به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود

1570عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

با دل گفتم مشکلت آسان نشود
با یار سر تو هرگز آسان نشود
باری سر خویش گیر ازو دست بدار
دل گفت همه شود ولی آن نشود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 2شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 3شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 4شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 5شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 6شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 7شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 8شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 9شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 10شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 11شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 12شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 13شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 14شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 15شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 16شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 17شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 18شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 19شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 20شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 21شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 22شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 23شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 24شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 25شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 26شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 27شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 28شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 29شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 30شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 31شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 32شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 33شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 34شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 35شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 36شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 37شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 38شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 39شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 40شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 41شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 42شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...43شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 44شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...45شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 46شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 47شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 48شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 49شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 50شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 51شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 52شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 53شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 54شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 55شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 56شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 57شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 58شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 59شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 60شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 61شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 62شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 63شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 64شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 65شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 66شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 67شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 68شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 69شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 70شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 71شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 72شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 73شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 74شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 75شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 76شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 77شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 78شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 79شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 80شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 81شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 82شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 83شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 84شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 85شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 86شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 87شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 88شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 89شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 90شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 91شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 92شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 93شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 94شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 95شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 96شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 97شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 98شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 99شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 100شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 101شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 102شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 103شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 104شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 105شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 106شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 107شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 108شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 109شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 110شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 111شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 112شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 113شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 114شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 115شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 116شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 117شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 118شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 119شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 120شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 121شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 122شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 123شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 124شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 125شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 126شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 127شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 128شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 129شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 130شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 131شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 132شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 133شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 134شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 135شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 136شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 137شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 138شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 139شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 140شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 141شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 142شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 143شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 144شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 145شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 146شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 147شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 148شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 149شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 150شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 151شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 152شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 153شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 154شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 155شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 156شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 157شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 158شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 159شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 160شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 161شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 162شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 163شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 164شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 165شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 166شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 167شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 168شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 169شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 170شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 171شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...172شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 173شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 174شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 175شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 176شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 177شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 178شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 179شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 180شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 181شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 182شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 183شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 184شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 185شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 186شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...187شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 188شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 189شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 190شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 191شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 192شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 193شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 194شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 195شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ