به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست

2020عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

دردا که درون صفه ما را ره نیست
و افسوس که سوی وصل ره کوته نیست
ای بس که گذشت صبحها از من و تو
وز سرّ صبوح این دل ما آگه نیست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۲: آنی که فلک با تو درآید به طرب 2شمارهٔ ۴۳: دردا که درون صفه ما را ره نیست 3شمارهٔ ۴۴: ای دل صفت جمال او نتوان گفت 4شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 5شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 6شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 7شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 8شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 9شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 10شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 11شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 12شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 13شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 14شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 15شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 16شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 17شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 18شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 19شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 20شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 21شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 22شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 23شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 24شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 25شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 26شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 27شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 28شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 29شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 30شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 31شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 32شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 33شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 34شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 35شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 36شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 37شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 38شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 39شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 40شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 41شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 42شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 43شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 44شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 45شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 46شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 47شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 48شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 49شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 50شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 51شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 52شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 53شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...54شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 55شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 56شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 57شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 58شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 59شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 60شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 61شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 62شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 63شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 64شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 65شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 66شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 67شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 68شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 69شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 70شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 71شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 72شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 73شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 74شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 75شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 76شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 77شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 78شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 79شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 80شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 81شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 82شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 83شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 84شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 85شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 86شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 87شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 88شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 89شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 90شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 91شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 92شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 93شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 94شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 95شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 96شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...97شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 98شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...99شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 100شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 101شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 102شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 103شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 104شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 105شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 106شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 107شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 108شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 109شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 110شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 111شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 112شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 113شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 114شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 115شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 116شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 117شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 118شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 119شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 120شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 121شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 122شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 123شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 124شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 125شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 126شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 127شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 128شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 129شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 130شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 131شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 132شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 133شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 134شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 135شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 136شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 137شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 138شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 139شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 140شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 141شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 142شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 143شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 144شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 145شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 146شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 147شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 148شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 149شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 150شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 151شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 152شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 153شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 154شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 155شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 156شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 157شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 158شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 159شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 160شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 161شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 162شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 163شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 164شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 165شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 166شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 167شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 168شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 169شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 170شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 171شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 172شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 173شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 174شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 175شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 176شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 177شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 178شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 179شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 180شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 181شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 182شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 183شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 184شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 185شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 186شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 187شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 188شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 189شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 190شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 191شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 192شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 193شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 194شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 195شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 196شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 197شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 198شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 199شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 200شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 201شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 202شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 203شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 204شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 205شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 206شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 207شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 208شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 209شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 210شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 211شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 212شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 213شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 214شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 215شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 216شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 217شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 218شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 219شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 220شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 221شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 222شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 223شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 224شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 225شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...226شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 227شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 228شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 229شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 230شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 231شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 232شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 233شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 234شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 235شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 236شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 237شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 238شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 239شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 240شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...241شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 242شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 243شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 244شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 245شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 246شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 247شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 248شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 249شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ