کتابخانه دیجیتال

میرزا حبیب خراسانی

میرزا حبیب خراسانیدیوان اشعار | حبیبغزل ها

185

شمارهٔ ۱: بالله که یکی از خود بخودآ
شمارهٔ ۲: نهان در خاک کن ما و توئی را
شمارهٔ ۳: جوهر قدسی، نهفته رخ در آب و گل چرا
شمارهٔ ۴: هر شب من و دل تا سحر در گوشه ویرانه ها
شمارهٔ ۵: سالها بر کف گرفتم سبحه صد دانه را
شمارهٔ ۶: محو آن روی پریواریم ما
شمارهٔ ۷: بربسته دست جور فلک پای اگر مرا
شمارهٔ ۸: ای عشق گرفتی سخت ناگاه دهان ما را
شمارهٔ ۹: کرد چرخ دورو، دو موی مرا
شمارهٔ ۱۰: روز و شب در حسرت و اندوه تیماری چرا
شمارهٔ ۱۱: دل دیوانه بدر شد سحر از خانه ما
شمارهٔ ۱۲: فکر و اندیشه بیهوده چرا
شمارهٔ ۱۳: میبرد خیل غم اسیر مرا
شمارهٔ ۱۴: شیخنا تا کی گرانتر می کنی عمامه را
شمارهٔ ۱۵: بحر اندیشه فرو برده بیک بار مرا
شمارهٔ ۱۶: ای برده دل ما و سپرده دل خود را
شمارهٔ ۱۷: امشب آن ترک وعده داده مرا
شمارهٔ ۱۸: از عقل، عشق کرده عجب بی خبر مرا
شمارهٔ ۱۹: صافی آبست ز آبگینه هویدا
شمارهٔ ۲۰: چه شده باز چه افتاده مرا
شمارهٔ ۲۱: خیل انده ز جای برد مرا
شمارهٔ ۲۲: یارب بدست ما که داد امشب گریبان ترا
شمارهٔ ۲۳: ایکه کشتی ز انتظار مرا
شمارهٔ ۲۴: خریدستی بهیچ ایخواجه ما را
شمارهٔ ۲۵: مده بغمزه اجازت دو چشم جادو را
شمارهٔ ۲۶: چون ترک جنک جوی من از در در آیدا
شمارهٔ ۲۷: آنکو سرشت مهر تو اندر سرشت ما
شمارهٔ ۲۸: پر کن از خم می کدوی مرا
شمارهٔ ۲۹: من خرابم شش جهت آباد باشد یا خراب
شمارهٔ ۳۰: ایدو زلفت سپاه بی ترتیب
شمارهٔ ۳۱: چشم تو امشب شده مست از شراب
شمارهٔ ۳۲: برخیز و در قدح فکن آن جوهر مذاب
شمارهٔ ۳۳: ایکه گوئی شاه خوبانرا وفائی نیست، هست
شمارهٔ ۳۴: در کوی عشقبازی ننگ است و نام نیست
شمارهٔ ۳۵: بندگی درکوی عشق از پادشائی خوشتر است
شمارهٔ ۳۶: نیمه رفت از شب اکنون هیچکس بیدار نیست
شمارهٔ ۳۷: خوبی بخوش اندامی و سیمین ذقنی نیست
شمارهٔ ۳۸: بزم عشرت بژاژخائی نیست
شمارهٔ ۳۹: زردی برگ خزان عکس رخ زرد من است
شمارهٔ ۴۰: بندگی بر در مردان خدا دین من است
شمارهٔ ۴۱: این کیست چنین ستاده سرمست
شمارهٔ ۴۲: در سلسله عشق که بگسیختنی نیست
شمارهٔ ۴۳: بیا زاهد مزن دم زین خرافات
شمارهٔ ۴۴: صوفی امروز مگرمست زجامی دگر است
شمارهٔ ۴۵: ملک تسلیم و رضا دولت درویشان است
شمارهٔ ۴۶: در ره عشق نامرادی نیست
شمارهٔ ۴۷: چهر حق را جلوه اندر کعبه و میخانه نیست
شمارهٔ ۴۸: ما را بشیخ شهر سوال و جواب نیست
شمارهٔ ۴۹: در مدرسه علم و عمل آموختنی نیست
شمارهٔ ۵۰: دوش با یک جام می ساقی خرابم کرده است
شمارهٔ ۵۱: هر چه پوئی جز ره حق باطل است
شمارهٔ ۵۲: قسم تو اگر بیش بود کم شدنی نیست
شمارهٔ ۵۳: بشکست اگر جام سر سنگ سلامت
شمارهٔ ۵۴: این کیست که او پرده ز رخسار کشیده است
شمارهٔ ۵۵: ذوق عارف دگر و مشرب عامی دگراست
شمارهٔ ۵۶: بر لبم گوش نه که بانگ نی است
شمارهٔ ۵۷: تسبیح تو ایشیخ که صد دانه تمام است
شمارهٔ ۵۸: از داغ غمت هر که دلش سوختنی نیست
شمارهٔ ۵۹: اگنون که گذشته ز شب تیره دو پاس است
شمارهٔ ۶۰: تو را آئینه محتاج حلب نیست
شمارهٔ ۶۱: شیخ و زاهد دوش اگر منع از شرابم کرده است
شمارهٔ ۶۲: مطرب امروز مگر نغمه سرائی دگر است
شمارهٔ ۶۳: ای مغبچه کو ره خرابات
شمارهٔ ۶۴: از هیچ دری حاجت درویش روا نیست
شمارهٔ ۶۵: خانه گه تاریک و گاهی روشن است
شمارهٔ ۶۶: هر سر که بسودای طلب باختنی نیست
شمارهٔ ۶۷: امروز جمال تو طرح دگر افتاده است
شمارهٔ ۶۸: یک امشبی که توئی در برابرم سرمست
شمارهٔ ۶۹: سلیمان را جز این تن اهرمن نیست
شمارهٔ ۷۰: این خرمن هستی که بجز سوختنی نیست
شمارهٔ ۷۱: فلک از سینه ما دود آهی است
شمارهٔ ۷۲: کار ما باز مشکل افتاده است
شمارهٔ ۷۳: این نفس بداندیش بفرمان شدنی نیست
شمارهٔ ۷۴: از شیخ بپرسید گر از اهل کتاب است
شمارهٔ ۷۵: با دوستان ثشسته چه جای ملامت است
شمارهٔ ۷۶: در میان عاشق و معشوق رازی دیگر است
شمارهٔ ۷۷: شکسته زلف یکی ترک مست یار منست
شمارهٔ ۷۸: در حجاب خرقه و دستار، مستی خوشتر است
شمارهٔ ۷۹: در محفل اغیار همه غنج و دلال است
شمارهٔ ۸۰: این خانه که پیوسته در او جوش و خروش است
شمارهٔ ۸۱: دلم در سینه چون ساغر بجوش است
شمارهٔ ۸۲: ما روی بمیخانه و زاهد بحجاز است
شمارهٔ ۸۳: آب بودم صحبت آذر گلابم کرده است
شمارهٔ ۸۴: شه وجود عجب قاصدی فرستاده است
شمارهٔ ۸۵: دستار تو ای شیخ که صد حلقه فزون است
شمارهٔ ۸۶: بکیش زاهدان گرمی حرام است
شمارهٔ ۸۷: زمامم در کف پیری فقیر است
شمارهٔ ۸۸: من که بی پیمانه مستم حاجت پیمانه نیست
شمارهٔ ۸۹: چون باده بجام است همه کار بکام است
شمارهٔ ۹۰: گر خدای سپهر یار من است
شمارهٔ ۹۱: دل عاشق که نازکتر زجام است
شمارهٔ ۹۲: دوستان نوبت سپیده دم است
شمارهٔ ۹۳: ایخواجه شنیدم که لبت کان نبات است
شمارهٔ ۹۴: شد وقت سحر چشم تو تا چند بخواب است
شمارهٔ ۹۵: آن جامه بر آن بدن چه زیباست
شمارهٔ ۹۶: عشق است که اندر دو جهان راه نجات است
شمارهٔ ۹۷: کس نیست که از لعل تو دشنام شنیده است
شمارهٔ ۹۸: از زلف سیاهت که همه چین و شکنج است
شمارهٔ ۹۹: نوبت عشرت است و وقت صبوح
شمارهٔ ۱۰۰: تو را مسجد مرا میخانه ای شیخ
شمارهٔ ۱۰۱: قدم بگذار و از ما بگذر ای شیخ
شمارهٔ ۱۰۲: روز بحث از رساله دارد شیخ
شمارهٔ ۱۰۳: بکوی میفروشم بار دادند
شمارهٔ ۱۰۴: شیخ است و حلقه بر در خمار میزند
شمارهٔ ۱۰۵: بخت اگر یاری کند دلدار دلداری کند
شمارهٔ ۱۰۶: دو چشم مست تو کز خواب ناز برخیزد
شمارهٔ ۱۰۷: دیشب مغی از خانه خمار برآمد
شمارهٔ ۱۰۸: نام مه گل را مه خرداد نهادند
شمارهٔ ۱۰۹: زاهدی از صومعه بیزار شد
شمارهٔ ۱۱۰: افسانه بد مستی ما دوش سمر شد
شمارهٔ ۱۱۱: تا می بکیش زاهد و مفتی حرام شد
شمارهٔ ۱۱۲: شیخناشب تا سحر مست و خراب از باده بود
شمارهٔ ۱۱۳: موج زد اشکی و ما را آب برد
شمارهٔ ۱۱۴: دم زد لبی از شکوه، نیش نام نهادند
شمارهٔ ۱۱۵: در ازل باده کشان چون گل پیمانه زدند
شمارهٔ ۱۱۶: شیخنا افتان و خیزان بر در میخانه بود
شمارهٔ ۱۱۷: گفتم از لعل لبت یک بوسه، گفت آری شود
شمارهٔ ۱۱۸: ز گیسویت سخن با شانه گفتند
شمارهٔ ۱۱۹: ترک من سبزه گرد لب دارد
شمارهٔ ۱۲۰: کاوس کیانی که کیش نام نهادند
شمارهٔ ۱۲۱: کارم از عشق بسی مشکل و دشوار بود
شمارهٔ ۱۲۲: رفته سه سال تا مه خرداد
شمارهٔ ۱۲۳: شیخ و زاهد را خمیر از سبحه صد دانه بود
شمارهٔ ۱۲۴: پسته گر چون لعل جانبخش تو خندانی کند
شمارهٔ ۱۲۵: گفتمش هندوی زلفت، گفت طراری کند
شمارهٔ ۱۲۶: من در این صحرا نهادم پا که نخجیرم کنند
شمارهٔ ۱۲۷: چه بازی دوش در میخانه کردند
شمارهٔ ۱۲۸: دمبدم عمر میرود بر باد
شمارهٔ ۱۲۹: دست ساقی دوش در محفل درخت طور بود
شمارهٔ ۱۳۰: یاد آنروزیکه کس را ره در این محضر نبود
شمارهٔ ۱۳۱: هر کسی در جهان غمی دارد
شمارهٔ ۱۳۲: ابر اندک ترشحی دارد
شمارهٔ ۱۳۳: گاهی سخن از عشق بگوئید بگوئید
شمارهٔ ۱۳۴: تا چند از این خاک بمیرید و بزائید
شمارهٔ ۱۳۵: شیخنا خیزو برون آی ز خود گامی چند
شمارهٔ ۱۳۶: ساقی سخن ز مشعله طور می کند
شمارهٔ ۱۳۷: خوشا دردی که درمانی ندارد
شمارهٔ ۱۳۸: شب دوشین که روز فرهی بود
شمارهٔ ۱۳۹: مهرش از دل مگو بدر نرود
شمارهٔ ۱۴۰: قاصد آمد سحرگه از بغداد
شمارهٔ ۱۴۱: می زدن در بزم نادانان ز نادانی بود
شمارهٔ ۱۴۲: شیخ و زاهد گر مرا مردود و کافر گفته اند
شمارهٔ ۱۴۳: معاشران قدح نوش اگر صواب کنند
شمارهٔ ۱۴۴: نیست جز عشق را رکوع و سجود
شمارهٔ ۱۴۵: ایخوش آنروزیکه شمعی بود و پروانه نبود
شمارهٔ ۱۴۶: هیچ می گوئی مراد دلداده ای دیوانه بود
شمارهٔ ۱۴۷: این پایه که عقل و هنرش نام نهادند
شمارهٔ ۱۴۸: حق بمن بنده چشم روشن داد
شمارهٔ ۱۴۹: این سنگ جز بلطف تو گوهر نمی شود
شمارهٔ ۱۵۰: خوشا کاین خانه را ویرانه سازند
شمارهٔ ۱۵۱: پیر مغان گناه مرا گر ثواب کرد
شمارهٔ ۱۵۲: کفر زلف تو عرض ایمان کرد
شمارهٔ ۱۵۳: صبح است و صبوح است بیائید بیائید
شمارهٔ ۱۵۴: میزند روز و شب جرس فریاد
شمارهٔ ۱۵۵: بیا که طره تو میل شور و شر دارد
شمارهٔ ۱۵۶: بنده گر سر بر آستان باشد
شمارهٔ ۱۵۷: هر دم بشارتهای دل از هاتف جان می رسد
شمارهٔ ۱۵۸: آزار تو ایدوست دل آزار نباشد
شمارهٔ ۱۵۹: حلقه بر هر در زدم دیدم در میخانه بود
شمارهٔ ۱۶۰: شاهدی مستانه آمد زاهدی مستور شد
شمارهٔ ۱۶۱: ترکیم سحرگاهان، در بستر خواب آمد
شمارهٔ ۱۶۲: ساقی امشب گوئیا زردشت پیغمبر بود
شمارهٔ ۱۶۳: هردم بشارتهای جان، از هاتف دل میرسد
شمارهٔ ۱۶۴: عمر برآمد مرا به نیمه هفتاد
شمارهٔ ۱۶۵: بنقد حال شدم خاک هر چه بادا باد
شمارهٔ ۱۶۶: ترکم امشب بسرا بیخود و مدهوش آمد
شمارهٔ ۱۶۷: هر که امروز فکر فردا کرد
شمارهٔ ۱۶۸: خوشا شراب و جوانی و می ببانگ سرود
شمارهٔ ۱۶۹: بنویس نامه گر رقم قتل ما بود
شمارهٔ ۱۷۰: مثال مومن از مزمار گفتند
شمارهٔ ۱۷۱: باغ را نوبت نشور آمد
شمارهٔ ۱۷۲: تیره شد گیتی و هنگام طرب باز آمد
شمارهٔ ۱۷۳: آمد مه خورداد که در غم نتوان بود
شمارهٔ ۱۷۴: حرف ما با تو شب دوش چه بود
شمارهٔ ۱۷۵: دوش ترک مست ما با طره آشفته بود
شمارهٔ ۱۷۶: کفر زلف تو دگر باره مسلمانم کرد
شمارهٔ ۱۷۷: چشم مست تو مگر باز چه در سر دارد
شمارهٔ ۱۷۸: لطف تو سنگ را بنظر گوهر آورد
شمارهٔ ۱۷۹: این همه آشوب و غوغا بر سر کوی تو چند
شمارهٔ ۱۸۰: نگینی گر بدست جم نباشد
شمارهٔ ۱۸۱: باده نوشان بیخود از جام تواند
شمارهٔ ۱۸۲: بهار شد که جهان خرمی ز سر گیرد
شمارهٔ ۱۸۳: عشق آمد و یکباره ز خود بی خبرش کرد
شمارهٔ ۱۸۴: میرود نیسان و میآید ایار
شمارهٔ ۱۸۵: نبیند روی لیلی کس در این دار
شمارهٔ ۱۸۶: بر چهره تو طره پیراسته خوشتر
شمارهٔ ۱۸۷: الا تا کی حدیث از عمر و عمار
شمارهٔ ۱۸۸: ای گشته یک امروز تو از محفل ما دور
شمارهٔ ۱۸۹: در دشت مرو بصید نخجیر
شمارهٔ ۱۹۰: چه خوش است آنکه شبی از سر شب تا بسحر
شمارهٔ ۱۹۱: بر خیز که خاست باد شبگیر
شمارهٔ ۱۹۲: خواجه در آرزوی عمر دراز
شمارهٔ ۱۹۳: شوریست عجب در سر شوریده سران باز
شمارهٔ ۱۹۴: بر وی درازتر شود این آرزو و آز
شمارهٔ ۱۹۵: زان طره در هم دل آویز
شمارهٔ ۱۹۶: گوهر خود را هویدا کن کمال اینست و بس
شمارهٔ ۱۹۷: خروس صبح زد سبوح و قدوس
شمارهٔ ۱۹۸: نوبتی صبح فرو کوفت کوس
شمارهٔ ۱۹۹: نه درد جوی و نه اندر هوای درمان باش
شمارهٔ ۲۰۰: گفته بودی کز پریشانی شدم چون موی خویش
شمارهٔ ۲۰۱: حلقه در گوش چو دف چنگ صفت سر در پیش
شمارهٔ ۲۰۲: دل نبندی بچرخ و دورانش
شمارهٔ ۲۰۳: بدستم افتد اگر باز زلف پر شکنش
شمارهٔ ۲۰۴: ای آفت جان و فتنه هوش
شمارهٔ ۲۰۵: تو خواجه ای و منت جون غلام حلقه بگوش
شمارهٔ ۲۰۶: هر چه آید ز رنج و راحت پیش
شمارهٔ ۲۰۷: گر دماغت تر نشد ای شیخ شهر از جام عشق
شمارهٔ ۲۰۸: چون گریزد شیخ شهر از نام عشق
شمارهٔ ۲۰۹: نزند دم فلک بجز دم عشق
شمارهٔ ۲۱۰: باز رسید از یمن، نفخه زحمن عشق
شمارهٔ ۲۱۱: نیمه از خاک و نیمه از افلاک
شمارهٔ ۲۱۲: رفت از عمرم ای پسر چل سال
شمارهٔ ۲۱۳: چند از این ترهات بیحاصل
شمارهٔ ۲۱۴: هر روز بدیدار تو آیم ز در دل
شمارهٔ ۲۱۵: هر چه در قرآن خدا فرموده از خمرو عسل
شمارهٔ ۲۱۶: شکرلله که شدی باخبر از عالم دل
شمارهٔ ۲۱۷: این خواجه گر رهد ز غم و حسرت اجل
شمارهٔ ۲۱۸: گرد لعل دلفریبت کرده منزل تیره خال
شمارهٔ ۲۱۹: میرود اندیشه عشق تو چون جان در تنم
شمارهٔ ۲۲۰: هان و هان ای بهار فضل و کمال
شمارهٔ ۲۲۱: امشب بدر پیر مغان ولوله داریم
شمارهٔ ۲۲۲: چنان دیوانه و بیهوش و مستم
شمارهٔ ۲۲۳: بخاطر از کسی باری ندارم
شمارهٔ ۲۲۴: افتد که شبی از کف تو جام ستانیم
شمارهٔ ۲۲۵: ما بپای خم می سر بشکنیم
شمارهٔ ۲۲۶: مستانه باز تا در میخانه میروم
شمارهٔ ۲۲۷: تا بکی همراهی این عقل سرگردان کنم
شمارهٔ ۲۲۸: نیمه هشیاریم و یک نیم دگر مستانه ایم
شمارهٔ ۲۲۹: خداوندا عجب شوریده رائیم
شمارهٔ ۲۳۰: بجرم آنکه تو خون کرده ای دل ما را
شمارهٔ ۲۳۱: بنده ام بنده ولی بیخردم
شمارهٔ ۲۳۲: در این خرمن گدائی خوشه چینم
شمارهٔ ۲۳۳: دوش دو بهره نرفته ز شبم
شمارهٔ ۲۳۴: ما بیخودان مست که رند و قلندریم
شمارهٔ ۲۳۵: در رود کنگ دره تنگی گرفته ایم
شمارهٔ ۲۳۶: ای خواجه با تو من سخنی مختصر کنم
شمارهٔ ۲۳۷: گر تو می در خواب خوردی، ما به بیداری زنیم
شمارهٔ ۲۳۸: زر چه باشد که نثار کف پای تو کنم
شمارهٔ ۲۳۹: بتقریبی ز ما گاهی ببر نام
شمارهٔ ۲۴۰: یک بوسه زلعل لب دلجوی تو خواهم
شمارهٔ ۲۴۱: ما راز نهانیم که در قلب جهانیم
شمارهٔ ۲۴۲: از قول دوست ما بیکی مرحبا خوشیم
شمارهٔ ۲۴۳: چون شود سردی فزون کار می و ساغر کنم
شمارهٔ ۲۴۴: بتی شیرین لب اما ترشروی و تند خو دارم
شمارهٔ ۲۴۵: باده پیش آر که ما گوش بغوغا ندهیم
شمارهٔ ۲۴۶: با سبوی میفروشان دست بیعت داده ایم
شمارهٔ ۲۴۷: ما قدح جز زکف شاهد صادق نزنیم
شمارهٔ ۲۴۸: گر میخری شکسته تو خود ما شکسته ایم
شمارهٔ ۲۴۹: من بجز کار می و ساقی و ساغر نکنم
شمارهٔ ۲۵۰: بار دیگر یارجویان بر در دیار آمدیم
شمارهٔ ۲۵۱: ما بدین درگه بامید گدائی آمدیم
شمارهٔ ۲۵۲: بیا که روی سوی کوی میفروش کنیم
شمارهٔ ۲۵۳: بیا یکدم بگرد دل بر آئیم
شمارهٔ ۲۵۴: از باده دوش سخت مخمورم
شمارهٔ ۲۵۵: دیشب بیاد چشم تو بیدار بوده ایم
شمارهٔ ۲۵۶: ز آبادی بویرانی رسیدیم
شمارهٔ ۲۵۷: بر آن سرم که بکوی مغان سرای کنم
شمارهٔ ۲۵۸: بر در میخانه امشب بزم نو آئین کنم
شمارهٔ ۲۵۹: روزی فتد آخر که من این دام ببرم
شمارهٔ ۲۶۰: من بشیشه درون پری دارم
شمارهٔ ۲۶۱: ما فرو مانده در این ره به نخستین قدمیم
شمارهٔ ۲۶۲: با خراباتیان رهی دارم
شمارهٔ ۲۶۳: دلی از نازکی چون شیشه دارم
شمارهٔ ۲۶۴: بگشای در خانه که نره گدائیم
شمارهٔ ۲۶۵: خیز تا رخت از این کوی بیکسوی کنیم
شمارهٔ ۲۶۶: من صراحی بزیر کش دارم
شمارهٔ ۲۶۷: خیز ای همدم که یکدم ناله و زاری کنیم
شمارهٔ ۲۶۸: من پرستار روی و موی توام
شمارهٔ ۲۶۹: باز از دل شیدائی، شوریده سری دارم
شمارهٔ ۲۷۰: ما فاطمیان سید عالی نسبستیم
شمارهٔ ۲۷۱: رفتی و رخ خوب تر اسیر ندیدیم
شمارهٔ ۲۷۲: در کوی دوست با غم و باشیون آمدیم
شمارهٔ ۲۷۳: خیال جنت الماوی نداریم
شمارهٔ ۲۷۴: اگر بگسستی از ما، غم نداریم
شمارهٔ ۲۷۵: یک نیمه دل را به جمال تو سپردیم
شمارهٔ ۲۷۶: خیز ای بت شنگول و بده باده که مستیم
شمارهٔ ۲۷۷: ای بار خدا ره بسوی خویش نمایم
شمارهٔ ۲۷۸: ز لعل دلکشت ای یارجانی مطلبی دارم
شمارهٔ ۲۷۹: شبی که تنگ لبت را چو جان ببر گیرم
شمارهٔ ۲۸۰: ایکاش که چون موی ابر روی تو افتم
شمارهٔ ۲۸۱: با سر زلف پریش تو کشاکش دارم
شمارهٔ ۲۸۲: ما چرا سخت در این حلقه گرفتار شدیم
شمارهٔ ۲۸۳: دیوانه ام دیوانه ام
شمارهٔ ۲۸۴: ما بسی مرحله دور و دراز آمده ایم
شمارهٔ ۲۸۵: تشویش بدو زشت و کم و بیش نداریم
شمارهٔ ۲۸۶: برخیز که گرد دل درویش برآئیم
شمارهٔ ۲۸۷: خیز که تا بر در دل ره کنیم
شمارهٔ ۲۸۸: سبحه را دیشب بشیخ شهر بردم ارمغان
شمارهٔ ۲۸۹: نز خدایم میتوان بگریختن
شمارهٔ ۲۹۰: گر نیستی از عاشقان از عاشقی افسانه کن
شمارهٔ ۲۹۱: بنده را سر بر آستان بودن
شمارهٔ ۲۹۲: جان و تن را بعشق سودا کن
شمارهٔ ۲۹۳: ترکانه سحر تاخته آمد بسر من
شمارهٔ ۲۹۴: وقت سحر آمد اهل ترتیب سحر کن
شمارهٔ ۲۹۵: شب آمد جام می را مرحبا کن
شمارهٔ ۲۹۶: خاتم از دست اهرمن بستان
شمارهٔ ۲۹۷: در دل ویران خیال رای تو مهمان
شمارهٔ ۲۹۸: روز و شب بیهده با اختر خود جنگ مکن
شمارهٔ ۲۹۹: خدای جهان در جهان جهان
شمارهٔ ۳۰۰: عیب دانشور بود با ناکسان صهبا زدن
شمارهٔ ۳۰۱: رخ است آن یا چمن یا باغ نسرین
شمارهٔ ۳۰۲: آن لعل لب و دهان خندان
شمارهٔ ۳۰۳: بچنگ دیو اسیرم بدست غول زبون
شمارهٔ ۳۰۴: روز ابر و ترشح باران
شمارهٔ ۳۰۵: نمیدانم چه کردی با دل من
شمارهٔ ۳۰۶: ای دشمن جان من و ای خیره تن من
شمارهٔ ۳۰۷: عید شد باده مغانه بزن
شمارهٔ ۳۰۸: کس را مسنج جز بترازوی خویشتن
شمارهٔ ۳۰۹: چندانکه زیم با دل آسوده زیم من
شمارهٔ ۳۱۰: نکرده ای ببر ای سرو جامه گلگون
شمارهٔ ۳۱۱: در کفت دارم، دلی خارش بکن رارش بکن
شمارهٔ ۳۱۲: امروز امیر در میخانه توئی تو
شمارهٔ ۳۱۳: می نخوردی سخن از باده و از جام بگو
شمارهٔ ۳۱۴: سر تا بقدم ترک منا، جان و دلی تو
شمارهٔ ۳۱۵: مبر در پیش زاهد نام باده
شمارهٔ ۳۱۶: آن مست ببین بی خبر از خویش فتاده
شمارهٔ ۳۱۷: ندارم توشه ای از بهر این ره
شمارهٔ ۳۱۸: چهره را رنگی بده آبی بده
شمارهٔ ۳۱۹: من بدین کهنه دلق و کهنه کلاه
شمارهٔ ۳۲۰: ایشیخ جز این خرقه و دستار چه داری
شمارهٔ ۳۲۱: زلفکا چند حیله ساز کنی
شمارهٔ ۳۲۲: تن همه زشتی و بدی یارجلاخذبیدی
شمارهٔ ۳۲۳: شیخنا بگذر از توئی و منی
شمارهٔ ۳۲۴: این طره پر چین که شکن در شکن استی
شمارهٔ ۳۲۵: هر جا سخن از شکر و قند و عسل استی
شمارهٔ ۳۲۶: ای خواجه شنیدستم زین کوچه رهی داری
شمارهٔ ۳۲۷: سخن بگوی که شیرین لب و شکردهنی
شمارهٔ ۳۲۸: قربان مقدمت که ببزم من آمدی
شمارهٔ ۳۲۹: گر تلخ کنی و گر ترش روی
شمارهٔ ۳۳۰: با رقیبان سر سفر داری
شمارهٔ ۳۳۱: چون شود با ما اگر رسم ستم کمتر کنی
شمارهٔ ۳۳۲: شنیدستم که با یاری نهانی
شمارهٔ ۳۳۳: از فکرت و اندیشه در آزار چرائی
شمارهٔ ۳۳۴: ترک من نیمه شب از در با چراغ آید همی
شمارهٔ ۳۳۵: ترک بدخوی جفا جوی بلا بالا توئی
شمارهٔ ۳۳۶: چرا میل دل آزاری نداری
شمارهٔ ۳۳۷: اگر یک جرعه می در شیشه داری
شمارهٔ ۳۳۸: رفتم بدر پیر خرابات تو بودی
شمارهٔ ۳۳۹: هر که را در ره طلب بینی
شمارهٔ ۳۴۰: بده ایساقی بزم آنقدح هوش زدای
شمارهٔ ۳۴۱: آشکارا، روز طعن و لعن زندان میکنی
شمارهٔ ۳۴۲: امروز مرا جام ز باده تهی استی
شمارهٔ ۳۴۳: تو از عالم جز این یکدم نداری
شمارهٔ ۳۴۴: رهم در بزم جان و دل تو دادی
شمارهٔ ۳۴۵: شنیده ام که تو ای خواجه کیمیا داری
شمارهٔ ۳۴۶: ای تیره تن ما که بجان دشمن مائی
شمارهٔ ۳۴۷: یک امشبی که تو آسوده در کنار منی
شمارهٔ ۳۴۸: خواهی از حرف بد اندیش سلامت باشی
شمارهٔ ۳۴۹: امشب که منم با تو در اینخانه خالی
شمارهٔ ۳۵۰: بجان دشمن بغیر تن نداری
شمارهٔ ۳۵۱: تا چند کند دست تو با زلف تو بازی
شمارهٔ ۳۵۲: رفته از ما و تو منی و توئی
شمارهٔ ۳۵۳: هی خویش بیارای و خر خویش بیارای
شمارهٔ ۳۵۴: تو با لب نمکین از چه قند گفتاری
شمارهٔ ۳۵۵: در ده قدح باده که با زخم فراقی
شمارهٔ ۳۵۶: چه خوش بود که شبی در کنار من خسبی
شمارهٔ ۳۵۷: تا لاله صفت جانا گلگونه قبا کردی

میرزا حبیب خراسانی

آمارگیر وبلاگ