به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد

2020عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد
دل داده دلم ندید زان رو دل داد
دلدار دلم چون دل دلدارم دید
هم دلش به دلخوشی دلم را دل داد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 2شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 3شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...4شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 5شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 6شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 7شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 8شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 9شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 10شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 11شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 12شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 13شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 14شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 15شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 16شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 17شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 18شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 19شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 20شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 21شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 22شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 23شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 24شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 25شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 26شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 27شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 28شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 29شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 30شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 31شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 32شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 33شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 34شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 35شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 36شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 37شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 38شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 39شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 40شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 41شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 42شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 43شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 44شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 45شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 46شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...47شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 48شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...49شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 50شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 51شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 52شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 53شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 54شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 55شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 56شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 57شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 58شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 59شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 60شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 61شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 62شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 63شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 64شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 65شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 66شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 67شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 68شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 69شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 70شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 71شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 72شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 73شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 74شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 75شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 76شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 77شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 78شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 79شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 80شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 81شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 82شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 83شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 84شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 85شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 86شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 87شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 88شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 89شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 90شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 91شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 92شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 93شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 94شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 95شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 96شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 97شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 98شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 99شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 100شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 101شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 102شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 103شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 104شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 105شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 106شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 107شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 108شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 109شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 110شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 111شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 112شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 113شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 114شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 115شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 116شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 117شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 118شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 119شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 120شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 121شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 122شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 123شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 124شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 125شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 126شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 127شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 128شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 129شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 130شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 131شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 132شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 133شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 134شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 135شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 136شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 137شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 138شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 139شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 140شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 141شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 142شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 143شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 144شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 145شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 146شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 147شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 148شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 149شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 150شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 151شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 152شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 153شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 154شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 155شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 156شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 157شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 158شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 159شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 160شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 161شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 162شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 163شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 164شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 165شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 166شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 167شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 168شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 169شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 170شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 171شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 172شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 173شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 174شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 175شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...176شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 177شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 178شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 179شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 180شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 181شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 182شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 183شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 184شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 185شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 186شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 187شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 188شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 189شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 190شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...191شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 192شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 193شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 194شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 195شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 196شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 197شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 198شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 199شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ