ای بسیما، همانکه میدانی؛
تو شهی، ما همانکه میدانی
ز آستان تو، عاشقان رفتند؛
مانده بر جا همانکه میدانی
کوهکن، جان ز شوق کند که داشت
کارفرما همانکه میدانی
چون خرامان بگلشنت بیند
افتد از پا همانکه میدانی
صبح نوروز، روی روشن تو؛
شام یلدا همانکه میدانی
باشد آذر، که شاد بنشینم
یک نفس با همانکه میدانی