به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده

2060عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

بردارندت اگر شوی افکنده
و آزاد شوی اگر بمیری بنده
حق را خواهی بساز همچون مردان
با گوشهٔ مسجدی و دلقی ژنده

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 2شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 3شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 4شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 5شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 6شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 7شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 8شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 9شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 10شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 11شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 12شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 13شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 14شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 15شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 16شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 17شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 18شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 19شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 20شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 21شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 22شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 23شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 24شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 25شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 26شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 27شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 28شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 29شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 30شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 31شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 32شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 33شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 34شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 35شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 36شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 37شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 38شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 39شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 40شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 41شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 42شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 43شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 44شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 45شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 46شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 47شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 48شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 49شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 50شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 51شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 52شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 53شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 54شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 55شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 56شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 57شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 58شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 59شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 60شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 61شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 62شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 63شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 64شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 65شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 66شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 67شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 68شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 69شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 70شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 71شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 72شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 73شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 74شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 75شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 76شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 77شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 78شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 79شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 80شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 81شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 82شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 83شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 84شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 85شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 86شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 87شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 88شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 89شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 90شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 91شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 92شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 93شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 94شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 95شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 96شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 97شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 98شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 99شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 100شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 101شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 102شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 103شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 104شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 105شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 106شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 107شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 108شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 109شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 110شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 111شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 112شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 113شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 114شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 115شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 116شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 117شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 118شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 119شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 120شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 121شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...122شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 123شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 124شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 125شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 126شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 127شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 128شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 129شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 130شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 131شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 132شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 133شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 134شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 135شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 136شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...137شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 138شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 139شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 140شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 141شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 142شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 143شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 144شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 145شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ