به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد

1500عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

این ره به قدم چون بر وی برخیزد
بند منی از راهِ توی برخیزد
یکبار مرا ز زحمت من برهان
تا من تو شوم تو من دوی برخیزد

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۱: آنجا که نه کون و نه مکان در گنجد 2شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 3شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 4شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 5شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 6شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 7شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 8شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 9شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 10شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 11شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 12شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 13شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 14شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 15شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 16شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 17شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 18شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 19شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 20شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 21شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 22شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 23شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 24شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 25شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 26شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 27شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 28شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 29شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 30شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 31شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 32شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 33شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 34شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...35شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 36شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 37شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 38شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 39شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 40شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 41شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 42شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 43شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 44شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 45شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 46شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 47شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 48شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 49شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 50شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 51شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 52شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 53شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 54شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 55شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 56شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 57شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 58شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 59شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 60شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 61شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 62شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 63شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 64شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 65شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 66شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 67شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 68شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 69شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 70شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 71شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 72شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 73شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 74شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 75شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 76شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 77شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...78شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 79شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...80شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 81شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 82شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 83شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 84شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 85شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 86شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 87شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 88شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 89شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 90شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 91شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 92شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 93شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 94شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 95شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 96شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 97شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 98شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 99شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 100شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 101شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 102شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 103شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 104شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 105شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 106شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 107شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 108شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 109شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 110شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 111شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 112شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 113شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 114شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 115شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 116شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 117شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 118شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 119شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 120شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 121شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 122شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 123شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 124شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 125شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 126شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 127شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 128شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 129شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 130شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 131شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 132شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 133شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 134شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 135شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 136شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 137شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 138شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 139شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 140شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 141شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 142شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 143شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 144شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 145شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 146شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 147شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 148شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 149شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 150شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 151شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 152شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 153شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 154شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 155شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 156شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 157شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 158شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 159شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 160شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 161شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 162شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 163شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 164شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 165شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 166شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 167شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 168شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 169شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 170شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 171شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 172شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 173شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 174شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 175شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 176شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 177شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 178شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 179شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 180شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 181شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 182شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 183شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 184شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 185شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 186شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 187شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 188شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 189شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 190شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 191شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 192شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 193شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 194شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 195شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 196شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 197شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 198شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 199شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 200شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 201شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 202شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 203شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 204شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 205شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 206شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...207شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 208شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 209شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 210شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 211شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 212شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 213شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 214شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 215شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 216شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 217شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 218شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 219شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 220شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 221شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...222شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 223شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 224شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 225شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 226شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 227شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 228شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 229شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 230شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ