به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۲: از پستی اگر طالب بالا گردی

2080عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

از پستی اگر طالب بالا گردی
شک نیست که همچو عقل والا گردی
تو از سر ابر در بُن دریا اُفت
چون قطره مگر لؤلؤ لالا گردی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱: چون این ره را تو مشتری بی چیزی 2شمارهٔ ۱۲: از پستی اگر طالب بالا گردی 3شمارهٔ ۱۳: این راه به شش پنج نشاید رفتن 4شمارهٔ ۱۴: ای دل تو به نور حق مجازی نرسی 5شمارهٔ ۱۵: ای دل به غم فراق رایی می زن 6شمارهٔ ۱۶: خود بین هرگز به هیچ حاصل نرسد 7شمارهٔ ۱۷: بیگانه صفت دلا هوایی می زن 8شمارهٔ ۱۸: هرگه که مقدم به مقالات شوی 9شمارهٔ ۱۹: لاشک و لا خفاء من عاش یَموت 10شمارهٔ ۲۰: ای تن همه وصل کار سازی است مخسب 11شمارهٔ ۲۱: گر می خواهی بقا و پیروز مخسب 12شمارهٔ ۲۲: ایّام گلست و عیش باقی است مخسب 13شمارهٔ ۲۳: هستم به وصالِ دوست دلشاد امشب 14شمارهٔ ۲۴: ای شب منم [و] وصال جانان امشب 15شمارهٔ ۲۵: تا چند شوی تو از پی شمع و شراب 16شمارهٔ ۲۶: کردیم دل از جمله مسلّم امشب 17شمارهٔ ۲۷: جز حق تو بکن جمله فراموش امشب 18شمارهٔ ۲۸: زنهار پی طبع هوس پَیمایت 19شمارهٔ ۲۹: ای دل تو چنان بزی که هشیار شوی 20شمارهٔ ۳۰: گر قسم تو شادی است غمت نفزاید 21شمارهٔ ۳۱: تا در پی آن فزون و این کم باشی 22شمارهٔ ۳۲: چون بی خبران مگرد هر دم به دری 23شمارهٔ ۳۳: باطل بینم به سوی کعبه سفرت 24شمارهٔ ۳۴: عیشی که مهیّاست رها نتوان کرد 25شمارهٔ ۳۵: خواهی که تو را مراد حاصل گردد 26شمارهٔ ۳۶: از شمع وصال کمترک یابی نور 27شمارهٔ ۳۷: ای دوست تو در جوال افسانه مباش 28شمارهٔ ۳۸: ای دل مطلب زدیگران مرهم خویش 29شمارهٔ ۳۹: در راه طلب صادق و ذاکر می باش 30شمارهٔ ۴۰: گر دل زتو بگسلد به غم بشکنمش 31شمارهٔ ۴۱: یا رب چه خوش است زلف خم در خم او 32شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 33شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 34شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 35شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 36شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 37شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 38شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 39شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 40شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 41شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 42شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 43شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 44شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 45شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 46شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 47شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 48شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 49شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 50شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 51شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 52شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 53شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 54شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 55شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 56شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 57شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 58شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 59شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 60شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 61شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 62شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 63شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 64شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 65شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 66شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 67شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 68شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 69شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 70شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 71شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 72شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 73شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 74شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 75شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 76شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 77شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 78شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 79شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 80شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 81شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 82شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 83شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 84شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...85شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 86شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 87شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 88شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 89شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 90شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 91شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 92شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 93شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 94شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 95شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 96شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 97شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 98شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 99شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 100شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 101شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 102شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 103شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 104شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 105شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 106شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 107شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 108شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 109شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 110شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 111شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 112شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 113شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 114شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 115شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 116شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 117شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 118شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 119شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 120شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 121شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 122شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 123شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 124شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 125شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 126شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 127شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...128شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 129شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...130شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 131شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 132شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 133شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 134شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 135شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 136شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 137شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 138شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 139شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 140شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 141شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 142شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 143شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 144شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 145شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 146شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 147شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 148شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 149شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 150شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 151شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 152شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 153شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 154شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 155شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 156شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 157شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 158شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 159شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 160شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 161شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 162شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 163شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 164شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 165شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 166شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 167شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 168شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 169شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 170شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 171شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 172شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 173شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 174شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 175شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 176شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 177شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 178شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 179شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 180شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 181شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 182شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 183شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 184شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 185شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 186شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 187شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 188شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 189شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 190شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 191شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 192شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 193شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 194شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 195شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 196شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 197شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 198شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 199شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 200شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 201شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 202شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 203شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 204شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 205شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 206شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 207شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 208شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 209شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 210شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 211شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 212شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 213شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 214شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 215شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 216شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 217شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 218شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 219شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 220شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 221شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 222شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 223شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 224شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 225شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 226شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 227شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 228شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 229شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 230شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 231شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 232شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 233شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 234شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 235شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 236شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 237شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 238شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 239شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 240شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 241شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 242شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 243شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 244شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 245شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 246شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 247شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 248شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 249شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 250شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 251شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 252شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 253شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 254شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 255شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 256شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...257شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 258شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 259شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 260شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 261شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 262شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 263شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 264شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 265شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 266شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 267شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 268شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 269شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 270شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 271شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...272شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 273شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 274شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 275شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 276شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 277شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 278شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 279شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 280شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ