به تارنماری گنجینه فارسی خوش آمدید. لطفا در معرفی تارنمای گنجینه فارسی ما را یاری بفرمایید

منوی دسترسی

کتابخانه دیجیتال

اوحدالدین کرمانی

اوحدالدین کرمانیالباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المریدشمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود

2000عکس بساز

با دو بار کلیک روی واژه‌ها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها می‌توانید آنها را در لغتنامه ی دهخدا جستجو کنید

روزی که جمال تو مرا دیده شود
از فرق سرم تا به قدم دیده شود
در من نگری همه تنم جان گردد
در تو نگرم همه تنم دیده شود

شما می توانید این مطلب را با صدای خود ضبط کنید و برای دیگران به یادگار بگذارید.

کافی ست فایل مورد نظر را انتخاب کنید و برای ما ارسال کنید. صوت شما پس از تایید ، در سایت نمایش داده خواهد شد.

توجه داشته باشید که برای هر مطلب فقط یک فایل می توانید ارسال کنید و با هر بار ارسال ، فایل های قبلی حذف خواهند شد.

یک فایل آپلود کنید

فرمت های mp3 و wav پذیرفته می شوند.

1شمارهٔ ۶۲: این ره به قدم چون بر وی برخیزد 2شمارهٔ ۶۳: روزی که جمال تو مرا دیده شود 3شمارهٔ ۶۴: چون در غم تو شادی من نفزاید 4شمارهٔ ۶۵: گر طالب قرب حق شدی موسی وار 5شمارهٔ ۶۶: آنجا که سراپردهٔ اجلال جلال 6شمارهٔ ۶۷: دل دوش دم نامتناهی می زد 7شمارهٔ ۶۸: از دفتر عشق حرف می خوان و مگو 8شمارهٔ ۶۹: ای دل چو شراب معرفت کردی نوش 9شمارهٔ ۷۰: تا چند چو بلبلان برآری آواز 10شمارهٔ ۷۱: جان از قبل زبان به بیم خطر است 11شمارهٔ ۷۲: این گفتن بسیار تو هست از پندار 12شمارهٔ ۷۳: در معرض صد سلامتی باهش باش 13شمارهٔ ۷۴: چون بر سر و پای من نگه کرد او دوش 14شمارهٔ ۷۵: صرّاف سخن باش و سخن کمتر گوی 15شمارهٔ ۷۶: دم درکش و در خویش سیاحی می کن 16شمارهٔ ۷۷: یا قلب ترید وصله مجّانا 17شمارهٔ ۷۸: در دست غم عشق نهادم دل را 18شمارهٔ ۷۹: از عقل عقیله گشت حاصل ما را 19شمارهٔ ۸۰: دلدار به دل گفت گرت رغبت ماست 20شمارهٔ ۸۱: هرگه که غمی ملازم دل شودت 21شمارهٔ ۸۲: جان بر سر عشق پای فرسود ای دل 22شمارهٔ ۸۳: از ذکر تو جز عشق نیاموزد دل 23شمارهٔ ۸۴: ای خاک در تو سرمهٔ دیدهٔ دل 24شمارهٔ ۸۵: در پختهٔ عقل بنگر از دیدهٔ دل 25شمارهٔ ۸۶: قفلی زده ام زمهر تو بر سر دل 26شمارهٔ ۸۷: در فکرت جان راه بیاموز ای دل 27شمارهٔ ۸۸: روزی زقضای آسمانی ای دل 28شمارهٔ ۸۹: چون رفت ز روز عمر من آب ای دل 29شمارهٔ ۹۰: با راهرو گفت خسته می دار ای دل 30شمارهٔ ۹۱: دل را شود از دیده فرو پای به گل 31شمارهٔ ۹۲: با دل گفتم چیست بگو تدبیرم 32شمارهٔ ۹۳: تا با دل دلبرم دلم دل بنهاد 33شمارهٔ ۹۴: با دل گفتم که این چه زیر و زبری اس ...34شمارهٔ ۹۵: با دل گفتم تو را چه می رنجاند 35شمارهٔ ۹۶: از دل همه ساله درد حاصل باشد 36شمارهٔ ۹۷: با دل گفتم مشکلت آسان نشود 37شمارهٔ ۹۸: آن یار که منزلگه او قلب آمد 38شمارهٔ ۹۹: با دل گفتم هزار افسانه به عقل 39شمارهٔ ۱۰۰: از دیده چه گویم که ازو دارم غم 40شمارهٔ ۱۰۱: ای دیدن تو روشنی دیدهٔ دل 41شمارهٔ ۱۰۲: ای دل دَرِ غم گشاده ای می بینم 42شمارهٔ ۱۰۳: پایی نه که سوی وصل بشتابد دل 43شمارهٔ ۱۰۴: «اوحد» دیدی که هرچ دیدی هیچ است 44شمارهٔ ۱۰۵: سرگردانان راه دل بسیارند 45شمارهٔ ۱۰۶: با دل گفتم نئی زمردان غمش 46شمارهٔ ۱۰۷: هر لحظه زدست غم به جان آید دل 47شمارهٔ ۱۰۸: چندانک دلم جان کند اندر سر و کار 48شمارهٔ ۱۰۹: فریاد رسی نیست کسی را از کس 49شمارهٔ ۱۱۰: آنجا که صفای دل بود دایهٔ عیش 50شمارهٔ ۱۱۱: ای دل گر ازین پایه فروتر نایی 51شمارهٔ ۱۱۲: ای دل چو خراب گشتی آباد شوی 52شمارهٔ ۱۱۳: بیچاره دلا چند کنی خودبینی 53شمارهٔ ۱۱۴: ای دل چو قلم نقش منمّا می باش 54شمارهٔ ۱۱۵: گر در ره دوست پایدار آید دل 55شمارهٔ ۱۱۶: با یار چرا چنین صبوری ای دل 56شمارهٔ ۱۱۷: رازت چو به پیش خلق شد فاش ای دل 57شمارهٔ ۱۱۸: دل با غم اگر بساختی شادستی 58شمارهٔ ۱۱۹: عشق است که کیمیای فقر است دَروُ 59شمارهٔ ۱۲۰: در درد دل خویش زبی درمانی 60شمارهٔ ۱۲۱: اندر طلب وصل تو ای سرو روان 61شمارهٔ ۱۲۲: اندر طلبت گرچه به سر می پویم 62شمارهٔ ۱۲۳: در راه طلب به آخر آمد نفسم 63شمارهٔ ۱۲۴: پیوسته تو را به صد هوا می طلبم 64شمارهٔ ۱۲۵: هر چند که من به خویشتن می نرسم 65شمارهٔ ۱۲۶: غمگین غمگین به سوی تو می پویم 66شمارهٔ ۱۲۷: طالب که نه صادق است جایی نرسد 67شمارهٔ ۱۲۸: ای تن خواهی که احتشامت باشد 68شمارهٔ ۱۲۹: از بهر چه حل نمی کنی مشکل خود 69شمارهٔ ۱۳۰: اندر طلب آنک نیست صادق چه کند 70شمارهٔ ۱۳۱: جانم شب و روز از تو نشان می طلبد 71شمارهٔ ۱۳۲: دل گر نظری کند به روی تو کند 72شمارهٔ ۱۳۳: در راه طلب زاد ادب می باید 73شمارهٔ ۱۳۴: ترسم که اگر در طلبش نشتابی 74شمارهٔ ۱۳۵: حاشا که من از خاک درت برخیزم 75شمارهٔ ۱۳۶: تا چند کشم غصّهٔ کس ناکس را 76شمارهٔ ۱۳۷: نفسم چو به نان و تره از من راضی ا ...77شمارهٔ ۱۳۸: از راحت اگر نصیب تو حرمان نیست 78شمارهٔ ۱۳۹: تا ظن نبری که خان و مان محتشمی اس ...79شمارهٔ ۱۴۰: مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت 80شمارهٔ ۱۴۱: ایزد زقناعت چو مرا گنجی داد 81شمارهٔ ۱۴۲: عالی نسبا چرا بننشینی پست 82شمارهٔ ۱۴۳: دل کز پی آب و نان در آتش نبود 83شمارهٔ ۱۴۴: پیمانهٔ عزّت و قناعت کن پُر 84شمارهٔ ۱۴۵: در کوی قناعت ارچه دیر آمده ایم 85شمارهٔ ۱۴۶: گر راحت دل خواهی و آسایش تن 86شمارهٔ ۱۴۷: بردارندت اگر شوی افکنده 87شمارهٔ ۱۴۸: کنجی و قناعت از قباد و کی به 88شمارهٔ ۱۴۹: آیا تو ز نادانی و سرگردانی 89شمارهٔ ۱۵۰: بر سنگ قناعت ار غباری داری 90شمارهٔ ۱۵۱: در کوی قناعت ار سپنجی داری 91شمارهٔ ۱۵۲: آن را که قناعتش صناعت باشد 92شمارهٔ ۱۵۳: از لذّت این وجود مانع گردی 93شمارهٔ ۱۵۴: از خلق به هیچ گونه یاری مطلب 94شمارهٔ ۱۵۵: من قال بانّ جوهر الفقر عرض 95شمارهٔ ۱۵۶: الفقر اذا ابعدکم یدنیکم 96شمارهٔ ۱۵۷: جمعیت ازین شیفته رایان آموز 97شمارهٔ ۱۵۸: از طعم لب تو در شکر چیزی هست 98شمارهٔ ۱۵۹: درویشان را بر همه عالم پیشی است 99شمارهٔ ۱۶۰: درد ره فقر به زهَر درمان است 100شمارهٔ ۱۶۱: در عالم فقر میر و سلطان هیچ است 101شمارهٔ ۱۶۲: سلطانی اصل بی گمان درویشی است 102شمارهٔ ۱۶۳: امروز بده بدان جهانی که به است 103شمارهٔ ۱۶۴: گفتی عالم به پای درویشان است 104شمارهٔ ۱۶۵: سرمایهٔ ملک جاودان درویشی است 105شمارهٔ ۱۶۶: مقبل بود آنک آشنای دَرِ اوست 106شمارهٔ ۱۶۷: آن نقطه که در فقر نهان آوردند 107شمارهٔ ۱۶۸: عالم همه سر به سر گدایان دارند 108شمارهٔ ۱۶۹: شاهان جهان چاکر درویشانند 109شمارهٔ ۱۷۰: اندر ره فقر دیده نادیده کنند 110شمارهٔ ۱۷۱: بادی که زکوی فقر گرد انگیزد 111شمارهٔ ۱۷۲: درویش کسی بود که در خود نگرد 112شمارهٔ ۱۷۳: گر شهوت توسن تو رام تو شود 113شمارهٔ ۱۷۴: درویش که اسرار نهان می‌بخشد 114شمارهٔ ۱۷۵: درویش زخودپرستی آزاد بود 115شمارهٔ ۱۷۶: هر دل که درو دُرّ معانی بندد 116شمارهٔ ۱۷۷: درویش به غم همیشه خرّم باشد 117شمارهٔ ۱۷۸: میل دل ما جز به فقیری نبود 118شمارهٔ ۱۷۹: دانی چه بود جان و جهانِ درویش 119شمارهٔ ۱۸۰: دستِ دل ما هر چه تهی تر خوش تر 120شمارهٔ ۱۸۱: شاهان همه دولت از فقیران طلبند 121شمارهٔ ۱۸۲: آزادی مرد هر چه خواهی ارزد 122شمارهٔ ۱۸۳: هرگه که تو آوری بیانی از فقر 123شمارهٔ ۱۸۴: درویش همیشه بی نوا اولی تر 124شمارهٔ ۱۸۵: در راه طلب خدمت درویشان کن 125شمارهٔ ۱۸۶: در درویشی کار به صدق است و یقین 126شمارهٔ ۱۸۷: در فقر اگر دمی تو با حق داری 127شمارهٔ ۱۸۸: تا ظن نبری که غمخوری درویشی است 128شمارهٔ ۱۸۹: در عالم فقر ار سر هر پر هوسی 129شمارهٔ ۱۹۰: خود دمدمه ای است آدمی از دم او 130شمارهٔ ۱۹۱: امروز چو ناصر فقیران باشی 131شمارهٔ ۱۹۲: دردی است طمع که نیستش درمانی 132شمارهٔ ۱۹۳: درویشان را عار بود محتشمی 133شمارهٔ ۱۹۴: با فقر نشین اگر تو همدم خواهی 134شمارهٔ ۱۹۵: درویش ز درویشی از آن می نرهد 135شمارهٔ ۱۹۶: گر مرکب عشق نیکوان خواهی تاخت 136شمارهٔ ۱۹۷: جانی که زمهر زیر میغش داری 137شمارهٔ ۱۹۸: تا تو نشوی فرد به فردی نرسی 138شمارهٔ ۱۹۹: در کعبهٔ دل اگر تو حاضر باشی 139شمارهٔ ۲۰۰: هر دل که درو مایهٔ تجرید کم است 140شمارهٔ ۲۰۱: از خود به درآیی نفسی تجرید است 141شمارهٔ ۲۰۲: آن را که دلش خانهٔ توحید بود 142شمارهٔ ۲۰۳: افکند بتی به بت پرستی ما را 143شمارهٔ ۲۰۴: ما را تو مدام دل به مستی ندهی 144شمارهٔ ۲۰۵: ساقی به صبوحی می ناب اندر ده 145شمارهٔ ۲۰۶: دانم که زنیستی تو هستم کردی 146شمارهٔ ۲۰۷: مستم دارد زباده ساقی پیوست 147شمارهٔ ۲۰۸: مستی زمی عشق و نه مستی زمی است 148شمارهٔ ۲۰۹: هر کاو نشود مست تو او مغبون است 149شمارهٔ ۲۱۰: قم فاسقنی قهوةً کان عاصرها 150شمارهٔ ۲۱۱: در صفّهٔ شاه دست یازی نبود 151شمارهٔ ۲۱۲: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام 152شمارهٔ ۲۱۳: در راه خدا نکتهٔ طامات چه سود 153شمارهٔ ۲۱۴: آنها که به تقلید عبارات کنند 154شمارهٔ ۲۱۵: قلّاش و قلندری و عاشق بودن 155شمارهٔ ۲۱۶: درویشانیم و نیز دلریشانیم 156شمارهٔ ۲۱۷: نارفته ره صدق و صفا گامی چند 157شمارهٔ ۲۱۸: هرگه که ببینی دو سه سرگردان را 158شمارهٔ ۲۱۹: هر مرد که با فراغتش سامان است 159شمارهٔ ۲۲۰: اکنون که تو را امید آزادی خاست 160شمارهٔ ۲۲۱: اسباب وجود دم به دم تشویش است 161شمارهٔ ۲۲۲: ناجنسان را تو محرم راز مکن 162شمارهٔ ۲۲۳: اسرار که سخت است سخن سست مگو 163شمارهٔ ۲۲۴: آیات کتاب حق همی خوان و مپرس 164شمارهٔ ۲۲۵: دردا که درین سوز و گدازم کس نیست 165شمارهٔ ۲۲۶: از عمر نصیب جاودانی برگیر 166شمارهٔ ۲۲۷: آن را که طریق نیکبختی باید 167شمارهٔ ۲۲۸: غافل منشین که این زمانی است عزیز 168شمارهٔ ۲۲۹: تخمی دو سه بی وقت بپاشیم مگر 169شمارهٔ ۲۳۰: ای دل چه کری کند مشوش بودن 170شمارهٔ ۲۳۱: خود را چو دمی ز دهر خرّم یابی 171شمارهٔ ۲۳۲: با ما تو هر آنچ گویی از کین گویی 172شمارهٔ ۲۳۳: ای خواجه یکی کام روا کن ما را 173شمارهٔ ۲۳۴: یکباره برون نیامده از پی و پوست 174شمارهٔ ۲۳۵: داری سر کارزار میدان این است 175شمارهٔ ۲۳۶: بس خون جگر که شیخ من با من خورد 176شمارهٔ ۲۳۷: بر خود چو نئی به بی تباهی منکر 177شمارهٔ ۲۳۸: هر شیخ که او علم ندارد در تن 178شمارهٔ ۲۳۹: اندر ره عشق اگر تکلّف نکنی 179شمارهٔ ۲۴۰: تا جان خودت به دست سودا ندهی 180شمارهٔ ۲۴۱: در دست تکلّف چو اسیری ای دل 181شمارهٔ ۲۴۲: زنهار دلا بکوش اگر باخبری 182شمارهٔ ۲۴۳: امروز درین زمانه بی یاری به 183شمارهٔ ۲۴۴: شمع دل من روی چو شمع تو بس است 184شمارهٔ ۲۴۵: گر زانک بر کس نروم روزی چند 185شمارهٔ ۲۴۶: بی روی توَم زخویشتن دل بگرفت 186شمارهٔ ۲۴۷: یکباره زعقل و خردم دل بگرفت 187شمارهٔ ۲۴۸: آنها که درین راه فلاحی باشند 188شمارهٔ ۲۴۹: این آزادی هزار جان بیش ارزد 189شمارهٔ ۲۵۰: ای دل تو طربناک نئی حیران باش 190شمارهٔ ۲۵۱: ای دل پس زنجیر چو دیوانه نشین 191شمارهٔ ۲۵۲: آن یار که در سینه جنون دارم ازو 192شمارهٔ ۲۵۳: هان تا دم دهر در جوالت نکند 193شمارهٔ ۲۵۴: جز بادهٔ نیستی دلا نوش مکن 194شمارهٔ ۲۵۵: عمری به مراد خود رسیدی، بس کن 195شمارهٔ ۲۵۶: ای پیر به طبع تیز گامی تو هنوز 196شمارهٔ ۲۵۷: تا چند می و سماع و ساقی طلبی 197شمارهٔ ۲۵۸: تو آمده ای به پادشاهی کردن 198شمارهٔ ۲۵۹: شرمت بادا ازین تباهی کردن 199شمارهٔ ۲۶۰: دنیا گذران است به هر بیش و کمی 200شمارهٔ ۲۶۱: گر می خواهی که سرّ اوحی بینی 201شمارهٔ ۲۶۲: سرمایهٔ عمر ابن آدم نفسی است 202شمارهٔ ۲۶۳: تا در نرسد وعده هر کار که هست 203شمارهٔ ۲۶۴: چون هستی تو به نیستی آلوده است 204شمارهٔ ۲۶۵: ره رو همه در حمایت صدق خود است 205شمارهٔ ۲۶۶: زین سان که تو را بی خودی و بی خبر ...206شمارهٔ ۲۶۷: ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند 207شمارهٔ ۲۶۸: ای دل اگرت زنفس معزول کنند 208شمارهٔ ۲۶۹: ای دل عمری گذاشتی در پندار 209شمارهٔ ۲۷۰: جان در تن تو نفس شماری بیش است 210شمارهٔ ۲۷۱: ای خواجه اگر تو را سعادت خویش است 211شمارهٔ ۲۷۲: ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد 212شمارهٔ ۲۷۳: هان تا تو ببندی به مراعاتش پشت 213شمارهٔ ۲۷۴: آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای 214شمارهٔ ۲۷۵: گر زانک تو صاحبدل و صاحبنظری 215شمارهٔ ۲۷۶: ای دل زشراب جهل مستی تاکی 216شمارهٔ ۲۷۷: ای دل چو شمار کارها خواهد بود 217شمارهٔ ۲۷۸: ای دل تو بدین حال چرایی خشنود 218شمارهٔ ۲۷۹: از سود و زیان خود به در نتوان بود 219شمارهٔ ۲۸۰: گر عمر بود تو را فزون از پانصد 220شمارهٔ ۲۸۱: زین سان که مراست از تو در سینه سر ...221شمارهٔ ۲۸۲: ای دل نفس تو می شمارند آخر 222شمارهٔ ۲۸۳: آگاه بزی ای دل و آگاه بمیر 223شمارهٔ ۲۸۴: ای دل مطلب رخ جهان آرایش 224شمارهٔ ۲۸۵: اندر همه عمر من شبی وقت نماز 225شمارهٔ ۲۸۶: با آنچ گسستنی است در پیوستی 226شمارهٔ ۲۸۷: هر چیز که او گفت چنان است همه 227شمارهٔ ۲۸۸: زنهار مگو که رهروان نیز نیند 228شمارهٔ ۲۸۹: تا نان حرام و آب یک روزهٔ ما 229شمارهٔ ۲۹۰: هر لقمه که آلوده بود قی به از آن

نظرات

نام خود را وارد کنید

متن نظر را وارد کنید

برداشت از داده های تارنمای گنجینه فارسی با یادکرد منبع آزاد میباشد. گنجینه فارسی 1400.

طراحی سایت و بهینه سازی سایت توسط شرکت مهندسی آبی

آمارگیر وبلاگ