به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی

2060عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

ای دل گر ازین پایه فروتر نایی
با لشکر غوغای غمش برنایی
قصّه چه کنم که در غمش آخر کار
تا خون نشوی به چشمشان درنایی

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 2شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 3شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 4شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 5شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 6شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 7شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 8شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 9شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 10شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 11شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 12شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 13شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 14شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 15شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 16شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 17شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 18شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 19شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 20شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 21شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 22شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 23شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 24شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 25شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 26شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 27شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 28شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...29شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 30شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...31شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 32شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 33شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 34شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 35شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 36شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 37شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 38شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 39شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 40شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 41شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 42شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 43شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 44شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 45شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 46شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 47شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 48شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 49شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 50شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 51شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 52شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 53شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 54شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 55شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 56شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 57شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 58شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 59شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 60شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 61شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 62شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 63شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 64شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 65شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 66شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 67شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 68شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 69شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 70شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 71شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 72شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 73شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 74شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 75شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 76شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 77شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 78شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 79شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 80شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 81شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 82شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 83شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 84شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 85شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 86شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 87شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 88شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 89شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 90شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 91شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 92شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 93شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 94شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 95شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 96شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 97شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 98شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 99شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 100شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 101شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 102شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 103شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 104شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 105شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 106شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 107شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 108شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 109شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 110شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 111شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 112شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 113شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 114شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 115شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 116شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 117شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 118شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 119شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 120شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 121شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 122شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 123شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 124شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 125شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 126شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 127شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 128شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 129شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 130شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 131شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 132شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 133شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 134شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 135شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 136شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 137شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 138شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 139شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 140شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 141شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 142شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 143شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 144شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 145شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 146شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 147شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 148شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 149شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 150شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 151شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 152شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 153شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 154شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 155شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 156شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 157شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...158شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 159شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 160شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 161شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 162شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 163شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 164شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 165شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 166شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 167شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 168شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 169شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 170شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 171شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 172شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...173شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 174شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 175شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 176شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 177شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 178شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 179شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 180شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 181شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ