به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۶: در کار آویز و گفت و گو را بگذار

1580عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

در کار آویز و گفت و گو را بگذار
کز گفت نشد هیچ کسی برخوردار
از گفت چه سود، کار می باید کرد
باری بکنی به که بگویی صد بار

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۵: اصحاب طلب چون به صفایی برسند 2شمارهٔ ۶: در کار آویز و گفت و گو را بگذار 3شمارهٔ ۷: چون از سر جد پای نهادی در کار 4شمارهٔ ۸: تا ره نروی به صبح منزل نرسی 5شمارهٔ ۹: بی نیش مگس به نوش شهدی نرسی 6شمارهٔ ۱۰: هر چند که تو چارهٔ بهبود کنی 7شمارهٔ ۱۱: چون این ره را تو مشتری بی چیزی 8شمارهٔ ۱۲: از پستی اگر طالب بالا گردی 9شمارهٔ ۱۳: این راه به شش پنج نشاید رفتن 10شمارهٔ ۱۴: ای دل تو به نور حق مجازی نرسی 11شمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن 12شمارهٔ ۱۶: خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد 13شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 14شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 15شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 16شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 17شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 18شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 19شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 20شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 21شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 22شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 23شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 24شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 25شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 26شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 27شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 28شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 29شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 30شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 31شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 32شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 33شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 34شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 35شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 36شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 37شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 38شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 39شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 40شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 41شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 42شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 43شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 44شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 45شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 46شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 47شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 48شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 49شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 50شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 51شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 52شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 53شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 54شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 55شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 56شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 57شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 58شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 59شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 60شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 61شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 62شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 63شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 64شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 65شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 66شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 67شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 68شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 69شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 70شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 71شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 72شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 73شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 74شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 75شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 76شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 77شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 78شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 79شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 80شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 81شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 82شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 83شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 84شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 85شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 86شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 87شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 88شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 89شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 90شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...91شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 92شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 93شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 94شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 95شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 96شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 97شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 98شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 99شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 100شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 101شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 102شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 103شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 104شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 105شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 106شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 107شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 108شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 109شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 110شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 111شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 112شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 113شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 114شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 115شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 116شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 117شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 118شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 119شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 120شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 121شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 122شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 123شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 124شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 125شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 126شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 127شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 128شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 129شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 130شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 131شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 132شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 133شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...134شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 135شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...136شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 137شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 138شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 139شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 140شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 141شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 142شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 143شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 144شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 145شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 146شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 147شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 148شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 149شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 150شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 151شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 152شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 153شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 154شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 155شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 156شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 157شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 158شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 159شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 160شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 161شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 162شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 163شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 164شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 165شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 166شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 167شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 168شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 169شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 170شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 171شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 172شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 173شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 174شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 175شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 176شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 177شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 178شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 179شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 180شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 181شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 182شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 183شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 184شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 185شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 186شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 187شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 188شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 189شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 190شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 191شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 192شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 193شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 194شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 195شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 196شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 197شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 198شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 199شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 200شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 201شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 202شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 203شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 204شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 205شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 206شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 207شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 208شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 209شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 210شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 211شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 212شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 213شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 214شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 215شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 216شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 217شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 218شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 219شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 220شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 221شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 222شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 223شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 224شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 225شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 226شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 227شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 228شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 229شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 230شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 231شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 232شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 233شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 234شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 235شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 236شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 237شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 238شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 239شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 240شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 241شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 242شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 243شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 244شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 245شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 246شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 247شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 248شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 249شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 250شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 251شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 252شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 253شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 254شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 255شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 256شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 257شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 258شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 259شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 260شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 261شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 262شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...263شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 264شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 265شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 266شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 267شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 268شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 269شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 270شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 271شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 272شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 273شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 274شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 275شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 276شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 277شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...278شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 279شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 280شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 281شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 282شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 283شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 284شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 285شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 286شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ