به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است

2030عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا قسم من سوخته خود حرمان است
یا خود غم عشق درد بی درمان است
القصّه به هر کسی که در می نگرم
همچون من پای بسته سرگردان است

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۴۵: گفتی که به عقل باش کاین رسوایی است 2شمارهٔ ۴۶: تا قسم من سوخته خود حرمان است 3شمارهٔ ۴۷: آنها که زاصل عقل سرگردانند 4شمارهٔ ۴۸: آنها که سرانند به سرگردانند 5شمارهٔ ۴۹: کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد 6شمارهٔ ۵۰: دل رفته و عشق آمده تا خود چه کند 7شمارهٔ ۵۱: تا عشق توَم سلسله می جنباند 8شمارهٔ ۵۲: خواهی که برم سرّ تو مکنون باشد 9شمارهٔ ۵۳: در هیچ سری مایهٔ اسراری نه 10شمارهٔ ۵۴: هر دل نبود قابل اسرار خدا 11شمارهٔ ۵۵: از کتم عدم چون که برون افتادم 12شمارهٔ ۵۶: در من نگرم زپای تا سر هیچم 13شمارهٔ ۵۷: ای دوست بیا و غم بی حاصل بین 14شمارهٔ ۵۸: یا روی دلم به سوی دیگر گردان 15شمارهٔ ۵۹: گویند مرا چرا شدی سودایی 16شمارهٔ ۶۰: آنها که محققان این درگاهند 17شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 18شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 19شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 20شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 21شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 22شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 23شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 24شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 25شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 26شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 27شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 28شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 29شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 30شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 31شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 32شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 33شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 34شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 35شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 36شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 37شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 38شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 39شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 40شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 41شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 42شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 43شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 44شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 45شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 46شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 47شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 48شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 49شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 50شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...51شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 52شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 53شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 54شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 55شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 56شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 57شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 58شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 59شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 60شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 61شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 62شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 63شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 64شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 65شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 66شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 67شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 68شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 69شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 70شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 71شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 72شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 73شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 74شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 75شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 76شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 77شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 78شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 79شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 80شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 81شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 82شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 83شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 84شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 85شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 86شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 87شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 88شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 89شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 90شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 91شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 92شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 93شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...94شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 95شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...96شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 97شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 98شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 99شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 100شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 101شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 102شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 103شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 104شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 105شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 106شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 107شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 108شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 109شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 110شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 111شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 112شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 113شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 114شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 115شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 116شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 117شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 118شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 119شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 120شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 121شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 122شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 123شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 124شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 125شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 126شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 127شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 128شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 129شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 130شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 131شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 132شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 133شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 134شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 135شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 136شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 137شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 138شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 139شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 140شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 141شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 142شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 143شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 144شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 145شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 146شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 147شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 148شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 149شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 150شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 151شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 152شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 153شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 154شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 155شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 156شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 157شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 158شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 159شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 160شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 161شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 162شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 163شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 164شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 165شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 166شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 167شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 168شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 169شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 170شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 171شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 172شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 173شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 174شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 175شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 176شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 177شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 178شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 179شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 180شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 181شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 182شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 183شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 184شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 185شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 186شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 187شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 188شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 189شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 190شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 191شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 192شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 193شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 194شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 195شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 196شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 197شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 198شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 199شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 200شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 201شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 202شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 203شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 204شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 205شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 206شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 207شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 208شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 209شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 210شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 211شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 212شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 213شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 214شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 215شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 216شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 217شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 218شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 219شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 220شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 221شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 222شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...223شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 224شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 225شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 226شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 227شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 228شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 229شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 230شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 231شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 232شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 233شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 234شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 235شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 236شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 237شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...238شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 239شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 240شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 241شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 242شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 243شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 244شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 245شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 246شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ