به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست

1970عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

عالی نسبا چرا بننشینی پست
وز ملک جهان پاک نیفشانی دست
چون بود تو با بود قناعت پیوست
خواهی همه نیست گیر و خواهی همه هست

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 2شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 3شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 4شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 5شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 6شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 7شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 8شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 9شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 10شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 11شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 12شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 13شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 14شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 15شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 16شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 17شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 18شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 19شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 20شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 21شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 22شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 23شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 24شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 25شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 26شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 27شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 28شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 29شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 30شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 31شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 32شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 33شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 34شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 35شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 36شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 37شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 38شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 39شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 40شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 41شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 42شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 43شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 44شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 45شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 46شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 47شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 48شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 49شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 50شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 51شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 52شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 53شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 54شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 55شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 56شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 57شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 58شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 59شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 60شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 61شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 62شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 63شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 64شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 65شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 66شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 67شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 68شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 69شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 70شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 71شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 72شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 73شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 74شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 75شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 76شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 77شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 78شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 79شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 80شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 81شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 82شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 83شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 84شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 85شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 86شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 87شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 88شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 89شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 90شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 91شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 92شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 93شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 94شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 95شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 96شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 97شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 98شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 99شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 100شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 101شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 102شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 103شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 104شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 105شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 106شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 107شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 108شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 109شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 110شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 111شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 112شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 113شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 114شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 115شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 116شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 117شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 118شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 119شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 120شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 121شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 122شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 123شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 124شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 125شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 126شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...127شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 128شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 129شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 130شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 131شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 132شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 133شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 134شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 135شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 136شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 137شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 138شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 139شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 140شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 141شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...142شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 143شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 144شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 145شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 146شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 147شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 148شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 149شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 150شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ