به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند

1530عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

سرگردانان راه دل بسیارند
کایشان همه سینه ها چو دل پندارند
گر هرچ به جای سینه ها هست دل است
پس جملهٔ گاوان و خران دل دارند

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 2شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 3شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 4شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 5شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 6شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 7شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 8شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 9شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 10شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 11شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 12شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 13شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 14شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 15شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 16شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 17شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 18شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 19شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 20شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 21شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 22شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 23شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 24شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 25شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 26شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 27شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 28شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 29شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 30شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 31شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 32شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 33شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 34شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...35شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 36شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...37شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 38شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 39شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 40شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 41شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 42شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 43شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 44شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 45شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 46شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 47شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 48شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 49شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 50شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 51شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 52شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 53شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 54شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 55شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 56شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 57شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 58شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 59شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 60شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 61شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 62شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 63شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 64شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 65شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 66شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 67شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 68شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 69شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 70شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 71شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 72شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 73شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 74شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 75شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 76شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 77شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 78شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 79شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 80شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 81شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 82شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 83شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 84شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 85شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 86شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 87شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 88شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 89شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 90شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 91شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 92شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 93شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 94شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 95شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 96شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 97شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 98شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 99شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 100شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 101شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 102شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 103شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 104شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 105شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 106شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 107شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 108شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 109شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 110شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 111شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 112شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 113شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 114شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 115شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 116شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 117شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 118شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 119شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 120شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 121شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 122شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 123شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 124شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 125شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 126شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 127شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 128شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 129شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 130شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 131شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 132شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 133شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 134شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 135شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 136شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 137شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 138شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 139شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 140شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 141شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 142شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 143شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 144شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 145شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 146شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 147شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 148شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 149شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 150شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 151شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 152شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 153شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 154شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 155شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 156شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 157شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 158شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 159شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 160شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 161شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 162شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 163شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...164شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 165شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 166شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 167شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 168شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 169شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 170شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 171شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 172شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 173شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 174شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 175شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 176شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 177شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 178شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...179شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 180شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 181شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 182شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 183شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 184شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 185شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 186شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 187شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ