به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی

2000عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دل چو خراب گشتی آباد شوی
چون بندهٔ عشق گشتی آزاد شوی
مادام که شادی طلبی غمگینی
هرگه که به غم شاد شوی شاد شوی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 2شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 3شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 4شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 5شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 6شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 7شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 8شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 9شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 10شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 11شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 12شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 13شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 14شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 15شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 16شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 17شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 18شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 19شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 20شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 21شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 22شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 23شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 24شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 25شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 26شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 27شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...28شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 29شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...30شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 31شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 32شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 33شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 34شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 35شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 36شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 37شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 38شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 39شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 40شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 41شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 42شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 43شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 44شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 45شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 46شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 47شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 48شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 49شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 50شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 51شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 52شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 53شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 54شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 55شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 56شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 57شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 58شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 59شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 60شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 61شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 62شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 63شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 64شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 65شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 66شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 67شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 68شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 69شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 70شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 71شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 72شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 73شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 74شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 75شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 76شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 77شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 78شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 79شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 80شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 81شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 82شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 83شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 84شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 85شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 86شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 87شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 88شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 89شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 90شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 91شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 92شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 93شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 94شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 95شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 96شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 97شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 98شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 99شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 100شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 101شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 102شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 103شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 104شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 105شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 106شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 107شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 108شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 109شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 110شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 111شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 112شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 113شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 114شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 115شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 116شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 117شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 118شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 119شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 120شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 121شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 122شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 123شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 124شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 125شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 126شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 127شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 128شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 129شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 130شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 131شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 132شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 133شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 134شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 135شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 136شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 137شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 138شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 139شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 140شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 141شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 142شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 143شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 144شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 145شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 146شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 147شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 148شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 149شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 150شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 151شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 152شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 153شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 154شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 155شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 156شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...157شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 158شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 159شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 160شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 161شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 162شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 163شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 164شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 165شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 166شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 167شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 168شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 169شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 170شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 171شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...172شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 173شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 174شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 175شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 176شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 177شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 178شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 179شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 180شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ