به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل

1990عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

گر در ره دوست پایدار آید دل
بر مرکب مقصود سوار آید دل
گر دل نبود کجا وطن سازد عشق
ور عشق نباشد به چه کار آید دل

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 2شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 3شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 4شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 5شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 6شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 7شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 8شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 9شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 10شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 11شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 12شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 13شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 14شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 15شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 16شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 17شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 18شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 19شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 20شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 21شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 22شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 23شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 24شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...25شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 26شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...27شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 28شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 29شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 30شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 31شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 32شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 33شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 34شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 35شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 36شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 37شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 38شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 39شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 40شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 41شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 42شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 43شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 44شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 45شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 46شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 47شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 48شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 49شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 50شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 51شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 52شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 53شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 54شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 55شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 56شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 57شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 58شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 59شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 60شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 61شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 62شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 63شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 64شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 65شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 66شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 67شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 68شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 69شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 70شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 71شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 72شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 73شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 74شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 75شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 76شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 77شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 78شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 79شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 80شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 81شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 82شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 83شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 84شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 85شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 86شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 87شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 88شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 89شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 90شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 91شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 92شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 93شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 94شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 95شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 96شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 97شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 98شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 99شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 100شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 101شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 102شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 103شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 104شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 105شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 106شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 107شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 108شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 109شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 110شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 111شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 112شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 113شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 114شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 115شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 116شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 117شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 118شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 119شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 120شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 121شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 122شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 123شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 124شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 125شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 126شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 127شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 128شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 129شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 130شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 131شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 132شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 133شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 134شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 135شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 136شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 137شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 138شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 139شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 140شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 141شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 142شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 143شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 144شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 145شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 146شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 147شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 148شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 149شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 150شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 151شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 152شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 153شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...154شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 155شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 156شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 157شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 158شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 159شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 160شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 161شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 162شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 163شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 164شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 165شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 166شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 167شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 168شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...169شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 170شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 171شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 172شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 173شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 174شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 175شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 176شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 177شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ