادی، میآیی از چه وادی؟!
شمارهٔ ۱۸۳: غم نیست دلا در دی، گر توبه ز می کردی؛
شمارهٔ ۱۸۴: از جفا، اهل وفا را بزبان آوردی
شمارهٔ ۱۸۵: دل ز یار کهن، مگر کندی
شمارهٔ ۱۸۶: چو دل ز دردم، چو جان ز داغم، فگار کردی چرا ز یاری
شمارهٔ ۱۸۷: نمی پرسی ز غمناکان، دلت شاد است پنداری؟!
شمارهٔ ۱۸۸: بگاه رقص، چون در انجمن می در قدح ریزی
شمارهٔ ۱۸۹: فغان که عمر سرآمد در انتظار کسی
شمارهٔ ۱۹۰: وقتی بغمم رسیده باشی
شمارهٔ ۱۹۱: خوش آنکه بسر رسیده باشی
شمارهٔ ۱۹۲: بیچاره بلبلی، که نبیند رخ گلی
شمارهٔ ۱۹۳: فرخنده تر از مرغ بهشت است حمامی
شمارهٔ ۱۹۴: هم بروش ظریفی، هم بصفا تمامی
شمارهٔ ۱۹۵: ماه رخش چو بنمود، از طرف بام نیمی
شمارهٔ ۱۹۶: تا می نخوری، قد رخ زرد ندانی ؛
شمارهٔ ۱۹۷: بر آستان، مگرم پاسبان بگردانی
شمارهٔ ۱۹۸: تو را که گفت : رخ از دوستان بگردانی؟!
شمارهٔ ۱۹۹: یاری من، ای یار جفا کار چه دانی؟!
شمارهٔ ۲۰۰: بیک ایما، همانکه میدانی
شمارهٔ ۲۰۱: ای بسیما، همانکه میدانی؛
شمارهٔ ۲۰۲: کنی تا چند آزارم که زاریهای من بینی؟!
شمارهٔ ۲۰۳: پیران بی گنه را، کشتی گر از نگاهی؛
شمارهٔ ۲۰۴: کجایی یوسف ثانی، کجایی؟!
شمارهٔ ۲۰۵: دلا، پیام من و او، اگر بهم تو نگویی
شمارهٔ ۲۰۶: کاکل عنبرین نهان، زیر کلاه کرده یی
شمارهٔ ۲۰۷: چند روزی شد، که از من بی سبب رنجیده یی

آذر بیگدلی

آمارگیر وبلاگ