به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش

1950عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش
برسود بود مدام سرمایهٔ عیش
افسوس که کار خلق جایی نرسید
کز مایهٔ غم شوند همسایهٔ عیش

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 2شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 3شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 4شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 5شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 6شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 7شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 8شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 9شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 10شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 11شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 12شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 13شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 14شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 15شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 16شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 17شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 18شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 19شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 20شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 21شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 22شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 23شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 24شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 25شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 26شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 27شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 28شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 29شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...30شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 31شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...32شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 33شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 34شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 35شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 36شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 37شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 38شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 39شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 40شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 41شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 42شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 43شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 44شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 45شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 46شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 47شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 48شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 49شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 50شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 51شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 52شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 53شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 54شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 55شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 56شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 57شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 58شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 59شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 60شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 61شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 62شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 63شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 64شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 65شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 66شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 67شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 68شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 69شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 70شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 71شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 72شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 73شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 74شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 75شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 76شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 77شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 78شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 79شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 80شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 81شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 82شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 83شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 84شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 85شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 86شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 87شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 88شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 89شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 90شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 91شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 92شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 93شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 94شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 95شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 96شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 97شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 98شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 99شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 100شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 101شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 102شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 103شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 104شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 105شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 106شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 107شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 108شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 109شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 110شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 111شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 112شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 113شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 114شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 115شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 116شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 117شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 118شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 119شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 120شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 121شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 122شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 123شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 124شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 125شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 126شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 127شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 128شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 129شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 130شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 131شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 132شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 133شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 134شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 135شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 136شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 137شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 138شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 139شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 140شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 141شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 142شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 143شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 144شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 145شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 146شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 147شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 148شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 149شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 150شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 151شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 152شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 153شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 154شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 155شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 156شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 157شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 158شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...159شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 160شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 161شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 162شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 163شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 164شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 165شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 166شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 167شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 168شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 169شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 170شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 171شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 172شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 173شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...174شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 175شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 176شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 177شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 178شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 179شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 180شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 181شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 182شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ